Είχα τα μάτια μου κλειστά ακούγοντας τους ήχους του βαδίσματος των περαστικών και του δικού μου να ανακατεύεται με τον ήχο της βροχής που έπεφτε χαϊδεύοντας την άσφαλτο του δρόμου.Ένοιωθα σιγά σιγά τις κάλτσες μου να μουσκεύονται από τονερό που κατάφερνε να περάσει από τα μισοτρύπια ταλαιπωρημένα μαύρα υποδήματά μου, με τον ίδιο τρόπο που οι στιγμές δραπετεύουν από την ευτυχία, όσο σφιχτά κι αν τις κρατάμε. Μυρωδιά καμένου ξύλου έφτανε στα ρουθούνια μου και γαργαλούσε την όσφρησή μου ξεγελώντας με πως βρίσκομαι σε ήσυχο επαρχιακό δρόμο μικρής κωμόπολης.

Όμως ο βόμβος της συναυλίας των τροχοφόρων ,με τα μαρσαρίσματα και τις κόρνες των αυτοκινήτων να ξεσηκώνουν την ακοή μου, μου υπενθύμιζε πως μερικά στενά πιο κάτω χτυπά η καρδιά μιας πόλης πολυσύχναστης, τεράστιας, που σαν γκρίζος γίγαντας ήταν έτοιμη να με καταπιεί και να με αφανίσει στην ανωνυμία της. Να μου κρύψει τον ουρανό κάτω απ τα ψηλά κτίρια και το νέφος, να μου ισοπεδώσει τη φαντασία και τα όνειρα ,αφήνοντάς μου μόλις μια μικρή διέξοδο διαφυγής. Εκείνη που είναι ορατή μόνο αν έχει κάποιος τα μάτια του κλειστά. Μόνο τότε μπορούν να ζωντανέψουν όλες οι αναμνήσεις του παρελθόντος ενώπιών του ,συνδυάζοντας ήχους, εικόνες και αρώματα που είχε γνωρίσει σαν παιδί.

 Όλος αυτός ο όμορφος προσωπικός μικρόκοσμος ανασταινόταν κάθε φορά που διάβαινα το στενό ήσυχο σοκάκι, το οποίο για τους πιο πολλούς δε σήμαινε τίποτα περισσότερο από ένα σκοτεινό, υγρό κι απόμερο δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, μόλιςλίγα μέτρα από την πλατεία του πόνου των εξαρτημένων από ανεκπλήρωτα όνειρα που γεννά η χρήση ναρκωτικών ουσιών. Όμως για μένα αυτό το δρομάκι- η οδός Τζαβέλα - αποτελούσε μια γερή ‘’πρέζα’’ για τις πάλλουσες φλέβες μου που μπόλιαζε με δύναμη και τόλμη την καρδιά ,να αποτινάζει το ζυγό της λογικής απ την πλάτη της. Ήταν μια γραμμή ‘’σνιφαρίσματος’’ που γέμιζε τα ρουθούνια και τους πνεύμονές μου με άνεμο ικανό να οδηγήσει τα ιστιοφόρα των ονείρων μου και στις πλέον αδάμαστες θάλασσες των πόθων μου.

Στη μια γωνία του δρόμου βρισκόταν ένα μικρό καφέ με λιγοστά τραπεζάκια έξω και μικρό φαινομενικά ασφυκτικό περιβάλλον μέσα. Σαν εισέβαλλε όμως κάποιος στα ενδότερα, με το που αντίκριζε τις τοιχοκολλημένες αφίσες από παλιές διαφημίσεις ή τα πορτραίτα διάσημων μουσικών περασμένων δεκαετιών, έκανε αυτόματα ένα μεγαλοπρεπές ταξίδι πίσω στο χρόνο. Ο φωτισμός του χώρου απαλός και φιλικός, προερχόταν από ηλεκτρικά ‘’κηροπήγια’’ μεσαιωνικού σχεδιασμού. Το ρετρό ύφος δέσποζε παντού σ αυτό το μέρος που παρ όλα αυτά φιλοξενούσε κυρίως νέο κόσμο γεμάτο χτυποκάρδι και δίψα για ζωή. Τους έβλεπα να τη ρουφούν σ ένα φλυτζάνι πεντανόστιμης σοκολάτας…άλλους να την απολαμβάνουν κι άλλους να βιάζονται να την τελειώσουν πριν τους κρυώσει.

Καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω, το μάτι μου έπεφτε στη βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου. Το πεντακάθαρο μεγάλο τζάμι της έδινε οπτική πρόσβαση σε κάποια παλαιά έπιπλα, τα οποία αν είχαν στόμα θα μαρτυρούσαν τα πάντα γύρω απ τις ζωές των ανθρώπων που κάποτε τα χρησιμοποίησαν. Ο καθρέπτης πάνω από το ξύλινο κομοδινάκι που καμάρωνε ακριβώς πίσω από τη γεμάτη μεγαλοπρέπεια αριστοκρατική σαλοτραπεζαρία, πότε θα έλαμπε από χαρά, πότε θα ράγιζε δακρυσμένος αν μπορούσε να προβάλλει σαν κινηματογραφική ταινία όσα κατά καιρούς είχε καθρεφτίσει.

