Ξέρω πως έχω αυτό που ονειρεύεσαι. Ξέρω επίσης πως αν και ζω με τρεις κι εξήντα, εύκολα θα πέταγες τα στηρίγματά σου στον βούρκο της ανεπάρκειας για να κερδίζεις τις δικές σου τρεις κι εξήντα με τον ίδιο τρόπο. Αν σου άπλωνα το χέρι ζητώντας σου απλά μια συνέπεια και μια ελάχιστη παρουσία, εσύ θα μου κράταγες διπλάσια χρονικά ασφάλιστρα κινδύνου και θα ήσουν παρών ψυχή τε και σώματι χωρίς να είναι απαραίτητο, απλά επειδή το θέλεις. Ξέρω ακόμα πως αν έδινα και λίγο από το χρόνο μου συμβουλεύοντάς σε πώς να κάνεις από τη μεριά σου καλύτερο αυτό που ονειρεύεσαι και που το έχω, εσύ θα με κοιτούσες στα μάτια, θα κρατούσες σημειώσεις, θα αναθεωρούσες τις φιλοσοφίες μιας ζωής και θα έπινες νερό στην υγειά της νέας σου ζωής μέχρι τα ογδόντα σου χρόνια. Ξέρω πως θα ήσουν ευτυχισμένος αν σου παραχωρούσα ένα ελάχιστο μερίδιο από την δικιά μου υποτιθέμενη ευτυχία μα για την ώρα μου είναι πολύ δύσκολο. Δες με. Τα φρύδια κρέμονται και κρύβουν τα μάτια. Τα μάγουλα έχουν ζαρώσει και το μόνο που κυριαρχεί στα τριαντακάτι μου χρόνια είναι να περιφέρομαι από εδώ κι από κει, πίνοντας τεκίλα και καπνίζοντας κάμελ, να παρακολουθώ παραστάσεις που έχω μάθει απ’ έξω και να καταπίνω τα χάπια μου με τη δοσολογία του γιατρού. Ξενύχτια, μπαλκόνια και νυσταγμένες διαδρομές που πάνε άδικα. Ξέρω πως έχω αυτό που ονειρεύεσαι. Μα μου είναι δύσκολο να απλώσω το χέρι και να στο προσφέρω. Είναι τόσο βαθειά κρυμμένο πια που ακόμα κι αν είχες αυτό που ονειρεύομαι εγώ αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να το ξεθάψω για μια ανταλλαγή. Κι εσύ είσαι απλά ένα παιδί. Καταλαβαίνεις; Τι καταλαβαίνεις πια;