-Σταθήτε! Ε,έεεε σταθήτε! φώναζαν οι δύο κοπέλες τρέχοντας καί σέρνοντας τίς αποσκευές τους.

Αλλά ήταν ήδη αργά.Ο σταθμάρχης είχε σφυρίξει και ένα-ένα τά βαγόνια άρχισαν να κινούνται,αρχίζοντας το ταξίδι τους πρός την Θεσσαλονίκη.

-Μά γιατί δέν τού είπατε να σταματήση;ωρυόταν η μία από τίς κοπέλες στον σιδηροδρομικό υπάλληλο,μόλις απομακρύνθηκε και το τελευταίο βαγόνι.

-Αφού ήρθατε τελευταία στιγμή φωνάζετε κι'από πάνω,ήταν η απάντηση τού υπαλλήλου.Νά πάτε τώρα να αλλάξετε τά εισιτήριά σας και να περιμένετε να φύγετε μέ το βραδυνό.....

Καθώς παρακολουθούσα την σκηνή αυτή,που μού θύμισε άλλες παρόμοιες σέ σταθμούς και λιμάνια,μού ήρθε να πλησιάσω τίς κοπέλες και να τίς ρωτήσω:

-Δέν μού λέτε κοπελιές,όλοι εμείς που όταν πρόκειται να ταξιδέψουμε ερχόμαστε εγκαίρως στο σταθμό ή στό λιμάνι ή στο αεροδρόμιο,είμαστε βλάκες;Δέν έχουμε δουλειές που πρέπει να κάνουμε πρίν από το ταξίδι;Φυσικά και έχουμε.Φροντίζουμε όμως να τίς τελειώσουμε έγκαιρα ή,άν δούμε οτι δέν προλαβαίνουμε,τίς αφήνουμε για όταν γυρίσουμε από το ταξίδι.Δέν αναγκάζουμε πεντακόσιους ή και χίλιους ανθρώπους να μάς περιμένουν πότε θά εμφανιστούμε γιά νά φύγη το τραίνο,το πλοίο ή το αεροπλάνο.Αρα καλά να πάθετε,γιά να μάθετε άλλη φορά να ερχόσαστε στην ώρα σας.

Μού έχει τύχει να δώ πολλά τέτοια περιστατικά είτε ώς απλός θεατής είτε ώς ένας από τους επιβάτες που περίμεναν εντός τού μεταφορικού μέσου.Ανθρώπους που φτάνουν τελευταία στιγμή και πηδάνε πάνω στον καταπέλτη τού πλοίου μέ κίνδυνο να πέσουν στη θάλασσα καί να τούς λιανίση η προπέλα,ή που βλέπουν την πόρτα τού βαγονιού να τους κλείνεται κατάμουτρα και το τραίνο να φεύγη κάτω απ'τη μύτη τους.....

Βέβαια εγώ πάντα φροντίζω να είμαι όχι απλώς στην ώρα μου αλλά συνήθως πολλές ώρες πρίν την ώρα μου,στό σημείο τής αναχώρησης.

Πρό ετών,πηγαίνοντας γιά διακοπές στην Κέρκυρα,κανόνισα να φτάσω στην Πάτρα τό μεσημέρι (άν και το πλοίο έφευγε τα μεσάνυχτα).Οχι μόνο έκανα την βόλτα μου στην Πάτρα αλλά στίς 7 καί κάτι το βράδυ είχα τελειώσει και στήθηκα έξω από τον καταπέλτη τού πλοίου μέ τίς αποσκευές μου.

-Τί θέλετε εδώ κύριε;μέ ρώτησε κάποιος που μάλλον ήταν ο λοστρόμος τού βαποριού.

-Περιμένω να μπώ στο βαπόρι,απάντησα.

-Από τώρα;Στίς δέκα το βράδυ θα αρχίση να έρχεται ο κόσμος.

-Ε,εγώ ήρθα από τώρα.Πειράζει;

-Τί να σάς πώ κύριε...άν δέν σάς πειράζει να περιμένετε εδώ έξω κάτω από τον ήλιο....

Δέν μέ πείραζε μέν,αλλά το βασικώτερο είναι πως ήμουν σίγουρος οτι δέν θα έχανα το πλοίο......

Πρίν από δύο χρόνια πάλι,ήταν να ανέβω στη Θεσσαλονίκη γιά το πάρτυ τού ΜΗ.Τό προηγούμενο βράδυ ήμουν σέ ταβερνάκι μέ μιά άλλη παρέα.Μόλις τέλειωσε το γλέντι,πήγα κατευθείαν στο σταθμό-το τραίνο έφευγε στίς 7.30 κι'εγώ ήμουν στίς 4.30 τά χαράματα έξω από την πόρτα τού σταθμού...

-Τί θέλετε κύριε;

-Περιμένω το τραίνο τών 7.30 γιά Θεσσαλονίκη.

-Από τώρα;Ακόμα δέν έχει ανοίξει ο σταθμός,κάντε μιά βόλτα και ξαναελάτε κατά τίς 7.

Αμ δέ.Περίμενα μέχρι να ανοίξη ο σταθμός-κατά τίς 5-καί μπούκαρα μέσα....

Γι'αυτο,κάθε φορά που βλέπω κάποιον να τρέχη ξεγλωσσισμένος μέ τίς βαλίτσες του την στιγμή ακριβώς που το τραίνο ξεκινάει ή το πλοίο σηκώνει τον καταπέλτη να φύγη,λέω μέσα μου:

"ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ,ΦΙΛΕ-ΚΑΤΣΕ ΤΩΡΑ ΣΑΝ ΚΟΚΟΒΙΟΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΗΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ!"