Χαμένα χρόνια

μουσική-ερμηνεία : Χάρις Αλεξίου

στίχοι : Ιωάννης Πολέμης

Μα τι πράγμα και αυτό !

Με τι καθυστέρηση γνωρίζουμε τους ανθρώπους που μέλλει να αγαπήσουμε βαθιά , καθαρά , που μέλλει να στιγματίσουν ''την μικρή ζωή μας '' .

Πόσο έχουν πονέσει και δεν ήμαστε εκεί να τους κρατήσουμε το χέρι ...

Πόσο έχουν κλάψει και δεν ήμαστε εκεί να τους πάρουμε τα δάκρυα ...

Πόσο έχουν χαρεί και δεν ήμαστε εκεί να μοιραστούμε την χαρά τους , να χαρούμε το γέλιο τους ...

Πόσες μικρές , άγιες , καθημερινές στιγμές έχουμε ζήσει μακριά τους ...

Θεέ μου !

Μα που ήμουν ; Πονούσε πολύ τότε και εγώ που ήμουν ;

Το σκεφτόμουν και σήμερα .

Θυμήθηκα καταστάσεις που μου είχε περιγράψει προσπαθώντας να τις απομυθοποιήσει , να μην τις νιώθει ωδυνηρές ...

Που ήμουν ;

Ακόμα και τώρα είμαι μακρυά .

Το τηλέφωνο δεν αποτελεί σωστό τρόπο επικοινωνίας .

Μέσω τηλεφώνου δε νιώθω οτι μπορώ να κάνω πολλά .

Εδώ και αρκετές μέρες προσπαθώ να θυμηθώ κάτι πολύ όμορφο που είχε πει ο Οδυσσέας Ιωάννου κάποτε σε μια συνέντευξη στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ . Είχε πει οτι στην παγκόσμια ιστορία της λογοτεχνίας και της ποίησης 5 είναι οι άξονες εκείνοι που απασχολούσαν περισσότερο τους συγγραφείς . Το πρόβλημα είναι οτι δεν θυμάμαι ποιους πέντε είχε αναφέρει ... Μάλλον είχε πει τους : επανάσταση , ελπίδα , αγάπη , θάνατο και πόνο , αλλά δεν είμαι σίγουρη ...

Όπως και να έχει το βρίσκω μαγικά σωστό .

Ναι , όταν πάμε να απευθυνθούμε ''στης ψυχής μας το ιερό'' αυτά τα 5 θέματα πραγματευόμαστε κυρίως , νομίζω ...