Όλα γρήγορα. Θυμάμαι και σκαλίζω κείμενα που γράφτηκαν κάτω από ένα τίποτα που συνεχώς πιέζει. Πάντα ενεστώτας συνοδεύει το τίποτα που ξεθάψαμε κάποιο μεσημέρι κι έκτοτε δε λέει να φύγει από μέσα. Πώς γίνεται να πιέζει ένα τίποτα; Γίνεται. Λέξεις που μπήκαν στη σειρά από μια ανάγκη εξ ουρανού. Τα ξεσκονίζω και τα ξαναζώ. Δίχως αναγγελίες τούτες οι στιγμές που μας ορίζουν. Δίχως προειδοποιητικές βολές στον αέρα. Όλα γρήγορα λοιπόν. Τα γέλια και οι ματιές, αδιάφορες να κυματίζουν. Τα τρίτα πρόσωπα που μπήκανε στη μέση για καλό. Η μαρκίζα και η βροχή που γλύκαινε χωρίς ομπρέλα. Το φιλί στα μάτια και το σκουλαρίκι που βγήκε διακριτικά. Το δάκρυ για όσα μας τραβούν προς τα πίσω. Τα όχι και τα γιατί. Τα πρέπει και τα δεν μπορώ. Κι ένα τραγούδι στο repeat, απομεινάρι συμπιεσμένων καταστάσεων στο χρόνο. Για ένα «αχ», π’ ανάθεμά το, δεν κάνει να το ξεστομίζουμε κι όλο το πιπιλάμε με λαγνεία. Το λες, να μην το ξαναλές. Πάλι ο χρόνος, γνήσια παράμετρος να μας κόβει τις δικαιολογίες και να μας αφήνει έκθετους στους γύρω. Πόσος καιρός πέρασε; Πώς και γιατί κάνεις έτσι; Ακόμα να με μάθεις, άσε με. Άσε με να αναζητώ το θέμα που αγαπώ και να το αγκαλιάζω σαν το βρίσκω να ανθίζει. Ύστερα τα ξαφνικά, το καλάθι που άρπαξα μικρό, μα αρκετά μεγάλο για να δώσει την ορμή που απαιτούταν. Νύχτα με γέλιο και χαρά. Σχεδόν μια ανακούφιση. Ο Ζερβουδάκης να μην χαλά χατίρι. Με την κιθάρα να τραγουδά στην καρέκλα για να μην προδώσει, λέει, εκείνους που τον πιστεύουν κι ευχαριστεί. Μέσα στα μάτια της σέρνονταν τρένα. Κερνάτε ουισκάκι; Κι άλλο τραγούδι στο μυαλό, ακτινογραφία μιας γενιάς ολόκληρης μα τώρα στίχο- στίχο ραμμένο για την περίσταση που μας τυλίγει. Καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι, το πρόβλημά μου πάντα θα είναι η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.

Και να έχεις αφήσει εκείνο το post- it στον τοιχο, υστερόγρφο των προσδοκιών σου, να βαστάει ό,τι βαστιέται. Να περπατάς ξημερώματα, φορώντας το μαύρο σου παλτό, σε έναν δρόμο ασφυκτικά αδειανό, ειρωνικά μόνο. Να ψάχνεις το λάθος κι εκείνο να μην υπάρχει στην ακτίνα βολής. Να θυμώνεις και να χτυπάς δακρυσμένος κάδους και κουτάκια που έτυχε να συναντήσεις. Να μην τηρείς το φανάρι των πεζών. Να γυρνάς ξανά και ξανά τα τετράγωνα έχοντας παραπεταμένο στη μνήμη το σημείο που πάρκαρες το προηγούμενο βράδυ. Να βρίζεις. Κι ύστερα με το γυρισμό στο άλλο τίποτα, να ζητάς λύτρωση προ του τέλους κι εκείνη να σου κάνει νάζια. Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά, έτσι δεν είναι; Ακόμα πιστεύεις; Άσε τις γαμωγιορτές να περάσουν και βλέπουμε. Να φύγει αυτό το κόκκινο, ν’ ανοίξουν πάλι οι καρδιές που μελαγχολούν. Να ξεπλυθούμε μόνοι μας μες στον καιρό κι ό,τι αξίζει θα σωθεί. Ό,τι δεν, ας πάει στο καλό.