Ο Γιάννης ο Μπούλου Μπούλου

Γεννημένος στην δεκαετία του 50, έζησε έντονα κάθε στιγμή του. Τυχοδιώκτης, ονειροπόλος, αγαπούσε με μανία την μηχανή του και τις γυναίκες.. Μεγάλωσε στην Καλαμαριά, αλλά στα 18 του κλέφτηκε με μία γειτονοπούλα του και ήρθε στην Αθήνα. Άλλες εποχές, δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε μεγάλη κινητοποίηση, όταν τον έψαξαν ήταν ήδη αργά. Πήγε στον θείο του τα μεσάνυχτα. Έντρομος ο θείος του τον ρώτησε τι κάνει, πως βρίσκεται τόσο μακρυά από το σπίτι του. "Από δώ η γυναίκα μου" του είπε και του γνώρισε ένα κοριτσάκι 16 χρονών. Μετά από μία εβδομάδα παντρεύτηκαν.

Μετακόμισε στο Πικέρμι. Τότε ήταν ένας έρημος τόπος χωρίς πολλά μαγαζιά (μάλλον κανένα) και χωρίς πολύ κόσμο. Έμεινε σε μία παράγκα κυριολεκτικά και ζούσε την ζωή του με την ίδια ανωριμότητα που τον χαρακτήριζε. Απόκτησε μηχανή όταν ο κόσμος όλος γνώριζε τα ποδήλατα και τα μοτοσακό. Έτρεχε και φλέρταρε με τον θάνατο κάθε στιγμή. Οι αστυνομικοί τότε είχαν Harley Davidson. Τον κυνηγούσαν αλλά μάταια, όταν τον πλησίαζαν έμπαινε στα χωράφια. Όσοι τον γνώριζαν σταμάταγαν. Οι πιο θαρραλέοι συνέχιζαν και κόλλαγαν στην μέση του πουθενά βρίζοντάς τον.. Μία φορά στην Ραφήνα τον σταμάτησε το όργανο γιατί οδηγούσε πάνω στο πεζοδρόμιο.
-Δεν επιτρέπεται εδώ πάνω, τον παρατήρησε με έντονο ύφος.
-Από εκεί επιτρέπεται, είπε ο Μπούλου Μπούλου δείχνοντας τις σκάλες. Έγνευσε καταφατικά ο αστυνομικός και αυτός κατέβηκε με την μηχανή όλα τα σκαλιά. Αν αναλογιστούμε την εποχή (1968) που τα έκανε όλα αυτά ήταν και τότε πρωτοπόρος, τρελλός, ονειροπαρμένος.. Το επόμενο τραγούδι του το αφιερώνω, γιατί ο γρήγορος ρυθμός του μου θυμίζει την ζωή του.