Πριν κάποιες μέρες είχαμε τραπέζι σε ζευγάρι φίλων και η καλή μου τους έκανε μια από τις σπεσιαλιτέ της (χουνκιάρ μπεγιεντί, ο εστί μεθερμηνευόμενον μοσχαράκι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας – κόλαση δικέ μου, κόλαση!!!). Εγώ πέρασα ένα ευχάριστο μεσημεράκι, χαϊδολογώντας την μικρή πλην τίμια κάβα μου και προσδιορίζοντας τα μπουκάλια που θα σφαχτούν. Θύματα στον δίκαιο αλλά και άνισο αγώνα θα έπεφταν τελικά δυο φιάλες Νεμέα Κτήμα Δρυόπη του 2005, οι οποίες γέμισαν την βεράντα με το άρωμά τους και τα ποτήρια μας με νότε βύσσινου και κανέλλας κι έδεσαν τέλεια με την καπνιστή γεύση της μελιτζάνας και του μοσχαριού. Άψογο.

Προς το απόγευμα όμως συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτα να κάνω στην κουζίνα, μπαίνω, βγαίνω, ξαναμπαίνω ξαναβγαίνω. Η κυρά κι αφέντρα του σπιτιού μου ξεκαθαρίζει ότι δεν με θέλει μέσα στα πόδια της, είμαστε και τόσα χρόνια παντρεμένοι, κάνω ότι δεν κατάλαβα τι μπορεί να εννοεί. Στριφογυρνάω, ανοίγω το ψυγείο, ρίχνω μια ματιά, κλείνω το ψυγείο.

- Δεν έχουμε τυριά, λέω.
- Ε, και;
- Δεν μπορώ να φέρω τον Π. σπίτι και να μην του έχω τυρί!, απαντώ εμβρόντητος, με ύφος σαν να μου ζήτησε να πηδήξω καμήλα που φοράει πράσινες ζαρτιέρες.

Καβαλάω τον Πωλ (το γνωστό οικογενειακό αυτοκίνητο, που ονομάστηκε έτσι σε μια άτυχη στιγμή που προσπαθούσα να περιγράψω το χρώμα του στον κουμπάρο μου «Είναι σαν τα μάτια του Πωλ Νιούμαν» και του κόλλησε) και πάω για τα περαιτέρω. Γυρνάω με τα στοιχειώδη: μια γραβιέρα Κρήτης κι ένα ολοστρόγγυλο και βρωμερότατο camembert, σε συσκευασία πανεράκι που το αφήνει να «ανασαίνει». Αυτό ίσως ανασαίνει, όλοι οι άλλοι όχι.

Δέκα λεπτά μετά κι ενώ στήνω τα μαχαιροπήρουνα στη βεράντα, με προσεγγίζει η κυρά κι αφέντρα του σπιτιού εμφανώς ανήσυχη.

- Μυρίζει το ψυγείο μας, Κάτι έχει χαλάσει.
- Δεν είναι τίποτα, η ιδέα σου είναι.
- Σου λέω, κάτι χαλασμένο έχουμε. Θα ανοίξουν οι άνθρωποι να βάλουν κανένα νερό για τα παιδιά τους και θα γίνουμε ρεζίλι.
- Πήρα τυρί.
- Μην αλλάζεις θέμα.
- Αυτό μυρίζει. Το camembert.
- Χάθηκε να πάρεις brie;
- Δεν έχει γούστο αν δεν μυρίζει.
- Ναι, αρκεί να μην μυρίζει τόσο δυνατά που να το εντοπίζουν γέροντες με χρόνια καταρροή και δυσανεξία στα γαλακτοκομικά.
- Γίνεσαι υπερβολική τώρα.
- Δεν ξέρω τι γίνομαι, εγώ πάντως το ψυγείο δεν το ξανανοίγω. Φοβάμαι.
- Τι φοβάσαι;
- Έτσι που μυρίζει, μπορεί να είναι ακόμα ζωντανό και να μου επιτεθεί.
- Δεν έχουν αναφερθεί ποτέ και πουθενά επιθέσεις camembert στον άνθρωπο.
- Απλώς επειδή το τυρί είναι σατανικά ύπουλο και δεν αφήνει μάρτυρες στα εγκλήματά του.
- Λες;
- Κάτι που μυρίζει έτσι είναι οπωσδήποτε σατανικά ύπουλο. Ή ύπουλα σατανικό. Κάτι από τα δύο.
- Κι εγώ πίστευα ότι είναι απλώς απαστερίωτο.
- Ναι, έτσι θα ήθελε το ίδιο το τυρί να πιστέψεις. Μην γίνεσαι τόσο αφελής!

