Νύχτα προχωρημένη. Πάρκινγκ τυχερό στην Ερμού. Και τώρα; Ταράτσα να βλέπει Ακρόπολη, μαργαρίτα λεμόνι, κρασί ερυθρό ξηρό. Ένα χαμόγελο, ως λεν οι ποιητές,  πινελιά στο δεξί μέρος των χειλιών. Κόσμος που μιλά σχεδόν ψιθυριστά- πώς το κάνουν; Μ’ αρέσει εδώ. Πότε ανοίξανε τα μάτια σου; Σωστά, φταίει το ημίφως. Πάλι η Ακρόπολη χαϊδεύει την καρδιά. «Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή…» μπερδεύονται οι στίχοι. Σου αρέσει η Μάρω Δούκα; Ξέχασα να σε ρωτήσω. Μια πλωτή πόλη και η δική μας, κάποτε με πιάνει ναυτία. Μα δεν θα ξεμπαρκάρω, είναι νωρίς. Πότε θα βαρεθώ τη νυχτερινή Αθήνα βουτηγμένη ως το λαιμό στο κατακαλόκαιρο; Αύγουστος χωρίς αστέρια- ας είναι. Περπατάμε; Λατρεύεις το περπάτημα. Μπορείς να μου ζωγραφίσεις τη διαδρομή που περπατάμε στο ταβάνι του σπιτιού; Όλη. Άβολα τραγούδια παραδίπλα ξεκαρδίζουν στα γέλια δυο παρέες. Κι εμείς ακόμα μία- τρεις. Το καφέ «Νεφέλη» ένα φάντασμα κι αυτό. Οδός Αρετούσας με τα δέντρα και τα κλήματα σαν σε παραμύθι. Πέφτουν τα φώτα, πεζόδρομοι στην Πλάκα. Τα μαγαζιά κλειστά. Δυο άντρες κάθονται στην μέση του πουθενά και συζητούν για τα δικά τους πουθενά. Μια γάτα περπατά στα κεραμίδια. Τρεις άστεγοι μες στο σκοτάδι μάς αλλάζουν την πορεία χωρίς να μιλήσουν ή να φταίνε. Οι «Αέρηδες» φυσάνε τα κενά που αφήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και τα κάνουν να φαίνονται αγνότερα- κι άλλο; Σου λέω για τα τραγούδια που δεν ξόρκισα ποτέ και λες για τα δικά σου. Κι ύστερα; Οδός Πανδρόσου με τα εμπορικά κλειστά. Κύκλοι και χορευτικά. Σκιές και παιχνιδίσματα σαν του νερού. Και στο μυαλό εκείνο το μαγικό soundtrack απ’ τα φτηνά τσιγάρα του Ρένου να παίζει στο repeat από την αρχή μέχρι το τέλος, να ανακατεύεται και να κερνά. Ωστόσο στο podcast θα προτιμήσω τη Φλέρυ. Κάποια πράγματα, κάποιες στιγμές, σε κάποια μέρη, σε συγκινούν μόνο και μόνο για τους συμβολισμούς που κουβαλούν. Αν έχουν και κάτι παραπάνω, τα ερωτεύεσαι. Αν.