Αυτά τα κουμπιά κάνουν ένα παρατεταμένο, τονικό θόρυβο, που λίγα μπορεί να καταλάβει κανείς όταν κοιμάται. Και ιδιαίτερα όταν είναι μεθυσμένος και κοιμάται…

Κι επιστρέφω. Στον τονικό μου θόρυβο. Ένας τονικός θόρυβος είμαι πάντα νομίζω για τους ανθρώπους. Είμαι αυτό το ανόητο τικ που παθαίνουμε όλοι μας όταν δεν κάνουμε και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ή κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αυτή η «μουσική» με το πόδι, που μόνο ζαλίζει τους γύρω. Αυτό το ρυθμικό κούνημα του πέλματος όταν κάθεσαι σταυροπόδι είμαι. Το ενοχλητικό, μάλλον ανούσιο -και το χειρότερο- προσωρινό σου τικ..

Το μόνο κουμπί που ίσως ξυπνήσει κάποιον είναι αυτό που δημιουργεί τα κενά ανάμεσα στις λέξεις. Είναι διπλή η σημασία αυτού του κουμπιού. Και στη ζωή έτσι είναι. Πρώτα από όλα δημιουργεί τα κενά. Και στη ζωή μάλλον έτσι γίνεται. Τα κενά είναι αυτά που κυρίως την γεμίζουν. Αλλά από την άλλη είναι μια βοήθεια για να διαβάσεις, το κενό. Γιαναξεχωρίζειςτιςλέξεις. Όπως ακριβώς και στους ανθρώπους. Στα κενά τους θα αρχίσεις να τους καταλαβαίνεις. Όταν δεν έχουν να κάνουν τίποτα σχεδόν. Όταν θέλουν κάπου να σκοτώσουν την ώρα τους. Κάπως σαν τώρα.