Άφιξη και επιτόπιο ξάφνιασμα. Φιλοξενία υπέρ του δέοντος καλή, χαμόγελα, χειραψίες. Να που ξεχάστηκαν κάποιοι και παραμένουν άνθρωποι σ’ αυτό τον κόσμο. Εδώ κρύβονται. Συνείδηση ή ανάγκη; Πού είναι το ποτάμι; Όλα εδώ, περπάτημα. Το χωριό μικρό, εκατό κάτοικοι φροντίζουν έναν ολόκληρο κάμπο κι έρχονται γύρω από τον εαυτό τους καθημερινά δίχως ανάπαυλα. Και οι στάχτες από το 43 ακόμη να λερώνουν το καθαρό χορτάρι και το στέρνο εκείνων που απέμειναν και ξαναφύτρωσαν. Η πλατεία του χωριού, η αποθήκη με τα αφρικανικά κρουστά και τον Βασίλη που τραβούσε όλη τη διοργάνωση σε βίντεο. Ντοκιμαντέρ θα γίνει, θα στο στείλω να το δεις και να μου πεις. Το γήπεδο του ποδοσφαίρου και η κατασκήνωση παραδίπλα, μέσα στο χωράφι με τις ελιές- παραχώρηση του ιδιοκτήτη «για τα παιδιά». Εναλλακτικά κρουστά σε βαρέλια, ο Σταυρόπουλος και ο Αναστασιάδης να μιμούνται την καταιγίδα σε ντουέτο με τις μπακέτες ανά χείρας. Σε κάνουν να μην θες πια να πιστεύεις σε ό,τι ακούς και βλέπεις. Μόνο στον ρυθμό κι αυτό που πάλλεται μέσα στο στήθος. Ο μαύρος από το Κονγκό που έκρυβε τα χρόνια του με μαγικά κόλπα από τη ζούγκλα- εξήντα δύο. Ο Στέφανος Λογοθέτης με μια δική του άποψη για το «όλον». Πότε θα ακούσουμε μελοποιημένο τον Σολωμό; Στις όχθες του ποταμού ένα γκρουπάκι μαθαίνει τους πρώτους ρυθμούς με την γαλήνη της νηνεμίας. Κιτρινοπράσινα φύλλα, χώμα νωπό και το τραγούδι του νερού δροσιά διάχυτη. Πορτοκαλιές, νερατζιές, παιδιά που κάποτε πηδούσαν από τα δέντρα στο νερό, φωλιές από γεράκια που δεν βρήκαμε, ο ξεναγός ο Γιάννάκης με την υπερβολή στα χείλη: εβδομήντα με ογδόντα μέτρα βάθος το ποτάμι. Κι εγώ είμαι δημοσιογράφος…

Η πλατεία του χωριού πλακόστρωτη με δυο πλατάνια στις άκρες να χαρίζουν σκιά εκεί που πρέπει- δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς οι αρμονίες. Μια σκηνή στη μέση και τουλάχιστον εξακόσιες καρέκλες αντικριστά να φέρουν λίγο από το άγχος όλων. Γέμιζε κάθε βράδυ. Και όρθιοι να χορεύουν λάτιν με τους Κουβανούς. Από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι νοματαίοι; Και γέροι με το μπαστούνι και τα γκρίζα παντελόνια να χαμογελούν. Και γριές που σπάνια βγαίνουν από το σπίτι να κουνούν τους ώμους με τη μουσική. Η γριά που έχασε κόσμο στο ολοκαύτωμα του ‘43 και παιδί πριν από κάμποσους μήνες, τραγουδάει δυο μοιρολόγια για τους νεκρούς της. Μυσταγωγία- είχε να βγει από το σπίτι από τότε. Πένθος μέχρι τον θάνατο.

Αστεία με τον Νίκο Τουλιάτο και ιστορίες από το παρελθόν τού καθενός μας. Ένας γίγαντας με γκρίζα μαλλιά απέναντί μας να γελάει και να φχαριστιέται σαν παιδί. Κι εμείς, τα γειτονάκια που μοιράζεται το παιχνίδι. Ο μέγας των κρουστών ανάμεσά μας, απέναντί μας, δίπλα μας. Δεν θυμώνει ποτέ αυτός ο άνθρωπος; Μπίρες και σουβλάκια που ψήνουν τα πιτσιρίκια ανά εκατοντάδες. Τίποτα δεν μένει για αύριο. Η ώρα  κοντεύει τρεις τα ξημερώματα και ο κόσμος ακόμη έξω. Στο Κομμένο οι άνθρωποι δεν κοιμούνται πριν τις τέσσερις, μας είπαν. Και πώς δουλεύουν στα χωράφια το πρωί; Δουλεύουν. Λες να έχω ρίζες από εδώ; Ο Κώστας κι ο Γιορίκας υπεύθυνοι μετακινήσεων. Προλαβαίνεις να μετανιώσεις, μην φύγεις από τώρα. Ο Κώστας κερνάει δυο μπίρες κάτω από τα δέντρα. Διαβάζει και το μυαλό; Ο αντιπρόεδρος του χωριού τους πειράζει με υπονοούμενα που δεν αντιλαμβανόμαστε. Μας κλείνει το μάτι χαμογελώντας που τους αιφνιδίασε. Ένας άλλος Κώστας με κοιτάει στα μάτια και με ρωτάει κάθε μία ώρα πώς μου φαίνονται όλα αυτά. Μια χαρά αδερφέ, να’ μαστε καλά και του χρόνου.

Όταν ένα από τα τελευταία άκρα της ανθρωπιάς διψάει μοναχό, δεν φτάνει ένας ποταμός Άραχθος για να σβήσει αυτή τη δίψα. Το μόνο που μπορεί είναι να καταλαγιάσει κάπως τις ορμές. Κι όταν οι ορμές βρουν διέξοδο σε μια αντιληπτή από αυτές τέχνη, τότε ο χείμαρρος τους τροφοδοτεί εκ νέου το ποτάμι σε ένα αλισβερίσι που υπάρχει για να κερδίζουν όλοι. Κι εγώ μαζί τους, παρατηρητής και ταξιδιώτης.

Κρουστοπανήγυρις