Οι πίνακες ζωγραφικής στο βάθος, έχασκαν το θέαμα κρεμασμένοι απ τον τοίχο σα βουβοί θεατές. Κάτω απ τη σκόνη τους, έκρυβαν το πάθος του ζωγράφου που τους έφτιαξε. Κάθε περίγραμμά τους ήταν και μια τροχιά χειρός γεμάτη σφυγμό και ζωή. Κάθε χρώμα έντονο ήταν πόθος, ενώ οι σκιές κρυψώνες της ντροπής του απωθημένου. Κι όλα τους, αποτυπωμένα σ έναν φθαρμένο, πολυκαιρισμένο καμβά, διάτρητο πλέον σε αρκετά σημεία όπως ακριβώς τα γεμάτα ζωή και βρόχινο νερό υποδήματά μου, τα οποία είχα φορέσει εκείνη τη μέρα για να βολτάρω. Ένοιωθα κι εγώ μια κινούμενη πινελιά με χρώμα στο γκριζόμαυρο φόντο του μουντού, συννεφιασμένου καιρού εκείνης της μέρας. Όμως δεν ήθελα να κρυφτώ πίσω από καμία σκιά του πίνακα που απεικόνιζε την τρέχουσα πραγματικότητα που με περιέβαλλε.

Δεξιά κι αριστερά, έγχορδα μουσικά όργανα πλαισίωναν όμορφα τους πίνακες. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αντίκες, που μόνο οι αράχνες και η φαντασία όσων τις χάζευαν, γρατζουνούσαν τις χορδές τους που και που, γεμίζοντας με μελωδία το χώρο. Στο βάθος ο γέρος καταστηματάρχης καθόταν πίσω από το γραφείο του, φορώντας πάντα το ίδιο γκρίζο κασκέτο, ενώ κάπνιζε την ίδια πάντα πίπα. Πότε πότε ανασήκωνε αργά και διερευνητικά το βλέμμα του κοιτώντας διαρκώς προς την είσοδοτου μαγαζιού, σαν να περίμενε ανυπόμονα κάποιον πελάτη.

Προς το τέλος του δρόμου, λίγο πριν αυτός ξανασυναντήσει το χάος και τη βαβούρα της πρωτεύουσας ,υπήρχε μια είσοδος σφραγισμένη με μια σκουριασμένη μπεζ πόρτα. Φαινόταν πως οδηγούσε σ ένα ημιυπόγειο χώρο χωρίς παράθυρα. Όσες φορές κι αν πέρασα από εκεί δεν είδα ούτε μια φορά την πόρτα να ανοίγει. Το μυστήριο πίσω από το σφαλιστό της μάνταλο παρέμενε ανεξερεύνητο.

Το στενάκι αυτό ήταν το καθημερινό μου πέρασμα καθώς πήγαινα κάθε πρωί στο σχολείο. Γεμάτος άγχος να προλάβω να είμαι στην ώρα μου,ξεχείλιζα απ το φόβο μήπως ξεχάσω το μάθημα της μέρας που αποβραδίς είχα αποστηθίσει… μη και ο δάσκαλος με βάλει τιμωρία γι άλλη μια φορά. Κάθε φορά λοιπόν καθώς περνούσα απ εκεί έριχνα μια κλεφτή κοφτή ματιά στη μυστήρια αυτή πόρτα που η περιέργειά μου ποθούσε να παραβιάσει ενώ η φαντασία μου ήθελε να γεμίσει το χώρο πίσω της. Μερικά λεπτά μετά, καθώς έφτανα στο προαύλιο του σχολείου, άκουγα το κουδούνι της προσευχής να τρυπά τα αυτιά μου και την ψυχή μου.

Δεν ήμουν δημοφιλές παιδί στην τάξη, το αντίθετο μάλιστα. Οι συμμαθητές μου με είχαν απομονώσει κι εγώ ένοιωθα πως ο κόσμος τους δεν με χωράει. Στριμωγμένος σε μια γωνιά σε κάθε διάλειμμα έκλεινα τα μάτια μου και ταξίδευα ,ενώ η βαβούρα των συμμαθητών μου που έπαιζαν γεμάτοι ξενοιασιά, αποτελούσε απλά ένα ηχητικό παράσιτο που είχα μάθει με τον καιρό να αγνοώ. Όπως ακριβώς έμαθα να κάνω με το ηχητικό νταβαντούρι της πόλης.

