Πόσο παράξενο ακούγεται ένα ζευγάρι μετά από 37 χρόνια γάμου να χωρίσει. Οι γονείς ενός φίλου μου χώρισαν μετά από τόσα χρόνια, αφού πρώτα τον πάντρεψαν. Όταν το ανέφερε σε εμάς, τον ρωτήσαμε το αυτονόητο, αν ήταν κάτι που το είχε καταλάβει. Η απαντησή του ήταν αρνητική. Αφενός δεν βρισκόταν πολλές ώρες σπίτι, ώστε να τους ζει καθημερινά, αφετέρου δεν το έδειχναν καθόλου. Όταν με το καλό έφυγε από το πατρικό του και άνοιξε νέο σπιτικό οι γονείς του το ανακοίνωσαν ότι χώρισαν. Όχι οτι σκοπεύουν να χωρίσουν αλλά σαν κάτι τετελεσμένο.

Η ιστορία αυτή και φυσικά κι άλλες πολλές μου έδωσαν αφορμή να γράψω απόψεις επί του θέματος. Ο χωρισμός είναι μια κατάσταση πολύ λεπτή και δύσκολη και πολλές φορές την παρατείνουμε μέχρι να πάρουμε την τελική απόφαση, που δεν έχει επιστροφή. ’λλοι για να φτάσουν σε αυτό το σημείο επιλέγουν να κάνουν την ζωή τους κόλαση με τσακωμούς και φωνές και τους γείτονες μάρτυρες, άλλοι επιλέγουν κάποιον άλλο ερωτικό σύντροφο και φροντίζουν ως επί το πλείστον να το δείξουν, άλλοι κρατούν την συμπάθεια που κάποτε τους ένωνε, ενώ άλλοι προτιμούν να ξεχνούν τους συντρόφους τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ο χωρισμός είναι επίσης μια κατάσταση πένθους. Την βιώνουμε σαν μια απώλεια, όταν ο άλλος δεν είναι πια δίπλα μας. Όπως και να έχει μετά από έναν χωρισμό μένει συνήθως μία πίκρα.

Από την άλλη όμως είναι ότι πιο 'αντρίκιο' υπάρχει. Δεν μπορείς να ζεις και να διαιωνίζεις ένα καθρέπτισμα ευτυχίας που κάποτε είχες, ούτε να λες ψέματα σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε εσένα τον ίδιο ότι όλα πηγαίνουν καλά. Όταν δεν περνάς καλά, πρέπει να χωρίζεις. Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι μόνο για την ευτυχία των παιδιών. Όταν μία κατάσταση είναι 'αρρωστημένη' και με αυτόν τον όρο εννοώ όχι υγιής, αυτό αντιλαμβάνεται από όλο τον περίγυρο και φυσικά από τα παιδιά που είναι οι άμεσοι δέκτες, της συμπεριφοράς των γονιών τους.

Χωρισμός δεν είναι μόνο η διάλυση μιας σχέσης με κάποιον που κάποτε αγαπήσαμε και μέτραγε για μας, αλλά και η ευκαιρία να  γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, να αρχίσουμε να μαθαίνουμε να ζούμε ολοκληρωμένα. Έτσι ωριμάζουμε, έτσι διορθώνουμε τις επιλογές μας, έτσι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, εκτιμούμε και δεν φοβόμαστε την ελευθερία μας.

Σε μία μελέτη είχα διαβάσει πως τα ζευγάρια που χωρίζουν έχουν ψυχική υγεία ταραγμένη με συμπτώματα κατάθλιψης, άγχους και ανησυχίας. Η ίδια μελέτη δήλωνε πως αλλιώς αντιλαμβάνεται ο άντρας τον χωρισμό και αλλιώς η γυναίκα. Ο άντρας τόνιζε ότι είναι καλύτερα σε μία σχέση που συζεί χωρίς να είναι παντρεμένος. Εννοείται νομίζω ότι για την γυναίκα η ψυχική υγεία είχε την κορυφωσή της μέσα στον καλό γάμο. Οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερο χρόνο να ξεπεράσουν έναν χωρισμό -χωρίς να σημαίνει ότι δεν κάνουν εν τω μεταξύ σχέσεις, αλλά κάθε σχέση παλαιότερη τους αφήνει πάντα σημάδια.. Αντίθετα ο καλύτερος σύμμαχος στην ανακούφιση του ψυχικού πόνου για τον άντρα, είναι ο χρόνος. Και για τους δύο ο ψυχικός πόνος είναι μεγάλος όταν ο χωρισμός είναι πρόσφατος, ενώ η δημιουργία μίας νέας σχέση έχει προστατευτικό ρόλο στην ψυχή μας. Η έρευνα κατέληγε ότι τα νέα ζευγάρια πρέπει να επιμένουν πιο πολύ στην διάσωση του δεσμού τους.