Εχθές που λες , γιόρταζα και εγώ - Μαρία ούσα .

Δόξα τω Θεώ , αγαπημένα πρόσωπα άρχισαν από νωρίς το πρωί να μου τηλεφωνούν για να μου ευχηθούν ...

Όλα κυλούσαν ομαλά - και ιδιαιτέρως ευχάριστα , μάλιστα - μέχρι την στιγμή που χάλασε το ριμαδιασμένο το κινητό μου .

Και άκουγα τον ήχο των κλήσεων και των μηνυμάτων που λάμβανα αλλά δεν μπορούσε να δω μήτε ποιός καλεί μήτε ποιός στέλνει μήνυμα και τι λέει .

Είχε ασπρίσει η οθόνη .

Λέω "δεν μπορεί , θα φτιάξει" αλλά ... φρούδες ελπίδες , παιδάκι μου !

Μετά από λίγο έκλεισε κιόλας και όταν το άνοιξα είχαν διαγραφεί όλα τα μηνύματα και οι κλήσεις με αποτέλεσμα να μην ξέρω ποιοί μου είχαν στείλει και εκτός αυτού έχασα και κάποια σημαντικά - για εμένα - μηνύματα αγαπημένων ανθρώπων που τα κρατούσα αρκετό καιρό σαν κόρη οφθαλμού ...

Αναθεματισμένο παλιόπραμα !

Πιο πολύ απ' όλα με πείραξε οτι φάνηκα αγενής καθότι δεν απάντησα στους ανθρώπους που είχαν την καλοσύνη να με θυμηθούν και οτι έτσι βίαια και απρόσμενα έχασα κάποια πολύ μεγάλης αξίας - για εμένα - γραπτά ...

Κρίμα !

Αν εξαιρέσεις το προαναφερθέν γεγονός , λοιπόν , όλα ήταν όμορφα εχθές .

Επικοινώνησα με αγαπημένα , λατρεμένα πρόσωπα , μοιραστήκαμε ευχές , νέα , υποσχέσεις ...

Μίλησα με πρόσωπα που είχαμε χαθεί κάπου στον δρόμο , στην πορεία .

Γι' αυτό μου αρέσουν οι γιορτές , γιατί επικοινωνώ με ανθρώπους που μετράνε για εμένα ...

Ναι , ήταν όμορφα εχθές .

Επειδή είμαι μυστήρια , όμως και δεν ξέρω να διαχειρίζομαι την πολλή χαρά - την φοβάμαι μάλλον, το απογευματάκι θέλησα να πάω να περπατήσω στην Πάρνηθα , να την νιώσω , να δω αν υπάρχει κάτι να την θυμίζει .

Μόνο τα εκκλησάκια της Αγίας Τριάδος και του Προφήτη Ηλία πάσχιζαν να με πείσουν οτι επρόκειτο για το ίδιο βουνό .

Τα πάντα ήταν αλλιώς ..

Όλη η αισθητική του βουνού έχει αλλάξει πια ...

Το χρώμα : κυριώς μαύρο , ελάχιστα πράσινα έβλεπες - εχθές κατάλαβα γιατί το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας : γιατί εκεί που ήταν όλα κατάμαυρα , καμμένα , ξαφνικά έβλεπες κάποια κλαδιά ή ακόμα και δένδρα που είχαν αντισταθεί , κρατούσαν το χρώμα και την αναπνοή τους , σου έλεγαν οτι δεν έχουν χαθεί τα πάντα , ακόμα

Η μυρωδιά : κυριώς στάχτη , καμμένο , φωτιά

Ο ήχος : άγριος - αυτό με πόνεσε πολύ - ο αέρας πια ακουγόταν θυμωμένος , δεν υπήρχαν φύλα στα δέντρα για να ακουστεί θρόισμα , δεν ηχούσε σαν κελάηδισμα πια αλλά σαν οργή

Από την άλλη σκέφτομαι , όμως , οτι δεν μας αξίζει να έχουμε ούτε ένα βουνό τέτοιοι που είμαστε ...

Ως ευχάριστη παρέα που είμαι πάλι σου έκανα την καρδιά περιβόλι , ε ;

Συγγνώμη , δεν το κάνω επίτηδες , είναι μάλλον έμφυτη τάση μου ...

Τέλος πάντων ...

Όπως και να έχει , εύχομαι χρόνια καλά σε όσους και όσες γιόρταζαν ...

Και εις άλλα με υγεία - και περισσότερο μυαλό , αν γίνεται - παίδες ...