"...

Και με τα star
Σ’αυτή τη χώρα τα φωνάζουμε συνήθως
Σαν να είναι φιλαράκι κολλητό
Συγγενής ο κάθε μύθος

Με τα star
Εμείς εδώ νερό κι αλάτι ως συνήθως
Γιατί star είναι κάτι πού’ναι λίθος
Και που λάμπει στο σκοτάδι
Λέει ο μύθος

Να’σαι star
Σημαίνει ΑΕΚ, προσφυγιά ξεριζωμένη
Μια οθόνη παρελθόν δαιμονισμένη
Να τσεκάρει ποιο παρόν μας περιμένει

..."

Απόσπασμα από το τραγούδι "Τσάι με Κανέλλη" του Στ. Κραουνάκη.

Βάλθηκα λοιπόν σήμερα να αναλύσω τι είναι καλλιτέχνης!

Την είδα έτσι την κανέλλα στον καπουτσίνο μου αυτό το πρωί.

Για κάποιους καλλιτέχνης είναι ο ηθικός, ο ριζοσπαστικός ο ρηξικέλευθος.

Για άλλους, αυτός που κατέχει την τεχνική της τέχνης του μέχρι αξιοθαύμαστου βάθους.

Για άλλους αυτός που πρωτοτυπεί και το κάνει αλλιώς ακόμα και ας υστερεί τεχνικά.

Άλλοι πάλι λένε ότι είναι αυτός που καταθέτει την ψυχή του στο έργο του, αν και υποκειμενικό κριτήριο.

Αρκετοί πιστεύουν ότι έχει να κάνει και με το ποιόν του φερόμενου ως καλλιτέχνη συνολικά. Για παράδειγμα ένας δεξιός, πώς μπορεί να είναι καλλιτέχνης, ή ένας εγκληματίας; Ή ένας pop-ular δήθεν σταρ;  

Μερικοί, όπως και ο υποφαινόμενος, πιστεύουμε πολύ στην έννοια του ταμπεραμέντου.

Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ εκ των ουκ άνευ την κατάρτιση ενός καλλιτέχνη στον τομέα του, αλλά ακόμα σημαντικότερο θεωρώ να υπερασπίζεται αυτό που κάνει, να το μεταδίδει, να μην σε αφήνει να το αγνοείς.

Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που σέβομαι περισσότερο την Παπαρίζου από τον Γιάννη Κότσιρα.

Υπάρχει μία αρκέτα διαδεδομένη άποψη, ότι το ποιοτικό είναι τέχνη επείδη είναι "έντεχνο", άρα αν έισαι έντεχνος είσαι καλλιτέχνης.

Άρα η Ηρώ είναι άτεχνη;

Και η Μπάμπαλη γιατί είναι έντεχνη;

Ο Μύρωνας Στρατής τότε τί είναι; (για μένα τίποτα αλλά άλλο αυτό.).

Υπάρχει ακόμα, και πάντα υπήρχε η διάθεση να ταυτιστούμε με τους καλλιτέχνες που θαυμάζουμε.

Κάποια στιγμή δεν υπήρχε κανείς αξιοθαύμαστος και αρχίσαμε να αποθεώνουμε τους ριαλιτάδες με τους οποίους ταυτιστήκαμε κατά οριζόντια κατεύθυνση, αφού ψηλότερα δεν βλέπαμε κάτι αξιοθαύμαστο.

Άρα θαυμάσαμε αυτό που μπορούμε και εμείς να κάνουμε, πράγμα παλαβό αφού μας γέννησε την ιδέα ότι όλοι εν δυνάμει μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και χάθηκε η διάθεση της αυτοβελτίωσης.

Και αντί να ανέλθουμε εμείς σε αξιοθαύμαστο επίπεδο, κατήλθε το επίπεδο του αξιοθαύμαστου και έτσι όλοι θαυμαζόμαστε!

Μερικοί λένε για φίλους γνωστούς και λοιπούς παρατρεχάμενους "αυτός είναι καλλιτεχνική φύση".

Συνήθως εννοούν ότι είναι μία πολύχρωμη προσωπικότητα με πολύ χιούμορ, έντονη παρουσία, χαρακτηριστικούς προβληματισμούς, ενδιαφέρουσες απορίες, υπερτροφικό "εγώ" αλλά λαοφιλής παρά ταύτα και με μόνιμη διάθεση να εκφράζεται...και όλα τα παραπάνω, με το καλό του προφίλ!!

Ε, λοιπόν και εγώ κατά μεγάλο ποσοστό, αυτό πιστεύω. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει εκτόπισμα, αλλά να μπορεί να αιωρείται, να μπορεί να σε μαγνητίζει και να νιώθεις ότι σε παραμερίζει ταυτόχρονα και πάνω απ’όλα να ζει εδώ.

Είναι λίγο αστείο να βλέπεις καλλιτέχνες και μάλιστα ενδιαφέροντες και "ψαγμένους", να κάνουν τέχνη για λίγους, απομονωμένοι σε δικό τους μικρόκοσμο σε σύμπαν παράλληλο και συνειδητά να μην προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το κοινό που απευθύνονται. Πολύ εγωιστική άποψη αυτή για την τέχνη και ιδιαίτερα απαξιωτική στάση. Σαν να σνομπάρεις το κοινό σου. Αυτή είναι η δήθεν διανόηση.

Η οποία αντιδιαστέλλεται με την αντίληψη ότι αν δεν ακουστεί ντέφι και αν δεν ανέβεις σε μπάρα δεν διασκεδάζεις.

Και υπάρχουν τόσες αποχρώσεις του γκρί ενδιάμεσα!!!