Αγάπη της ψυχής μου, λατρεία μου, ερωτά μου..
Πόσοι δεν έχουν ακούσει ποτέ αυτές τις λέξεις και πόσοι δεν τις λένε απλά γιατι τις έχουν ανάγκη. Να της πουν και να τις ακούσουν. Πρόσφατα ένας φίλος μου, εκφράστηκε έτσι για τον ερωτά του, έναν έρωτα που ευδοκίμεί έναν μήνα και κάτι.. Είναι ωραίο να υμνείς τον έρωτα, όχι όμως από τον ενθουσιασμό που σε συνεπαίρνει. Αλλά επειδή τον αισθάνεσαι και τον αντικρύζεις στα μάτια του ανθρώπου σου. Πρέπει να είναι αμοιβαίο, όμως συχνά σκέφτομαι μία ρήση ενός Γάλλου συγγραφέα του Λα Ροσφουκώ:

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα είχαν ερωτευτεί ποτέ τους, αν δεν είχαν ακούσει να γίνεται λόγος για τον έρωτα.

Και εγώ με την σειρά μου αναρωτιέμαι για τους έρωτες που ξεπηδούν σαν μανιτάρια, για τις αγάπες που χάνονται και ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες, για όλους αυτούς που λένε ότι αγαπούν με την ψυχή τους. και αναρωτιέμαι..

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβεται. Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.

Εύχομαι σε όλους τους ερωτευμένους να παραμείνουν για πάντα (όσο ουτοπικό και αν ακούγεται) και σε αυτούς που δεν είναι, να ερωτευτούν, να αφεθούν, να πετάξουν, αρκεί να βρούν κάτι που να αξίζει..Αφιερωμένο σε όλους το παρακάτω τραγουδάκι..