Καμένα μαγαζιά στην Ερμού, πόδια να κινούνται με μια καχυποψία, μάγουλα φλογωμένα απ’ την αέναη αρνησιά. Ανάμεσα τους μυρωδιές γνώριμες απ’ τα στενά του Ψυρρή και το Μοναστηράκι. Χρόνια σαν τριαντάφυλλα ξερά μες στα βιβλία, μια φράση έρχεται από ένα παιδί με ακουστικά και μαύρα σταράκια. Κορίτσια ντυμένα φάροι να δείχνουν τις πορείες που θέλεις και δεν θέλεις, με την ίδια ευκολία που σου κλείνουν τα μάτια σα νυστάξεις μα θέλεις να αντισταθείς. Η Πλάκα σαν πάντα φωτισμένη, θυμίζει πως υπάρχουν ακόμα αισθήματα να μάς ανθίζουν χειμώνα καλοκαίρι, καθένα με τον τρόπο του. Το «Αθηναίων Πολιτεία» μια ζεστασιά ανάμεσα σε τόσες παγωνιές, άνθρωποι να γελούν καπνίζοντας τις μοναξιές τους, άλλοι να κοιτούν διακριτικά τον διπλανό, άλλοι να φαίνονται όρθιο χώμα. Η Αποστόλου Παύλου να περπατείται απνευστί. Πόσα βήματα στο δρόμο και πόσα στον αέρα- ποτέ μου δε μετρώ; Ηρώδειο και μάρμαρα, μια ανάμνηση του δρόμου, με πασατέμπο και μπύρες και τραγούδια του Μπαγιαντέρα να αναμιγνύονται με τις κουβέντες των απ’ έξω. Ένα Κέντρο κεντημένο με αναμνήσεις.

Αθανασίου Διάκου και Καλλιρρόης γωνία. Πάλι πιάνο στο μυαλό. Ένας Κινέζος αλλάζει πορεία μόλις βλέπει πως υπάρχω. Άραγε ποιος είναι η απειλή; Τα σκαλιά μαρμάρινα αλλάζουν χρώματα στο φως, παπούτσια που χτυπάνε. Άργησα; Άρωμα και προσμονή και χέρια που απλώνουν. Κουβέντες μέσα σ’ ανάσες βιαστικές κι υφή από χειμώνα. Σου έχω πει ποτέ πόσο αγαπώ τη λεωφόρο Αμαλίας τη νύχτα; Θέλω να’ χει υγρασία και γύρω μου το μαύρο μου παλτό. Δρόμους πάντα θα’ χουμε να διασχίζουμε , φανάρια να αγνοούμε, χαμόγελα να πίνουμε. Κρυώνεις; Ποτό κι άλλο ποτό. Το ζευγαράκι απέναντι μοιάζει να προσδοκά πολλά απ’ τον έρωτά του, παρά το χρόνο που περνά. Τι είναι τα εβδομήντα χρόνια αν έχεις τον άλλο να σε κοιτάζει τόσο αγνά και να μοιράζεται μαζί σου ένα καλό κρασί; Ξανά εδώ, απέναντι ο καθρέφτης που μας αποκαλύπτει τρυφερά παρά τη θέλησή μας. Παρελθόν, παρόν και πάλι παρελθόν, τα στόματα λύνονται και οι καρδιές ζεσταίνουν. «Σου έτυχε ποτέ…;». Στα συν ένα η μουσική. Το’ ξερα από πέρσι, μα πάντα μουσική θα κάνει την εντύπωση.

Βροχή μετά, σαν ξαφνική, κάτω από μια μαρκίζα που ξέρει να μετρά τις δεκαετίες της με το νερό που πέφτει. Η ομπρέλα πεταμένη κάπου ανάμεσα σ’ αυτό που ζούμε και σ’ ό,τι φανταστήκαμε. Πώς μπλέκουν έτσι οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές; Αλίμονο αν δεν μας έμπλεκαν μαζί τους τα τραγούδια. Δεν θα’ χαμε μαρκίζα να μας κρατά στεγνούς κι αγκαλιασμένους. Κι ας ξέρεις πια όσα η καταιγίδα που μας δρόσισε τις πρωινές ώρες. Εκείνο που ζητάω να μου πεις δεν θα’ χει να λογοδοτήσει στο παρόν σου. Κι ας έχει δυο όψεις το νόμισμα που πολεμάς. Η μια δική μου. Η άλλη της φυγής.