Το μυαλό μου κάθε μέρα έφτιαχνε και μια διαφορετική ιστορία για το τι θα μπορούσενα κρύβεται πίσω από αυτή τη μυστηριώδη πόρτα της οδού Τζαβέλα, απ αυτό το τελευταίο στην ουσία προπύργιο πριν συναντήσω το σαματά της πόλης και του σχολείου. Πριν γίνω κι εγώ μέρος μιας γεμάτο περιορισμούς σκληρής πραγματικότητας. Κάποιες φορές τύχαινε να είχα αργήσει να ξυπνήσω για να πάω στομάθημα. Τότε, φανταζόμουν πως η πόρτα αυτή ανοίγει και ως δια μαγείας βρίσκομαι στην τάξη στο θρανίο μου, ενώ μόλις έχω πει μάθημα στο δάσκαλο που με κοιτά επιβραβευτικά.

Κάποιες άλλες φορές, μόλις είχα εγκαταλείψει το μέρος των καλοκαιρινών διακοπώνμου και ονειρευόμουν πως η πόρτα αυτή γινόταν είσοδος σε πρώτης θέσης καμπίναστο καράβι της επιστροφής μου στο μέρος που παραθέριζα. Μπορούσα να νοιώθω το θαλασσινό αεράκι να γεμίζει με άρωμα αρμύρας τα πνευμόνια μου, ενώ φανταζόμουντον εαυτό μου να ρεμβάζει στην κουπαστή και να κοιτά ανυπόμονα τον ορίζοντα τηςθαλάσσης να του αποκαλύψειτη γη του νησιού που είχε αγαπήσει.Αρκούσε νακλείσω τα μάτια μου, να πάρω μια βαθιά ανάσα και να αφεθώ.Αυτό ήταν αρκετό για ν αρχίσει το ταξίδι.

Ξάφνου, ένα αμάξι πέρασε από δίπλα μου, ρίχνοντάς μου πάνω τα νερά που είχαν λιμνάσει σε μια λακκούβα του δρόμου. Η ονειροπόληση της στιγμής διακόπηκε βίαια και η πόρτα των ‘ονειροδρομιών’ μου ξανάκλεισε με κρότο όταν συνειδητοποίησα πως δεν είχα πέσει σε τρικυμία στη μέση του πελάγους. ‘’Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα’’ σκέφτηκα για μια στιγμή γεμάτος μελαγχολία. Κοίτα να δεις όμως πόσο ίδια κι απαράλλακτα είναι όλα. Το καφέ στη γωνία ,με τις επιτοίχιες διαφημίσεις να έχουν ξεθωριάσει, αλλά τη νεολαία να συνεχίζει να‘’κόβει και να ράβει’’, κουβαλώντας την ίδια πάντα αστείρευτη όρεξη για ζωή και σοκολάτα. Η βιτρίνα με τις αντίκες στη θέση της με το περιεχόμενό της ακλόνητο και τον μαγαζάτορα στην ίδια εκείνη θέση, με άντε λίγο παραπάνω γκρι στο μαλλί και το μουστάκι του, να συνεχίζει να ελπίζει πως κάποιος θα αγοράσει την πολύτιμη πραμάτεια του. Η δε πόρτα των μυστικών μου, σταθερός φύλακας ονείρων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν… φρεσκοβαμμένη λευκή πλέον, σχεδόν σαν καινούργια,δίχως ίχνος σκουριάς καμαρώνει στο ίδιο πάντα σημείο, παραμένοντας ερμητικά κλειστή,συνεχίζοντας να κουβαλά αναπάντητα ερωτήματα για το τι μπορεί να κρύβει πίσω της.

Κι εγώ συνεχίζω να χτίζω ιστορίες …τάχα μου πως ανοίγω τη μυστηριώδη πόρτα, πως ξαναβρίσκω εκεί πίσω ό,τι πιο πολύ αγάπησα,πόθησα κι έχασα. Μα περισσότερο απ όλα μια δεύτερη ευκαιρία να γυρίσω πίσω στα παιδικά μου χρόνια, αυτά που έχασα κλεισμένος στο κουκούλι μου μακριά απ όλους και όλα.Εκείνα στα οποία έκλεισα τα μάτια μου και άκουγα μόνο τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν προσφέροντάς μου το μοναδικό ειλικρινές χάδι που ένοιωσα ποτέ.

Αυτό ήταν, δεν άντεξα. Γεμάτος νοσταλγία και πόθο για το ανεκπλήρωτο, άρχισα ναχτυπάω την παλιά πόρτα …τα δάκρυα κυλούσαν απ τα μάτια μου, ανακατευόμενα μετο βρόχινο νερό, ενώ πίσω της, άκουγα παιδικές φωνές να με καλούν να παίξω μαζίτους …έβλεπα τον εαυτό μου ξανά παιδί να ονειροπολεί και να βιάζεται να μεγαλώσει. Ένοιωθα πως ήθελα να του φωνάξω να ζει την κάθε στιγμή, να ρουφάειτο μεδούλι της, κι ας εκείνη δραπετεύσει απ την ευτυχία ή τον απογοητεύσει.Αςεκείνη μουλιάσει το χαρτί των ονείρων του και σκίσει τη ζωγραφιά τους.

