Σήμερα δεν έχω πιεί καφέ και προσπαθώ σθεναρά να αντισταθώ στην πρωινή μου ζαλάδα.

Αλήθεια πόσα χρόνια παίρνει σε κάποιον να συνηθίσει το πρωινό ξύπνημα;

Κατεβαίνω κέντρο και εφόσον κατευθύνομαι από Αλεξάνδρος προς Ναυαρίνου θα σταματήσω στην πλατεία Εξαρχείων να με κεράσω έναν καφέ.

Η λιακάδα είναι super, εχθές ήρθα μόυρη με μούρη με την πρώτη πεταλούδα της άνοιξης και γενικώς έχω λουλουδιάσει λόγω εποχής

"Έναν espresso freddo μέτριο παρακαλώ", αναφώνησα και προχώρησα προς το ταμείο όπου αίφνης παρατήρησα μία ανδρόγυνη φιγούρα μεταξύ emo, νεομετάλλου και παλιού ροκά να εκφέρει "καλά μ***κα! Γα**ει!"

Ο λόγος για το ρόφημα που είχε παραγγείλει το οποίο ήταν τύπου freddoccino-καραμέλα-σαντιγυ-με-μισή-τούρτα-black-forest-να-επιπλέει.

Αρχικά μου φάνηκε αστείο το πόσο παράταιρη ήταν η επιλογή ροφήματος, σε σχέση με την εμφάνισή της, και μετά την εύγλωττη έκφραση που ξεστόμισε, ενθουσιασμένη μετά την πρώτη γουλιά του σκευάσματος που απολάμβανε, έμεινα εμβρόντητος διαπιστώνοντας ότι επρόκειτο για συμφοιτήτρια, πιθανώς πτυχιούχο πλέον.

Με το συγκεκριμένο άτομο πίναμε συχνά καφέ στην σχολή και τα λέγαμε.

Τότε ακόμα ήμασταν και οι δύο η επιτομή του brit pop στυλ, αποθεώναμε το alternative και το laternative και η συναναστροφή μας ήταν φοιτητική.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ως φοιτητική συναναστροφή ορίζεται η διαδικασία επιλογής ημέτερων μέσω μίας αρχικής ακρόασης βάσει ταλέντου. Οι επιτυχόντες εμφανίζονται με βραδυνό ένδυμα, εν συνεχεία απαντούν σε ερωτήσεις και εάν προκριθούν ενδέχεται να παρελάσουν και με μαγιώ.

Κοινώς πουλάγαμε μούρη.-

Στο μεταξύ, οι Placebo δεν είναι πια indy, τα nike cortez παραφορέθηκαν και το γυρισμένο μπατζάκι έγινε κλισέ.

Και τώρα βλέπω το ίδιο άτομο να συμπεριφέρεται ακόμα σαν 17χρονο και να προσδιορίζεται απαραιτήτως εκτός συρμού προφανώς για να διατηρήσει τον τίτλο του εκκεντρικού (;).

Και εύλογα αναρωτιέμαι.. το φαινόμενο του αντισυρμού οφείλεται στα κόμπλεξ της μοναδικότητας; Στην άρνηση να μεγαλώσουμε; Ή απλά στο ότι ο συρμός έχει δύο πλευρές... την μέσα και την έξω;;