Μια νύχτα, ταξιδεύοντας με το λεωφορείο της γραμμής για το λιμάνι του Πειραιά, ήμουν συντονισμένος στον Αθήνα 984 ακούγοντας την εκπομπή του Μάνου Ελευθερίου. Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο τον είχε πιάσει μια μανία με τραγούδια πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου· πολύς Θεοδωράκης, πολύς Μαρκόπουλος, ο Μάλαμας με τα δικά του και άλλοι. Κάποια στιγμή, εκεί στο κατέβασμα και στο κλείσιμο της θύρας, ο παραγωγός προλογίζει μια καινούρια άφιξη στην ελληνική δισκογραφία και παίζει το τραγούδι Λήθη· ένα τραγούδι για τον ποιητή που θα’ γραφε το έπος της γενιάς μας, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος σχεδόν άδοξα…

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου δεν είναι μια εύκολη περίπτωση στο ελληνικό τραγούδι. Και εκτιμώ πως δεν θέλει να είναι. Θυμάμαι να έχω αγοράσει σχεδόν στα τυφλά τον πρώτο της δίσκο, με τίτλο «Οίκος αντοχής», να μοιράζομαι τις πρώτες ακροάσεις με φίλους κι εκείνοι να γυρεύουν ποιο από τα δέκα κομμάτια θα γίνει σουξέ. Φυσικά δικαιώθηκαν- δεν έγινε κανένα. Για μένα ωστόσο αυτά τα τραγούδια αποτέλεσαν το soundtrack κάποιων μηνών, από τις διαδρομές στο κέντρο μέχρι τα βράδια στο σπίτι. Δέκα μικρές ιστορίες με κοινωνικοπολιτικές αναφορές, με έξυπνες ατάκες, με θεματολογία επίκαιρη και φρασεολογία καυστική, με παραπομπές σε ένα ευρύ φάσμα πηγών, από την ιστορία του Παυλώφ μέχρι τον…σούπερμαν και τον μπαμπά. Κι όλα αυτά ντυμένα απέριττα, με δύο πιάνα, λίγη φυσαρμόνικα, λίγο ακορντεόν και μερικές δόσεις διακριτικών κρουστών. Ένα μουσικό μονόπρακτο αυτός ο δίσκος, από την αρχή μέχρι το τέλος με την αλληλουχία των θεμάτων σε λογική σειρά, που μοιάζει να διαλέγει μόνο του τους ακροατές του. Υπό αυτή την έννοια, ναι, είμαι θύμα.

Από την άνοιξη 2007 που συνέβησαν όλα αυτά έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια με συνεντεύξεις, συναυλίες, εμφανίσεις σε κλειστούς χώρους και συμμετοχή σε διάφορα δρώμενα με αφορμή κοινούς σκοπούς και οράματα. Σήμερα η Δανάη δηλώνει παρούσα με τον καλύτερο τρόπο. Αφενός ανοίγει τα χαρτιά της ζωντανά κάθε Πέμπτη Βράδυ στον Πυρήνα, αφετέρου μοιράζεται μαζί μας την ανησυχία της για τα πράγματα με δύο νέα τραγούδια, προπομπούς της δισκογραφικής δουλειάς που αναμένεται να κυκλοφορήσει. Έχουμε κι εμείς, με τη σειρά μας, τη χαρά να μοιραστούμε το ένα από τα δύο (το δεύτερο για κάποιον λόγο αρνείται να ανέβει…) μέσα από το podcast παραδίπλα.