Ξαφνικά, η πόρτα άνοιξε. Η βροχή σταμάτησε. Ο ήλιος βγήκε και πάλι δυνατός να λαμποκοπά στον ουρανό. Ήταν 8 και τέταρτο και είχα αργήσει για το μάθημα…

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:

«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;».
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.

«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε.

«Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Έτσι για να μπορέσει ο ένας ν' ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.

Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι.
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον».

Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού.

Mahatma Gandhi

Με βραχνιασμενη πρωινη φωνη μετα απο ξενυχτι στη δουλεια

Το ριχνω στο τραγουδι

Βραχνιασμενοι αυτοσχεδιασμου σε μουσικη και στιχο

Ποτε δεν σταματησα να τραγουδω τα πρωινα

Οσο κι αν οι συνθηκες ηταν τετοιες που θα μπορουσαν να με κανουν να ξεχασω να παρω μια ανασα που θα γινει ηχος

"Ποτε μη σταματησεις να τραγουδας" ηταν η υποσχεση που εδωσα στον εαυτο μου πριν 14 χρονια και την εχω ακομη κρατησει...

Η φωνη μου εχει περασει κακουχιες κι εχει ακομη επιβιωσει.

Κουβαλαει κι αυτη στις πλατες της καποιο τραυμα που εγινε στην αρχη απο κακη τεχνικη...

Αλλα το κουβαλα μια χαρα στις πλατες της...

Το θυμαται μονο οταν κουραζεται,με λιγο πονο και βραχναδα...και χανει τη συνηθη ευελιξια της...

Ομως με.αργα και σταθερα βηματα...στη γλαστρα του λαιμου μου...εκτος απο τα αγκαθια...σιγα σιγα ανθιζει μια ανοιξιατικη αμυγδαλια...

Νερο της το δακρυ της ψυχης και ηλιος της το χαμογελο μου. .

Καλημερα...

...πως εισαι ενα σπουργιτι...ελευθερο να πετα στους καταγαλανους ουρανους

Να επισκεπτεται διαφορα μερη,να βλεπει απο ψηλα και απο μακρια ολη τη Γη και τα προβληματα της...

Και να σου ξαφνικα εκει που σε παει αστραπιαια η σκεψη σου...

Σε ενα ομορφο νησακι να πινεις καφε στο λιμανι...

Ωπ ξαφνιακ σου ρθε να ακολουθησεις το καραβι που αναχωρει μολις για αλλα μερη...

Λαθρεπιβατης στην κουπαστη του απολαμβανεις τη διαδρομη χαζευοντας το απεραντο γαλαζιο...

και Ωπ να σου εφυγες απο εκει...πηγες βολτα καπου στο κεντρο της Αθηνας και χαζεψες ενα πανεμορφο σαν πρωτομαγια κοριτσι...πεταξες διπλα το,μπανισες το υπεροχο μπουστο του,εκλεψες και μια μουκια κουλουρι απο τη γλυκια μπουκιας της...

και να σου ξαφνικα να βρισκεσαι σε ενα δισκοπωλειο και να γοητευεσαοι απο τη σκονη παλαιων επιτυχιων μεγαλων αστερων της ροκ περασμενες σε αρχαιο βινυλλιο...

Δε μου φτανει να μαι σπουργιτι σκεφτηκα...

Μακαρι να μου ανθρωπος με φτερα...δεν γινεται ομως...

και βρηκα λυση:Η φαντασια μου εχει φτερα και ειναι αεροσκαφος πολλων επιβατων...

Η chrisairways σας καλοσωριζει σε μια απο τις πτησεις της για τη μαγικη χωρα της φαντασιας...

εκει ολα μπορουν να συμβουν.

Εκει,ο καφες ειναι παντα οπγως το θες χωρις να τον ζητησεις,οι ανθρωποι χαμογελουν και δεν βρεχει ποτε...

Λιγο η διεισδυτικη ως το κοκκαλο ψυχρα των τελευταιων ημερων,λιγο η ταχεια ακρα αντιθεση της ανοιξιατικης θερμης απο προχθες λιγο το αρωμα ανοιξης...

Δεν ηθελε και πολυ να οικοδομηθει μεσα μου μια γευση του πως θα νοιωσω στο πετσι μου τον καυσωνα του Καλοκαιριου αλλα και το ψυχρο χαδι του χειμωνα...

Ενα χαδι αποφυλακισης επισης...

Που θα αφησω πισω μου επιτελους αυτο το ιδρυμα...και μαζι του,ανθρωπους που δεν επιθυμω να δω ποτε ξανα στη ζωη μου ουτε κατα συμπτωση... 