Και μετά, έκανε μεταβολή και γύρισε στην κουζίνα, όπου she went about her business. Ο μικρός μας όλη αυτή την ώρα ήταν ξάπλα στο σαλόνι και σκηνοθετούσε μια επέλαση σαρκοφάγων δεινοσαύρων σε ένα τραίνο. Το σπίτι περίμενε τριζάτο τους καλεσμένους. Το φαγητό ήταν υπέροχο, η παρέα άψογη, το τυρί βγήκε στην ώρα του, καταναλώθηκε (εν μέρει) συνοδεία λίγου γλυκού μοσχάτου Λήμνου και γενικά η βραδιά πήγε περίφημα. Κατόπιν, το camembert ξαναμπήκε στο ψυγείο, σε διαφορετικό περιέκτη (sic) σε μια προσπάθεια περιορισμού της επιθετικής μυρωδιάς του.

Την επόμενη μέρα, βρήκα το τάπερ που κλείνει πιο καλά από όλα, έβαλα μέσα το υπόλοιπο τυρί, το έβαλα στο συρτάρι του ψυγείου και φρόντισα να μην είναι τόσο εκκεντρική η παρουσία του μέχρι να το τελειώσουμε. Ούτε εκείνη ούτε εγώ ξανασυζητήσαμε για το θέμα, είτε εκνευρισμένοι από την μυρωδιά, είτε απαιτητικοί ως προς την παρουσία του βρωμότυρου στο ρημαδο-τραπέζι μας.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τίτλο περί επιτυχημένης συμβίωσης αναρωτιέστε.

Φαντάσου λοιπόν ότι το ψυγείο σου είναι η σχέση σου. Το μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου, τον άνθρωπο που συμβιώνεις. Και μέσα βάζεις όλα τα πράγματα που έχεις ανάγκη ή που απλώς θα ήθελες να δοκιμάσεις. Και βάζει και αυτός (ή αυτή) τα δικά του (της). Και ακόμα κι αν δεν ενθουσιάζεσαι με ό,τι βλέπεις όταν ανοίγεις το ψυγείο, ξέρεις ότι για να είναι εκεί το θέλει, το χρειάζεται, το επιλέγει. Και το ανέχεσαι μέχρι να καταναλωθεί ή μέχρι να αποφασίσει (η ίδια) να το πετάξει. Η μεγάλη επιτυχία της σχέσης είναι όταν ο καθένας αφήνει στον άλλο την ελευθερία να γεμίζει το ψυγείο με ό,τι επιθυμεί, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι δεν είναι μόνο δικό του το ρημαδο-ψυγείο κι ότι πρέπει να έχει χώρο και άνεση για τις ανάγκες και των δύο. Κι όπως μέσα από την διαδικασία της συμβίωσης καταλήγεις σε μια μάρκα γάλα που αρέσει και στους δυο, έτσι φροντίζεις και στην σχέση να είσαι στις επιλογές που ταιριάζουν και στους δύο κι όχι μόνο στον έναν ή στην άλλη. Κι όπως αποφεύγεις να βάζεις χαλασμένα πράγματα στο ψυγείο του σπιτιού σου, αποφεύγεις να βάζεις και δηλητήρια στη σχέση σου με τον άνθρωπό σου.

Και τελικά, όπως το ψυγείο γεμίζει από κοινού με όσα χρειάζεται και διαλέγει ο καθένας από τους δύο, έτσι κι η επιτυχημένη συμβίωση δίνει την ελευθερία χρειάζεται και διαλέγει ο καθένας από τους δύο, μέσα στην ίδια την συμβίωση. Κι ισχύει για τον καθένα από τους δύο.

ΥΓ: Για την ιστορία πάντως, το εν λόγω τυρί «κατέληξε» δυο βράδια μετά, σε άλλο τραπέζι σε άλλη ομάδα φίλων. Προς μεγάλη ανακούφιση της καλής μου. Ανάσανε επιτέλους η γυναίκα!

***

Τα έκλεψα όλα. Ακόμη και τη φωτογραφία. Είναι να ξυπνάς εννιά η ώρα το πρωί με τα μάτια σου βαρίδια, να πίνεις έναν καφέ που ξέρεις πως δεν θα σε ικανοποιήσει με την ταπεινή του ποσότητα, να ανοίγεις το ίντερνετ σε μια προσπάθεια ανέβρεσης ταιριαστού μπλογκ για τον μήνα Αύγουστο και να πέφτεις πάνω στον προτεινόμενο (από άλλον) Μπαμπάκη για να πάρεις μια γερή δόση για το πόσο τρυφερά μπορεί να σκεφτεί και να αποτυπώσει ένας ενήλικας με δουλειά και παιδί το θέμα της συμβίωσης.

Πάρτε κι από μόνοι σας μια ιδέα http://mpampakis.wordpress.com/ .

Καλημέρα.

Α, Δέοντα... συγγνώμη για χθες.