Πριν ένα μήνα περίπου έπεσε στα χέρια μου ένα ''λεύκωμα'' από αυτά που μας έβαζαν να κάνουμε με το ζόρι οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων όταν πηγαίναμε στο Δημοτικό .

Συγκινήθηκα .

Συγκινήθηκα πολύ .

Και έχω ψιλοχάσει τον ύπνο μου έκτοτε .

Αυτό γιατί υπήρχε μια ερώτηση σε ένα σημείο που ζητούσε να πούμε τι θα θέλαμε να κάνουμε όταν θα μεγαλώναμε και είχα απαντήσει με μια πρωτόγνωρη - για εμένα - βεβαιότητα : "Γιατρός χωρίς σύνορα " .

Μα πως τόλμησα να ξεχάσω ένα τόσο μεγάλο μου όνειρο ;

Που πήγε ;

Πως τόλμησα , η ανόητη ;

Θέλω να επαναπατρίσω αυτό μου το όνειρο , αυτήν μου την ανάγκη .

Να του ξαναδώσω πνοή.

Ναι , σκέφτομαι σοβαρά να κατηφορήσω στην Αφρική , να κάνω κάτι χρήσιμο - αν και κάπως καθυστερημένα - στην σαχλή ζωή μου .

Το μόνο πρόβλημα είναι οι σχέσεις αλληλεξάρτησης - ή σωστότερα η ψευδαίσθηση αλληλεξάρτησης - που έχω εδώ : οικογένεια , φίλοι , αγαπημένα πρόσωπα .

Δεν ξέρω ..

Το σκέφτομαι σοβαρά .

Θέλω , θέλω πολύ να πάω , να γίνω επιτέλους άνθρωπος .

Μακάρι να το πάρω απόφαση και να πάω .

Θα το προσπαθήσω .

Αξίζει τον κόπο , τον πόνο και τον αποχωρισμό , νομίζω ...

Για να δούμε ...