Ο πρώτος ζεστός καφές του φθινοπώρου αχνίζει στην κούπα. Μυρίζει χειμώνας, μα έχει ακόμα δρόμο. Μπουφάν ριχτό στους ώμους, δήθεν για να μην παγώσεις· πότε πάγωσες για να παγώσεις τώρα; Πάγωσα. Πώς παγώνεις μέσα στη λάβα των ανθρώπων; Θυμάσαι εκείνη τη μαλακία του Πάουλο Κοέλο περί συνομωσιών του σύμπαντος όταν κάτι το θες πολύ; Το πιστεύω. Τότε γιατί το κωλοσύμπαν αδιαφορεί συστηματικά εδώ και χρόνια και με αφήνει να ερωτεύομαι μια ανέγγιχτη περσόνα που ανθίζει με τα φώτα; Δεν φταίει το σύμπαν. Ποιος φταίει; Τα φώτα.