Ήταν κάποτε κάποιος άνεργος,δίχως πτυχίο και αφραγκος και του ρθε μια ιδεα:

Να ανοιξει ιατρειο!

Και μια και δυο βρισκει τον καταλληλο χωρο,εξοπλιζει το γραφειο του με 2 παλια μεταχειρισμενα επιπλα και

στην είσοδο του ιατρειου του,αναρτά της εξης επιγραφή:

"Σας γιατρευω,μου δινετε 50 ευρω.Δεν σας γιατρευω,σας δινω εγω 100 ευρω απο την τσεπη μου"

Το βλεπει αυτο ο γιατρος απο το διπλα ιατρειο και τριβει τα ματια του

"Ποιος ειναι αυτος ο νεος συναδελφος και τι σοι επιχειρηματικο τρυκ ειναι αυτο?"

"Θα προσποιηθω τον ασθενη του και μαλιστα θα αιτιαθω κατι δυσκολο να δω ποσο αξιζει ο συναδελφος...θα του παρω και τα σωβρακα αν λεει αληθεια αυτο που υποσχεται!"

συνεχιζει τη σκεψη του!:-)

Και μια και δυο λοιπον!!!...χτυπα την πορτα!...

Ανοιγει μια μεσοκοπη κυρια

"Παρακαλω περαστε...ο γιατρος θα σας δεχθει αμεσως..."

-"σικε" γιατρος:Καλησπερα!Τι θα μπορουσα να κανω για σας?

-"σικε" ασθενης(πραγματικος γιατρος):Εχω χασει τη γευση μου!...

-σ.γ:κανενα προβλημα!Αδερφη! Φωναζει στη μεσοκοπη κυρια...πιαστε μου το μπουκαλι Α σας παρακαλω!...Το μπουκαλι Α δεν ηταν παρα ενα μπουκαλι  οινοπνευμα!..

Το δινει στον ασθενη..."δοκιμαστε"

-μπλιαχ ο ταλαιπωρος ασθενης μας...

-Γευση επανηλθε!!!αποκρινεται ο σικε γιατρος!!Μου χρωστατε 50 ευρω!!

Βγαζει τα 50 νευριασμενος ο πραγματικος γιατρος μας και του τα δινει...

"Απιστευτο πως την επαθα ετσι!" σκεφτεται!...

"Θα βρω κατι αλλο,πιο δυσκολο και θα ξαναπαω να παρω και τα 50 μου πισω και αλλα 50!!"

Τοκ τοκ 

Ανοιγει η μεσοκοπη κυρια και παλι 

"Περαστε,ο γιατρος θα σας δεχθει σε λιγο..."

Σικε γιατρος:Καλησπερα σας!Πειτε μου τι σας φερνει εδω?"

Σικε ασθενης:Εχασα τη μνημη μου γιατρε!!.

Σ.γ:"αδελφη!!...φερτε μου το μπουκαλι.με το φαρμακο της μνημης!!..." και η αδερφη του φερνει παλι το ιδιο μπουκαλι με το οινοπνευμα που ο ασθενης μας ειχε δοκιμασει τελευταια!!...

"Δοκιμαστε αγαπητε" λεει ο γιατρος στον ασθενη

"Συγνωμη γιατρε,δεν θελω να παρεμβω στο επιστημονικο σας εργο,αλλα αυτο δεν ειναι το φαρμακο για την επαναφορα της γευσης??""

"Χμμμμ" σκεφτεται ο σικε γιατρος μας..."βλεπω,θυμαστε...ΜΝΗΜΗ ΕΠΑΝΗΛΘΕ!!"βροντοφωναξε και ζητησε αλλα 50 ευρω!!

"Αυτο ηταν!!!"Σκεφτηκε ο αληθινος μας γιατρος εντελως εξω απο τα ρουχα του πλεον,απο θυμο!!!

Τελευταια φορα που με πιανει κοτσο ο τυπος!!!...Θα προσποιηθω τον τυφλο!!!Αδυνατο να.με κανει καλα ετσι!!"

Ξανα στο γιατρο λοιπον

"Εχασα το φως μου γιατρε"

Σικε γιατρος:"χμμμ πραγματικα η επιστημη σηκωνει τα χερια ψηλα...δεν μπορω να σας θεραπευσω τωρα...

Παρτε ενα χαρτονομισμα των 100 παρακαλω..."

Και του δινει.ενα 50 αρι...

-εεεε του απαντα ο και καλα τυφλο1 ασθενης μας...πας να με ριξεις παλι???100 αρικο ειπαμε!!!αυτο ειναι 50αρικο!!!

-σικε γιατρος:"ΟΡΑΣΗ ΕΠΑΝΗΛΘΕ,βλεπω!!!θαυμα!!!

Δωστε μου πισω το 50 αρικο!!!

Και ο καταφαντασιαν ασθενης,εμεινε μαλακας!!!χαχαχα

...πουθενά στεριά...

