Ήταν ένας μοναχός, γνωστός σε όλους για την καλοσύνη του. Η καλή του όμως η καρδιά πήγαζε στο ότι γνώριζε το καλό και το έπραττε με κάθε ευκαιρία. Ήταν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα που θα τον έπαιρνε ο θεός κοντά του και περίμενε κάποτε να ανταμειφθεί.

Σε όλο τον κόσμο δίδασκε την ταπεινότητα. Κάποια μέρα ενώ βρισκόταν στο κελί του τον επισκέφθηκε ένας άγγελος.

-Ήρθε η ώρα να σε πάρω, του είπε. Αύριο τέτοια ώρα θα πετάξεις μαζί μου.

Ο μοναχός χαρούμενος, ετοίμασε τις πιο καλές συμβουλές στους ομοθρησκούς του, για το τελευταίο ταξίδι του, χαιρέτησε γαλήνια όλους τους άλλους μοναχούς και ήρεμος καρτερούσε την ώρα που ο άγγελος κυρίου θα τον επισκεφτόταν. Πράγματι η άλλη μέρα ήρθε και ο Άγγελος τον επισκέφθηκε ξανά. Άνοιξε το παράθυρο και του ζήτησε να τον ακολουθήσει.

-Μα, δεν μπορώ να πετάξω.. ειπε διστακτικά.

-Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο Κύριο Σου;;;, του απάντησε ο Άγγελος.

Αυτή η ιστορία μου έχει μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Μου είχαν πει ότι αναγράφεται στα γεροντικά. Δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια, αλλά μου άρεσε η καταληξή της. Την άλλη μέρα, οι μοναχοί βρήκαν τον μοναχό πάνω σε κάτι βράχια... γιατί

Η υπερηφάνεια προηγείται του ολέθρου και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσης.


Υ.Γ. Την ιστορία αυτήν την αφιερώνω σε έναν φίλο που περνάει δύσκολες ώρες. Δεν είναι τόσο ταπεινός, όσο νομίζει ότι είναι, είναι όμως καλός. Τον είδα στο νοσοκομείο πρόσφατα και μου ανέφερε πόσο πολύ εκτιμάει κάποιες στιγμές που πριν τις θεωρούσε δεδομένες. Σίγουρα για αυτόν η ταπεινότητα, τώρα έχει αποκτήσει άλλο νόημα.