Μεγάλωσε το παράθυρό μου,έγινε ένα με το διάστημα
Δεν ξημέρωνε,ούτε και βράδιαζε ακριβώς
Ασυνήθιστο φως νυχτερινής μέρας,
διάρκειας ισοδύναμης της αιωνιότητας

Φως που πλημμύρισε τη σελίδα που πρωτοσυναντηθήκαμε κάποτε

Αμήχανοι,σε μια ολόκληρη παράγραφο κοιταζόμαστε,
αναγνωρίζοντας ο καθένας στο πρόσωπο του άλλου
τον δράστη που έλειπε από την ζωή του
Όσα έζησαν πριν από 'μας,ρίγος έγιναν στις άκρες των δαχτύλων
Αέρινοι γίναμε,απαλλαγμένοι από το παρελθόν
Καμωμένοι από σύννεφο,περνούσαμε ο ένας στο σώμα του άλλου
Στην παραφορά της ηδονής,ανταλλάξαμε τις σκιές μας

Μύριζες ολόκληρος χαρτί,
ψηλαφούσα, σιγοτρέμοντας,την ύπαρξή σου
Δέχθηκα την παρουσία αναπνέοντας κόκκινα τραντάφυλλα
Λέξεις από ήχο,χρώμα,άρωμα και διαστάσεις
υλοποιούσαν το νόημά τους
και βίωνα τη μοιρασμένη αγάπη...
Κι έβαλες όρια χωρίς οριοθέτηση,
σ'ένα παγερό κενό με άφησες

Τώρα,μια πολική αφήγηση κάτω του μηδενός,
ομίχλη-καπνός από το καμμένο παρόν,
χάρτινα λόγια σου περιφέρονται παντού
"φειγ βολάν" σκορπισμένα στους δρόμους
τυπώνουν στα πεζοδρόμια τα ίχνη σου,
μελάνι από λάσπη,
στις λακκούβες της βροχής μουλιάζουν,
διαλύονται
σε οραματα που νόμιζα πως είδα...