Δώδεκα η ώρα έξω από το μεγάλο αμφιθέατρο ανάβουν τα τσιγάρα, τελειώνουν οι καφέδες με βουλιμία και οι μόνες ματιές που ανταλλάσσονται είναι οι παρεξηγημένες. Δύο ψήφοι από εδώ που δεν κατέληξαν στην κάλπη, δέκα σελίδες σημειώσεις από κει που δεν φωτοτυπήθηκαν ποτέ, έρωτες που δεν κατέληξαν να είναι έρωτες, έρωτες που έσπασαν, έρωτες που σπάνε μια φορά την εβδομάδα, έρωτες που ξέρουν πως θα σπάσουν. Αφίσες, διαδηλώσεις, προπώληση εισιτηρίων για το φεστιβάλ της ΚΝΕ που αρνούμαι εδώ και χρόνια, γαλάζια πουκαμισάκια περιωπής, πράσινα πακέτα Γκόλντεν Βιρτζίνια και καστανόχρωμα μαλλιά. Οι γωνίες πάντοτε πιασμένες. Ανάβουνε τα μάτια. Προσπάθησες ποτέ σου να αποκωδικοποιήσεις το εξηντάλεπτο του φοιτητή πριν δώσει το ευκολότερο μάθημα του εξαμήνου; Αυτός σκέφτεται τη συνδιακύμανση που μπορεί να προκύψει ανάμεσα στα δύο Αμοιβαία Κεφάλαια και τον συντελεστή συσχέτισης που προκύπτει (-1<ρ<+1). Αυτή τη συνδιακύμανσή της με αυτόν. Τι μου λες τώρα- μπερδεμένα πράματα. Κάθομαι παρέα με γνωστούς και συμφοιτητές και προσπαθούμε καθείς από τη μεριά του να χτίσουμε τα τείχη που θα μας προστατεύσουν έναντι του άλλου. Δουλεύουμε σκληρά γι’ αυτό- ακατάπαυστα. Και το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας συμβεί εκείνη την ώρα είναι να δεχθούμε επίθεση από κάπου αλλού, από κάποιον δυνατότερο, πιο έμπειρο και πιο μάγκα ας πούμε και να χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Μία και δύο το έχουμε ξαναδεί;

Βάζω τα ακουστικά και ακούω τα καινούργια μου τραγούδια. Ξέρω πως δεν τα έγραψα εγώ, ξέρω όμως ότι είναι και δικά μου. Γιατί αν υπάρχει ένα στοιχείο που μπορεί να ενώσει τα τείχη μας είναι ότι χρησιμοποιούμε τις ίδιες πέτρες και την ίδια λάσπη. Μία γη υπάρχει σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει.

Monika. Ακούστε την από το mp3 player δίπλα. Βρήκα πώς θα την βγάλω το φετινό καλοκαίρι. Τουλάχιστον μετά τις εφτά το απόγευμα.

http://www.myspace.com/monikarides