Σήμερα , έπειτα από 3 χρόνια που το σκέφτομαι , περνώ σχεδόν καθημερινά έξω από εκεί και προσπαθώ να ''ψήσω'' τον εαυτό μου να βρει τα κότσια να το κάνει , πήγα στον τόπο οπου κείτεται το σώμα του Παύλου Σιδηρόπουλου τα τελευταία 17 χρόνια ...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την συγκίνηση , το δέος και την γαλήνη που ένιωσα την στιγμή της ''συνάντησης'' ...

Τώρα θα μου πεις ''και που πήγες τι κατάλαβες; Μήπως θαρρείς πως είχες κάτι να του πεις;'' και με το δίκιο σου ...

Όχι , δεν είχα τίποτα να του πω πέραν του φτωχού ''ευχαριστώ'' και του αφελούς ''δεν ξεχνώ'' ....

Ένα λευκό τριαντάφυλλο του άφησα μαζί με κάποια δάκρυα και έφυγα .

Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω όλα αυτά .

Απλά , καμιά φορά με τρομάζει η σκέψη οτι ξεχνάμε/απομακρυνόμαστε από ανθρώπους/ιδέες/πράγματα που αγαπήσαμε και αυτό μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο , όχι απαραίτητα τον σωματικό .

Ελπίζω να είναι αλήθεια οτι οι ψυχές αναπαύονται όταν σταματάει η καρδιά .

Να κάτι στο οποίο θέλω να πιστεύω .

''Καληνύχτα Κεμάλ (αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ)

Καληνύχτα ...''