Την ώρα που για κάποιους ανθρώπους το καλοκαίρι είναι το τρίμηνο γύρω από το οποίο περιστρέφεται όλο το υπόλοιπο εννεάμηνο, για κάποιους άλλους είναι ένα φλας και μια προσπέραση. Πάει πακέτο με την αίσθηση πως κάποιος σου έχει κολλήσει από πίσω, βράδυ στην άδεια Πέτρου Ράλλη, ενώ έχεις ώρα να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Βγάζει φλας και προσπερνά απότομα ενώ εσύ αναρωτιέσαι από πού διάολο ξεφύτρωσε τέτοια ώρα αυτός ο κάγκουρας. Ξυπνάς ένα πρωί στα μέσα Σεπτεμβρίου και με τον καφέ κοιτάς πίσω από την πλάτη σου και βλέπεις ένα καλοκαίρι να αφήνει σκόνη. «Κι εγώ πού ήμουν πάλι ρε γαμώτο;». Και του χρόνου.

Πριν λίγα χρόνια, καλοκαίρι, άρτι αφιχθείς στην Αθηναϊκή μαγεία της πολυσυλλεκτικότητας, με τα πρώτα λεφτά στο χέρι σκεφτόμουν πως αν για εμένα το καλοκαίρι αποτελούσε τον άξονα του χρόνου, θα μπορούσα δίχως άλλο να τα απολαύσω χωρίς πολλά- πολλά. Θα αγόραζα λίγη ξεγνοιασιά και παράλληλα θα εξαγόραζα λίγες τύψεις. Πακέτο σε προσφορά αιώνες τώρα. Δε θα’ ταν και η πρώτη φορά. Μπήκα στο δισκοπωλείο μη έχοντας καν θέσει προτεραιότητες για δισκοαγορές και τσίμπησα από το ράφι αυτό που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Έκτοτε τα καλοκαίρια βγαίνουν αγκαλιά με δύο δίσκους: έναν της εποχής* κι έναν τον συγκεκριμένο. Και με τα δύο cd του. Και αν έπαιζε και από την ανάποδη, και από την ανάποδη. Αν ήταν άνθρωπος αυτός ο δίσκος, θα μου είχε φάει όλα τα λεφτά σε σφηνάκια κι όλο το κουράγιο σε ξαστεριές. Χαλάλι.


*Για φέτος είπαμε, Avatar.