Έξω βρέχει .

Ώρες τώρα βρέχει .

Πάντα αγαπούσα την βροχή . Από μικρή θυμάμαι οτι την λάτρευα . Όταν όλα τα άλλα παιδάκια στο σχολείο την φοβόντουσαν και έκλαιγαν από την πρώτη της σταγόνα εγώ έβγαινα έξω και ήθελα να με αγγίξει , να μου δώσει λίγη από την δύναμή της , λίγο από το θάρρος της .

Την είχα συνδέσει με την κάθαρση .

Υγιής τρόπος κάθαρσης .

Πρώτα μαζεύονται τα σύννεφα , αυτά φέρνουν μπόρα και αυτή με την σειρά της ουράνιο τόξο .

Μου αρέσε αυτή η ακολουθία .

Θλίψη , ξέσπασμα , ηρεμία .

Δεν ξέρω - πάλι - αν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω .

Μάλλον είμαι ερωτευμένη .

Μάλλον με αλλάζω μέσα από αυτά που ζω .

Μάλλον τίποτα δεν πάει χαμένο , που λέει και ένα τραγούδι.

Μάλλον μέσω της μουσικής έχω αρχίσιει να βρίσκω μια άκρη , δίχως να την γνωρίζω , ούτε να την βλέπω , βέβαια .

Μάλλον υπάρχει χώρος σε αυτόν τον πλανήτη και για εμένα , για αυτά που θέλω να ζήσω .

Μάλλον τελικά τα πάντα κρύβουν μια πολύ ιδιαίτερη , πολύ μυστήρια αλλά και σαγηνευτική ομορφιά μέσα τους .

Και ξέρεις κάτι ;

Το χρωστάω σε αυτούς που έφυγαν να ζήσω .

Χρωστάω να αποδείξω την ύπαρξη μου .

Να την αποδείξω και να την στηρίξω .

Αν απλώς κάτσω κλεισμένη μέσα μου και περιμένω το πέρας του χρόνου μάλλον δεν θα έχω ζήσει .

Πάλι μπούρδες γράφω .

Και φταίω .

Μα την αγαπώ την βροχή και τα σύννεφα ξεσπαθώνουν τώρα που γράφω .

Ήρθε και εμένα η σειρά μου .