Άκουσα να λένε για σένα. Πως λέει έβγαλες χρήματα πολλά στη ζωή σου, πως ζεις σε μία έπαυλη κάπου μακριά και δεν δέχεσαι κανένα, παρά μόνο όσους έρχονται για δουλειά. Πως καμώθηκες τον πληγωμένο και τον προδομένο ενώ δεν ήσουν, μόνο και μόνο για να καλύψεις λάσπη του παρελθόντος. Πως μίλησες σε κάποιον δημοσιογράφο για τα άδυτα της προσωπικής σου ζωής, πως εκθέτοντας βαριά τον στενό οικογενειακό σου κύκλο. Πως πλήγωσες τα παιδιά σου, πως έκλεψες τον αδερφό σου, πως αγόρασες για ψίχουλα το αυτοκίνητο από κάποιον που είχε ανάγκη λίγα λεφτά για να παρατείνει λίγο τη ζωή του. Πως σε έπιασαν μια νύχτα να αγοράζεις μαύρο στην πλατεία Δεξαμενής. Πως ολόκληρη η ζωή σου ήταν αντίθετη με όσα πρέσβευε Εκείνο το βιβλίο. Πως με την καθημερινότητά σου πρόδωσες λέξη προς λέξη τις αξίες που σου χάρισαν την ευρεία λογοτεχνική αποδοχή και την πιο περίοπτη θέση στο ράφι εκατομμυρίων οικογενειών, φοιτητών, ακαδημαϊκών. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Και ούτε το επιθυμώ. Δεν με νοιάζουν τα κίνητρά σου. Αδιαφορώ αν ο μικρόκοσμός σου είναι ένας ατελείωτος οχετός, αν στ’ αλήθεια είσαι ένας μαλάκας και μισός. Εκείνο το βιβλίο βοήθησε κόσμο. Έσωσε κόσμο. Πολύ περισσότερο αριθμητικά από όσους κατάφερες να καταστρέψεις εσύ. Πολύ καλύτερο ποιοτικά. Και γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ.