Λοιπόν , ως φαίνεται ανήκω και εγώ στην κατηγορία των ανθρώπων που όταν είναι καλά δεν νιώθουν καμία ανάγκη να γράψουν και όταν αρχίζει η ''συναισθηματική κατάπτωση'' μοιάζει απαραίτητη η αποτύπωση των σκέψεων.

Μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως μπορούμε και ζούμε , τι μας κρατάει.

Έρχεται , λοιπόν , αυτή η γλυκιά φωνούλα της καλής προαίρεσης και απαντά : οι αναμνήσεις και τα όνειρα σε συντηρούν μικρή μου φίλη.

Αυτό το περίεργο συγκαίρασμα του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν .

Σε κάτι δύσκολες στροφές έρχεται μια εικόνα από το παρελθόν ή μια επιθυμητή κατάσταση του μέλλοντος και σε κρατάει , μην της φύγεις , μην φύγεις .

Και πάλι δεν μπορώ να γράψω.

Μπερδεύομαι.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται μέσα στην χαρά σχεδόν πάντα να τρυπώνει η λύπη .

Σκέφτομαι έναν στίχο του Ιωαννίδη :'' Όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα , πίσω από τα κάδρα της γιορτής...''

Σχεδόν πάντα θα ανοίξει η χαράδρα αυτή .

Από οτιδήποτε.

Τελικά , μάλλον οι άνθρωποι δεν αναζητούν την ''ευτυχία'' ή καλύτερα την ευημερία τους .

Αν αυτήν ονειρεύονταν και ζητούσαν , μετά από τόσους αιώνες δεν μπορεί , θα την είχαν βρει .

Σκέφτομαι και το ''Λευκό μου γιασεμί'' , του Μιχάλη Γκανά.

Χωρίς αφορμή έρχεται η χαρά , χωρίς αφορμή και η λύπη .

Και η χαρά , τι ωραίο πράγμα , ε;

Πόσο την λαχταρώ όπως την ονειρεύομαι ...

Καθάρια , γεμάτη , με ορμή .

Δεν ξέρω τι θέλω να πω.

Μάλλον παραείμαι θλιμένη για να σκεφτώ καθαρά.

Πάλι απλή παράθεση ασύνδετων σκέψεων κάνω .

Απλά να , κάποιες φορές λέω τίποτα δεν πάει χαμένο , ο πόνος ίσως είναι από τα μεγαλύτερα μαθήματα σου κτλ και άλλες φορές σκέφτομαι πως έχω την ανάγκη πια να νιώσω την χαρά ατόφια , καθαρή , χωρίς ''αλλά'' .

Δεν ξέρω .

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ένιωθα στέρεα κάποια πράγματα.

Τώρα πια όλα τα αισθάνομαι σαθρά.

Βέβαια , στον αντίποδα είναι και αυτό που λέει ο ’λκης Αλκαίος :''Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την συγή''.

Θα δείξει .