Εψές τη νύχτα δε με βρήκε κάποιο τραγούδι, μα ένα όνειρο. Ένα όνειρο περίεργο και πολύ έντονο που ακόμα και τώρα το φως της μέρας δε λέει να το σβήσει απ' τη σκέψη μου. Μόλις ξύπνησα, η φωνή του γυαλάκια με τα μούσια μου ψιθύριζε: τα όνειρά σου μην τα λες, γιατί μια μέρα κρύα/ μπορεί και οι φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία... Τον αψήφησα. Καιρό τώρα είχα ξεχάσει να βλέπω όνειρα και ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σπάνια εμπειρία.

Είπα λοιπόν σε κάποιον όσα είχα δει: ταξίδια πίσω στην εποχή του Βυζαντίου, πριγκήπισσες και μαγεμένους ύπνους.Δεν τα είπα όλα βέβαια. Δε μίλησα για το χαλκόχρυσο χρώμα του ονείρου και την ανεπαίσθητη μυρωδιά από ταλαιπωρημένους αιώνες που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ούτε φυσικά ανάφερα ότι το όνειρο διαδραματιζόταν μια ατέλειωτη Κυριακή...Ίσως γιατί της Κυριακής τα όνειρα ζουν ως το μεσημέρι που λέει κι ο Αλκίνοος...

Ίσως όχι τυχαία ο Αλκίνοος καραδοκούσε στη γωνία. "Μάλλον είχες ακούσει το Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο" ήταν το σχόλιο για το όνειρό μου...

Κοίτα τώρα τι σου είναι τα τραγούδια... Ο "Βόσπορος" δε μου πολυαρέσει. Δε λέω ότι δεν είναι καλό τραγούδι (το σημαντικότερο: είναι τραγούδι), αλλά φταίνε μάλλον οι στίχοι - ένα περίεργο κράμα βαρύγδουπης γλυκεράδας με δυο-τρεις στάλες "κουλτούρας"- άσε που η εξωφρενική επιθυμία στο ρεφραίν μου φέρνει συνήθως γέλιο ή/και αναγούλα. Όμως, εκείνο το αλλάζουνε εντός μου/ τα σύνορα του κόσμου με στέλνει πάντα αλλού...

Πού με πάει λοιπόν το καραβάκι του Βοσπόρου; Με μια ενδιάμεση στάση στο μετεβλήθη εντός μου/ κι ο ρυθμός του κόσμου, του Βιζυηνού, φθάνω στο "Εγχειρίδιο για Λογικούς": ’σ’ τον τρελό στην τρέλα του/άσ’ τονε στο όνειρό του(νάτο πάλι το όνειρο)/Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε/κι έφτιαξε ένα δικό του (με άλλα σύνορα και άλλο ρυθμό, είμαι βέβαιος) κι έτσι βρίσκομαι πάντα να ατενίζω τον γκρεμό που οδηγεί στην τρέλα. Στην τρέλα; Μα ναι: άλλα όρια, άλλος ρυθμός, άλλη ερμηνεία του κόσμου, άλλος κόσμος. Δεν είναι άραγε αυτό η τρέλα, μα και η τέχνη, ο έρωτας, η θρησκεία, η μνήμη, η προσωπική μας χώρα; Και μήπως ο τρελός, αφού δεν είναι του κόσμου τούτου, δεν είναι κι ένα είδος αγγέλου -μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς- που σαπίζει εδώ σιμά μας;

Φοβάμαι τα ύψη. Όταν στέκομαι σε ένα μπαλκόνι, σε μια ταράτσα, σε έναν γκρεμό, δεν κοιτώ κάτω. Όχι επειδή ζαλίζομαι, αλλά επειδή νιώθω το βάθος του να με τραβά. Όπως με έλκει και η τρέλα. Στέκομαι με ευλάβεια σχεδόν απέναντι στις διακηρύξεις της και προσκυνώ αυτή την αλλαγή συνόρων που πρεσβεύει, προσπαθώντας να πιάσω το ρυθμό της, εγώ, ένα πλάσμα αυτού του λογικού κόσμου...

Κρατώ την τρέλα λοιπόν...Για τα άλλα ας μιλήσουν τα τραγούδια...