• 

Θεωρώ το « πότε θα φύγω για διακοπές ; » ομολογία αποτυχίας.
Είναι σαν να ομολογείς ότι ζεις δυστυχισμένος 11 μήνες το χρόνο και
περιμένεις τον 12ο για να δικαιολογήσεις την ύπαρξη σου.
Εάν ένιωθα έτσι , θα ασχολιόμουνα περισσότερο με το τι έχω κάνει λάθος
για να υποφέρω τους 11 παρά το πως θα κλείσω δωμάτια για τον 12ο .
Τα προαναφερόμενα δεν ήταν παρά η γνώμη του υπογράφοντος ,
που μισό αιώνα βασανίζεται από τις τρεις κατηγορίες των διακοπολάγνων.
Τους κοσμικούς , τους εναλλακτικούς και τις γυναίκες.

• Την περίπτωση των γυναικών μπορώ να την καταλάβω καλύτερα από
όλες.   Έρχεται από τις εποχές που τις κλείνανε στα καφασωτά και τους πύργους
και η τελευταία λέξη του ιππότη Ντιμπουά ήταν : « Αρμάνδη , φέτος δεν εχει διακοπές.  Για την ακρίβεια δεν θα εχει διακοπές μέχρι να απελευθερώσω τα
άγια χώματα από τους μουσουλμάνους  ».
Επειδή λοιπόν οι σταυροφορίες έγιναν μετανάστευση , « Γυναίκα , πάω να βρω την τύχη μας στο Σικάγο .
Κλείσε δωμάτιο για να πάμε διακοπές ύστερα από μια εικοσαετία » , η μετανάστευση έγινε οικογένεια « Γυναίκα με το που θα μεγαλώσει το μικρό , σε 20 χρόνια θα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε » ,
οι γυναίκες αταβιστικά τρελαίνονται με οτιδήποτε τις βγάζει από το σπίτι .
Δεν είναι συμπτωματικό ότι αν ρωτήσεις γυναίκα τι θα ήθελε να είναι
απαντά «  η Μάγια Τσόκλη  ».

• Τους κοσμικούς τους καταλαβαίνω λιγότερο.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ζωτικός χώρος του « Da Capo » είναι περιορισμένος,
αλλά το Καλό Λιβάδι της Μυκόνου δεν είναι μεγαλύτερο.
Το να λες κάθε πρωί « Γεια σου , Θανάση . Τι κάνεις Πέτρο ; »
 στον Ορνό είναι κομμάτι pathetic .
Γενικά οι κοσμικές διακοπές είναι τόσο προβλεπόμενες
όσο η στρατιωτική θητεία.

•  « Πήγαμε σε ένα μέρος που δεν το εχει ανακαλύψει άνθρωπος ».
Είναι η τυπική φράση που συνοδεύει το τέλος των διακοπών
κάθε αριστερού εναλλακτικού .
Ακόμα και αν το ντύσιμο τους δεν τους προδίδει , οι εναλλακτικοί
προδίδονται όταν μιλάνε για διακοπες. 
 « Φετος πηραμε τα παιδιά και πηγαμε στη Φλώκο . Είναι κάτω από
τα Κύθηρα .  Πηγαίνεις με το καραβάκι στον Άγιο Μπισμπίκη
και ο βαρκάρης σε περνάει απέναντι...»
Επίσης οι εναλλακτικοί πάντα πηγαίνουν σε νησί , πάντα την αράζουν όλη
τη μέρα στην παραλία και πάντα συναντάνε μια παρέα από Γερμανούς.
Ο μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι με αντεπίθεση .
 « Πήγατε και στον Άγιο Χαρμένη  ; »   Στα πολύτιμα δευτερόλεπτα
που σκέφτονται απορημένοι  που βρίσκεται ο άγιος , πατήστε τους στο χώμα.
 « Είναι ανατολικά των Λειψών. Για να πας , περνάς απέναντι στο Βρωμολίμανο
και παίρνεις τη βάρκα για την Αγία Σαρμελιά. Μετά με γαϊδουράκι ανεβαίνεις...»

• Έντεκα μήνες το χρόνο τα περνάω υπέροχα. Γουστάρω αυτό που κάνω ,
τρώω στα εστιατόρια που θέλω , χωρίς να φοβάμαι ότι θα δω το ηλίθιο σκίτσο
με τον τυπά στην σεζλόνγκ και το   «  Κλειστό για διακοπές »  και δεν χρειάζεται
να απαντάω στην ερώτηση « Φέτος που θα πας ; »
Πουθενά . Μα , τον Άγιο Μπισμπίκη .

• Οποιοσδήποτε Αθηναίος λέει τα ονόματα των νησιών
με την τοπική τους προφορά,  δεν μπορεί παρά να ακούγεται παπάρας.
Καταλαβαίνω τον Διαμαντή τον ψαρά να λέει την Αστυπάλαια « Αστροπαλιά »,
την Κέα «Τζιά » και την Ιο « Νιό » , αλλά , αν σε λένε Αλέξανδρο  και είσαι πολιτικός μηχανικός από την Πολιτεία , το να τα λες έτσι σε κάνει απλώς γελοίο.
Εάν δεν προσθέσει ότι « έτσι τα λένε στην ντοπιολαλιά » ξεπερνά το γελοίος και γίνεται επικίνδυνος . 
Εξαιρούνται ο Λίνος Πολίτης και ο Λίνος Μεϊντάνης.
Όχι επειδή λέγονται Λίνοι  αλλά επειδή είναι λαογράφοι και έχουν δικαίωμα
να λένε ό,τι θέλουν .

