Φίλοι μου,
ειλικρινά έχω κουραστεί να ακούω τη φράση:
το δικό μας το χωριό έχει τους καλύτερους μαθητες,
το παραδίπλα χωριό έχει τις πιο όμορφες γυναίκες, η τάδε πόλη έχει τους εξυπνότερους άντρες.
Ε, δεν μπορεί , από κάποιο χωριό πρέπει να βγαίνουν και οι βλάκες!
Δεν είδα ποτέ, ούτε άκουσα κάποιον τόπο να διαφημίζει τη βλακεία του! Πόλεμος μεταξύ βορείων και νοτίων!

 Θα μου πείτε βέβαια, ποιό είναι το πρόβλημα μου;  Εξηγούμαι λοιπόν.
Έχουμε σηκώσει ως άνθρωποι μια τεράστια σημαία εγωισμού κι έχουμε μετατρέψει τις πόλεις μας σε πόλεις-κράτη.
Δεν αγαπάμε την Ελλάδα, αγαπάμε μόνο το σπίτι μας και τον εαυτούλη μας. Στην χώρα μας δεν κατοικούν άνθρωποι της ιδιας εθνότητας, αλλά ομάδες συγγενών, που δεν τους καίγεται καρφί για  το διπλανό τους.

Η Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα είναι γεμάτα από τοπικιστικούς συλλόγους.  
Ακόμα και καφενεία δικά τους έχουν οι ΄΄συμπατριώτες΄΄, που δυσκολεύονται να νοιώσουν τους εαυτούς τους σαν πατριώτες, γιατί αδυνατούν να αφομοιωθούν στην πόλη στην οποία ζουν.
Και είκοσι χρόνια να ζει στην αθήνα ή στην πάτρα, ας πούμε ο καλαματιανός, θα κάνει μόνο παρέα με άλλους καλαματιανούς,  «πατριωτάκια» .
Νοιώθει λιγότερο εχθρικά ανάμεσα τους ( κι ας καυγάδιζε με τους ίδιους στο χωριό όταν έμπαινε η κατσίκα τους, στο χωράφι του!)
Όλοι οι άλλοι έλληνες λοιπόν είναι ξένοι και κατά συνέπεια εχθροί!

Γι αυτό καλοί μου   φίλοι καλό θα ήταν να νιώθουμε Έλληνες κι όχι βολιώτες  , χανιώτες, πειραιώτες , εκαλιώτες κλπ.
Αν θέλουμε  να λεγόμαστε …ανεκτοί Έλληνες , με ομοιογένεια κι αδερφοσύνη, ας μην περιχαρακωνόμαστε στον μικρόκοσμο μας και τις φοβίες του.  

 Κάποτε σε ένα χωριό της Ηλείας με πλησιάζει ένας κύριος με καχύποπτο βλέμμα και με ρώτησε :
- από πού είσαι εσύ;  
 – Aπό εδώ είμαι κι εγώ ρε παιδιά, Έλληνας! 

YΓ:  Και για να το πάω ακόμα παραπέρα...
πολίτης του κόσμου.
Δεν μου πάνε  τα σύνορα. Μου στενεύουν την ψυχή.