Άφησα πίσω μου ανεπιθύμητες ακτές στις οποίες απλά έχανα τον καιρό μου.

Στη μέση του ωκεανού με μια σχεδία.Μόνος.

Ούτε τον αντίλαλο της φωνής μου δεν έχω για συντροφιά.

Που και που με προσπερνουν υπερωκεάνια δίχως να μου δώσουν σημασία.

Τα ακούω να πλησιάζουν από το σφύριγμα τους...σαν πλησιάζουν κοιτω στο καταστωμα τους...βλπεω κοσμο να χορευει,να διασκεδαζει κανοντας διακοπες...να ειναι αγαπημενοι και μονιασμενοι...

Μετα απο λιγη ωρα σιωπη...το καραβι μολις περασε κι εγινε κουκιδα στον οριζοντα...

Καποια επιθετικη φρεγατα του πολεμικου ναυτικου περνα με βια τα νερα και απειλει να με βυθισει.

Απορω με την ψυχραιμια μου,δεν φοβαμαι...θυμωνω με τον εαυτο μου που δεν ανταποδιδω πυρα...μα τι πυρα...σχεδια εναντιον φρεγατας...κωμικο...

Το πολεμικο κτηνος απομακρυνεται κι αυτο...

ξαπλωμενος στη σχεδια μου απλα αφηνομαι να νοιωσω τον παλμο της θαλασσας...

θα πρεπει κατι να φαω για να επιβιωσω...αλλα νοιωθω τοσο αδυναμος...

το ταξιδι ειναι μεγαλο.

Ακτη δεν φαινεται πουθενα.

Τυχερος ειμαι,τωρα δεν εχει τρικυμια.Αλλα συντομα βλεπω να ξεσπα φουρτουνα...ακουω τον καιρο...τον νοιωθω στο βρεγμενο μου κοκκαλο να με τρυπά...

Αναπολω ψευτικους παραδεισους που εστω για λιγο χρονικο διατημα βρηκα ψευδη ευτυχια και θαλπωρη...

Αναθεματιζω την τυχη μου...γιατι εκεινο το καραβι να βυθιστει,γιατι...

γιατι παλι να παλευω με τους καρχαριες της συνειδησης μου γιατι...

Δεν εχω αστρο το ξερω...ειμαι καταραμενος.

Με κουρασαν οι ανθρωποι που ειχα πληρωμα μου...αυτοι με αγαπουσαν και παντα μου εδιναν κουραγιο...παντα μου ελεγαν να μην σκεφτομαι ετσι...παντα...

και τα καταφεραν να με πεισουν...να ειμαι αισιοδοξος,μαχητικος,με διορατικοτητα χιουμορ και αγαπη..με χαμογελο...

μα τιποτα δεν αλλαξε και ουτε θα αλλαξει.

Ποτε.

Ειναι αυτο το πεπρωμενο μου.Μαυρο και αραχνο.

Κατδικασμενος στη μοναξια.

Οχι δεν θα συμβιβαστω με ημιμετρα.

Οχι δεν θα παρω στο λαιμο μου αλλους ανθρωπους που ισως με αγαπουν στ αληθεια,αλλα εγω δεν νοιωθω ετσι.

Οχι δεν θα τους στερησω την ευκαιρια να ακολουθησουν τη δικη τους φωτεινη τυχη.

Οχι δεν θα σμιξω με ατομα των οποιων ο κυριος ρολος ειναι απλα να μου κρατουν συντροφια στη σχεδια μου.

Εχω την τεχνη και τον τροπο να παριστανω τον επιβατη μεγαλου και γεματου καραβιου το οποιο εχει ομορφους προοσιμους ελευθεριας και ξακουστα λιμανια...

αλλα οχι...ειμαι απλα ενας μοναχικος ναυτης πανω σε ενα καρυδοτσουφλο και οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν σιγα σιγα.

Το βλεπω πως οδηγουμαι σιγα σιγα σε ενα κακο πεπρωμενο.Σε ενα δρομο διχως επιστροφη.

Μην τολμησει κανεις και με ακολουθησει εκει που παω.

Εδιωξα και τους τελευταιους ανθρωπους απο κοντα μου.

Ειναι οι τελευταιες στιγμες του ταξιδιου μου.

Δεν επιθυμω φασαρια χωρις ουσια.

Δε γουσταρω κριτικη.Οποιος χορευει εξω απο το δικο μου χορο,ευκολα χορευει.

θελω μονο την ησυχια μου.Να μεινω με τον εαυτο μου.Να τον μαθω να με αγαπαει και να μη μου κραταει κακια που δεν ειμαι καλος ανθρωπος,αλλα γεματος παθη και λαθη.Να μου συγχωρεσει που μισω ανθρωπους που δεν μου εκαναν τιποτα απλα επειδη δε μ αρεσει η φατσα τους.Που θυμωνω,που δειλιαζω.Που σκεφτομαι τοσο πεσιμιστικα.Που γουσταρω μονο εγω να βριζω τους γονεις μου.