•  Οι Αθηναίοι παραθεριστές παίρνουν μια διεστραμμένη ικανοποίηση
να χαιρετούν κάθε υπέργηρο κάτοικο νησιού.
Ενώ στην Αθήνα δεν λένε καλημέρα ούτε στο παιδί τους , με το που
πατάνε σε νησί μόλις δουν  γριά ή  γέρο τον χαιρετάνε .
Σε αντιστάθμισμα περιμένουν από τη γριά ή το γέρο να τους απαντήσει ,
« Καλημέρα σου,  παιδί μου ».  Η συνήθεια μπορεί να ήταν χαριτωμένη τη
δεκαετία του `50, όταν το νησί επισκέπτονταν δέκα ξένοι τη σεζόν ,  αλλά σήμερα
με χιλιάδες τουρίστες ,   στο τέλος της σεζόν  οι γέροι και οι γριές
 θέλουν σέρβις στη μασέλα από την πολυλογία .

•  Ποτέ μην πηγαίνετε  σε νησί  που οι δικτατορίες χρησιμοποίησαν
ως τόπο εξορίας . Δεν είναι συμπτωματικό  ότι δεν έχετε διαβάσει
«...και τότε το στρατοδικείο καταδίκασε τον Κολιγιάννη να πάει πέντε
χρόνια εξορία στη Μύκονο ».
Αυτά τα νησιά τα είχαν για τιμωρία και για να τα έχουν , κάτι θα ήξεραν
παραπάνω από  εσάς , που θα το ανακαλύψετε στη μέση των διακοπών σας.

•  Αποφεύγετε τις πλωτές καφετέριες που έχουν βαφτίσει πλοία.
Συμφωνώ ότι δεν θα πήγαινα στο « Flocafe » για να ξαπλώσω στον καναπέ
και να κοιμηθώ και καταλαβαίνω την  σχετική  απαγόρευση. 
Από την άλλη ποτέ δεν μου έτυχε να πάω στο « Flocafe » της Κηφισιάς
και να συναντήσω έναν λιμενικό που να με ενημερώσει ότι καθυστέρησε
και θα έρθει μετά τις 12 τη νύχτα .
Το δικαίωμα του τουρίστα να ξαπλώνει
στον δερμάτινο καναπέ , εχει κατακτηθεί με αγώνες χρόνων και κανένα
« Flocafe » ή  « Everest »  δεν θα αντιστρέψει τον ρουν της ιστορίας.
Καλό θα ήταν όμως , να αποφεύγετε να κοιμάστε στους δερμάτινοι καναπέδες
για τους εξής 2 λόγους.
Τα πόδια του μπροστινού σου μυρίζουν 9 στις 10 φορές . Αν επιλέξεις να κοιμηθείς κεφάλι με κεφάλι , τότε είσαι  ένας γκέουλας  τελειωμένος .

 §    Το μεγαλύτερο κόλλημα των μικροαστικών οικογενειών
είναι η τιμή του ψαριού. 
Οι συζητήσεις γίνονται με τον τόπο σε συνάρτηση
 με την τιμή . « Πήγαμε στην Κύθνο και φάγαμε ένα κιλό τσιπούρα για 20 ευρώ» .
« Εμείς πήγαμε στην Κίμωλο και φάγαμε δυο κιλά μουρμούρες για 25 ευρώ ».
Προσπαθήστε να δείξετε εντυπωσιασμένος , έστω κι αν δεν ξέρετε τις τιμές.
Πείτε : Έλα ρε ! Το ένα κιλό ;

 
§   Το  « room with a nice view »  είναι μια περίεργη ιστορία
στα ελληνικά νησιά .
Στο φινάλε τι σημαίνει  « nice view »  ;
Είναι καθαρά θέμα άποψης . Αν το δείτε καθαρά ως άποψη στην τέχνη ,
δεν μπορείτε παρά να δικαιολογήσετε τη  γιαγιά που τη δεκαετία του `80
καμάκωνε τουρίστες στο λιμάνι της Σκιάθου και με το « nice view »
εννοούσε το αμαξοστάσιο των λεωφορείων .

 §  Η μεγαλύτερη διασκέδαση στις διακοπές είναι να λέτε ψέματα.
Εχω φίλο σαν κεφτέ που στις διακοπές του πάντα λέει ότι είναι χορευτής .
Εχω περάσει ένα απολαυστικό και  σεξουαλικά αποδοτικό  καλοκαίρι
λέγοντας ότι το επάγγελμα μου είναι  « χαρτορίχτης  » .
Αν θέλετε να γίνετε περιζήτητος στον γυναικείο πληθυσμό,
δηλώστε « πλαστικός χειρουργός  » ή « διαιτολόγος   » .

Πηγή μου ήταν ένα παλιό άρθρο του Αντώνη  Πανούτσου .
Ουφ ! Πόνεσε το χέρι μου να πληκτρολογώ , αλλά πιστεύω ότι
άξιζε .
Κλείνω με μια άλλη εναλλακτική πρόταση :
Διακοπές στον Τριτσιμπίρδουλα , αρχοντικό νησί του ανατολικού αιγαίου
κάτω απ την Τσιτσιντέγκου .