Ετοιμόλογος γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Σε προσβάλει κάποιος και συνήθως αποφεύγεις να του απαντήσεις από ευγένεια. Υπάρχουν όμως φορές που σε βγάζουν από τα ρούχα σου ή που σου λένε κάτι που είναι τόσο προφανής η απάντηση - κρέμεται κυριολεκτικά από τα χείλη σου - και δεν μπορείς να μην την ξεστομίσεις.

Καλοκαίρι του 94, νεαρός και φιλόδοξος, πολύ πιο αδύνατος από τη σημερινή μου εικόνα, ξεκινάω γυμναστήριο μετά τη δουλειά. Από την μία όμορφος γυναικείος κόσμος που με παροτρύνει να γυμνάζομαι με ζήλο και από την άλλη οι σφίχτερμαν που μου προκαλούν μία αηδία. Αυτοί με τα πρησμένα μπράτσα, τις αλλοιωμένες μούρες και τις φωνές ζορίσματος σε κάθε άσκηση.

Κάνω ασκήσεις κοιλιακών και σε μία από αυτές -νομίζω για τους πλάγιους κοιλιακούς- παίρνω ένα ξύλο και το περνάω πίσω από τους ώμους περιστρέφοντας το σώμα αριστερά και δεξιά με τα πόδια σταθερά. Υπάρχουν δύο διαθέσιμα ξύλα στο γυμναστήριο. Ένα στρογγυλεμένο και ένα τετραγωνισμένο. Το τελευταίο, λόγω των γωνιών του, δυσχεραίνει την άσκηση, οπότε ψάχνοντας το πρώτο ξύλο ανακαλύπτω ότι το κρατάει μία "ντουλάπα".
-Το χρειάζεσαι αρκετά ακόμη; τον ρωτάω.
-Έχει ένα άλλο..
-Το ξέρω, απλά προτιμώ το στρογγυλό.
-Αν το βάλεις στον κώλο σου, θα στρογγυλέψει, λέει δυνατά χαρίζοντας χαμόγελα στους ομοθρησκούς του.
-Α, μάλλον εκεί έβαλες και το δικό σου και είναι τόσο στρογγυλό, του απαντάω άμεσα.

Αν και πέρασαν λίγα μόλις δευτερόλεπτα συνειδητοποιώ ότι γελάνε όσοι παρευρίσκονται κοντά μας, ενώ ψάχνω απεγνωσμένα για έξοδους κινδύνου. Υπάρχει ένα παράθυρο κοντά μου, που βγάζει στον ακάλυπτο και η κύρια είσοδος, που λόγω της ευκινησίας μου (είπαμε αδύνατος) θα προλάβαινα να εξαφανιστώ.

Τελικά γέλασε και ο ίδιος και μπορώ να πω, πως για εκείνο το καλοκαίρι δεν με ενόχλησε, απεναντίας με χαιρετούσε εγκάρδια κάθε φορά που με συναντούσε. Επόμενο δεν χρειάστηκε, γιατί ανήκω και εγώ στους ανθρώπους που πάνω από όλα γυμνάζουν τα σαγόνια τους και μετά το υπόλοιπο σώμα.

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση, απλά μου άρεσε και την παράθεσα.