Που θελω να ξαναζησω την εφηβεια μου.Που η ζωη με αφησε πισω.Που δεν θελω να μοιασω με κανενα τους.Που εχω χιλιες δυο αντιφασεις.

Που τωρα σε μισω σε δυο ωρες θα σε αγαπαω και παλι μετα θα σε μισω.

Που αλλαζω γνωμη καθε 5 λεπτα.

Που δεν θελω δεσμευσεις.

Που η ευγενεια μου ειναι απλα η προειδοποιηση πως αν δεν εισαι το ιδιο ευγενικος μαζι μου θα σου σπασω τα μουτρα αν μπορω.Κι αν δεν μπορω θα πνιγω στο δηλητηριο τςη αδυναμιας και της δειλιας μου...θα συνεχισω να κανω πους απς μεχρι να γινω αρκετα δυνατος για να μπορω να στα σπασω...

.....Που ειμαι απλα ενας ανθρωπος.Οχι ο καλυτερος αλλα ουτε και ο χειροτερος...

Μονο θαλασσα γυρω μου...πουθενα στερια...

...καμμια φορα θυμωνω με αυτη την τυχη μου

Βαρεθηκα να αρεσω σε αλλες απο αυτες που θα ταν η πρωτη μου επιλογη,το αυθορμητο μου γουστο και η ελξη...

Μην τολμησω να πω μ αρεσει πολυ καποια,κατι αρνητικο θα προκυψει.Συνηθως θα εχει αγορι,η αντρα.

Κι αν με απορριψει θα ειναι σωστη και ηθικη,ενταξει στη σχεση της η στο γαμο της,η απλα δεν θα γουσταρει.

Αν μεν πει ναι,θα ειναι λαθος κοπελα.Θα ανηκει στις ευτελους ηθικης.Σπανιο εως ανυπαρκτο να ημουν η εξαιρεση των κανονων και ενα σωστο κοριτσι να εγκατελειπε τη μεχρι εκεινη τη στιγμη σχεση της για να ακολουθησει τη συγκινηση της καρδιας της.

Ο πιο πολυς κοσμος δεν πιστευει σε αυτα.

Αρα μενω με τις 4 παλιοπεριπτωσεις

-τις ανηθικες κι ευκολες που κερατωνουν το δεσμο τους γιατι κατι ψαχνουν αλλου που δεν το παιρνουν απο εκει.

-τις ηθικες και "σωστες" απεναντι στη σχεση τους που δεν θα εκαναν κατι με αλλον ωστε να γεμισουν ενοχες και να χαλασουν σχεσεις που ηδη μπηκαν στη διαδικασια να φτιαξουν

-Τις χυλοπιτες που σε καθε περιπτωση εχουν να κανουν με το "δε σε γουσταρω μαγκα".Οποτε τι να συζηταμε.Αποχωρω αμεσα και αξιοπρεπως.

-τις μετριες περιπτωσεις(υποκειμενικο κριτηριο) οι οποιες λοιωνουν για παρτη σου.Κρεμονται απο την καθε σου λεξη.Ειναι ετοιμες να πουν ναι ακομη και στην πιο τρελη σου επιθυμια.Ποσο ξενερα να κοιταω αλλου να ζητω ενα βλεμμα απο αλλου και να χω και αυτες να μου επιβεβαιωνουν πως δεν εχω δικαιωμα επιλογης.

Που ειναι η κατηγορια 

-σε θελω με θελεις γιατι να το σκεφτομαστε οεο???

Στο αμάξι εξω απο το νοσοκομειο...τσιγαρακι μπυριτσα μουσικη..."ολο κατι εχω και σε σενα τρεχω" ο στιχος που τραγουδα μια φωνη των FM...

Κι εγω να σκεφτομαι...ποια κακομοιρα και ποιον δυστυχη να αφορα?Ποσο θα το ακουγαν και θα ταυτιζοντουσαν?

Μαρτυρας το πορτοκαλι φως του δρομου που φωτιζει τα χερια μου ενω πληκτρολογουν...κι ο περιπτερας που χασκει τη νυχτα να ξεγλυστρα...

Τι τυχερος που δεν αγαπω και δεν με αγαπουν.. ελευθερος!!!

Το νοιωθω...υπεροχο συναισθημα να μην ανηκεις πουθενα...να μη χτυπα το κινητο σου και να μην αγχωνεσαι να κρυψεις καποιες κλησεις η μηνυνατα...

Πραγματικα οι μονες μου αναγκες. .ενα εφημερο χαδι,ενα ειλικρινες χαμογελο κι ενας δυνατος οργασμος...

Ολα τ αλλα ματαια.Τη φτυνω την "αγαπη" που ερχεται οταν φευγει ο "ερωτας".Τα βαφτιζω "ξενερωτας" και "ελξη" αντιστοιχα.

Ποια οικογενεια.Να γ@#@σεις ηθελες αγαπητε συν ανδρα κι εκεινη σου ειπε σε θελει,σε εχει ερωτευτει...εκλαψε για σενα κροκοδειλια...και σ επεισε πως σου ειναι απαραιτητη...

Και της εκανες τη χαρη να την κανεις μαμα...

Να γεννησει κλαψιαρικα ενοχλητικα πλασματα που κανουν κακα τους και πεινουν...

Απο μια καυλα βρεθηκες να αλλαζεις παμπερς βλακα...

Αυτη η σαλατα των σκεψεων μου...ελαφρα θερμιδων...

Καλη μου χωνεψη!...

Καλο μου ξενυχτι...με χαλαρο της λογικης το διχτυ...

Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια όταν είχα έρθει στο χώρο που έμελλε να γίνει χώρος βασανιστηρίων για μενα...αυτη την αναμεικτη μυρωδια ανοιξης,ουρων και νοσοκομείου...

Θυμάμαι το σφίξιμο στο στομάχι...

Θυμάμαι την  αίσθησ της ειρωνίας πως θεωρούσα πως σε αυτο το μερος θα ξεκουραζομουν σωματικα και ψυχικα επειδη βρισκεται απεναντι απο το παλιο μου σχολειο...

Που να ηξερα τι θα περναγα τοτε...

Αυτος ο ατιμος αερας της αρχης και παλι ειναι στα ρουθουνια μου...με το που γυρισα απο την αδεια μου...

αλλη αισθηση...αερας σαν τοτε που πρωτοπατησα εδω το ποδι μου...αερας αρχης...

Μονο που μαζι με αυτον εισπνεω και την αισθηση πως πλεον δεν ανηκω εδω.

Ο χρονος μου μετρημενος.

Βρισκω τη δυναμη να κανω refresh και να θεωρησω πως τωρα ξεκιναω σε μια μικρη θητεια μολις 8 μηνων και 20 ημερων.

Εφαγα τοσους μηνες τραυματων και δυστυχιας εδω μεσα.

Κυριως λογω της ποιοτητας των ανθρωπων.Τι ειρωνια παντως αν σκεφτεις πως οι ανθρωποι που με χαλουν ειναι μετρησιμοι στην παλαμη ενος χεριου.

Προς το παρων απλα στρεφω αυτη την παλαμη σε σχημα μουτζας προς το μερος τους.

Δεν ειναι θεμα ποσοτητας αλλα θεμα ποιοτητας βεβαια.

Ειναι ευκολο αραγε να προσποιηθω πως αυτοι οι ανθρωποι απλα δεν υπαρχουν  για μενα οσο να τελειωσω απο εδω?

Πραγματικα με το που θα φυγω δεν θα κανω την τιμη σε αυτα τα οντα ουτε καν την ακρη της σκεψης μου να τους αφιερωσω.

Ηταν εμπειρια ολο αυτο παντως.

Δεν ειχα αντισωματα για τετοια αντιγονα παθογονα οπως αυτες οι συνθηκες που προεκυψαν εδω.Εκανα πυρετο σε αυτο το ιδρυμα,ανεπτυξα ανοσια εδω...

Χρονισε η πληγη,φλερταρε με τα ορια του μαρασμου...καποιοι ανθρωποι σε παρομοιες φασεις,διαβασα πως αρρωστησαν η και πεθαναν απο τη λυπη τους.

Ακομη φλερταρω με αυτη τη θλιψη ασχημα.

Το περιβαλλον νοσηρο.

Η ζωη μου ακαταλληλη για να με βοηθησει να ξεφυγω.

Εγω ιδιαιτερος και δυσκολος ανθρωπος.

Ξερω,εχω τα χρωματα της ευτυχιας και επιλεγω πως θα ζωγραφισω.Ισως χανω κομματι της ευτυχιας μου ετσι.Αλλα ετσι ειμαι.

Θλιμμενος και σκεφτηκος απο τη φυση μου.Κυκλοθυμικος.Ανενταχτος.

Πρεπει να κουβαλησω τον εαυτο μου στις πλατες μου και να κερδισω ετσι μαχες με αυτο το βαρος...δεν γινεται να τον  αλλαξω,δεν γινεται να με αλλαξω.

ΕΙμαι αυτος που ειμαι.Νοιωθω αυτο που νοιωθω.Θελω αυτο που θελω.Φοβαμαι αυτο που φοβαμαι.

Υπομονη,ξεκιναω απο την αρχη.

Διαγραφω μνημεςεμπειριες και χρονο παρελθοντος.

Μια μικρη θητεια 8 μιση μηνων μπροστα μου.

Οχι ενας ωκεανος.Μια λιμνοθαλασσα βατη.

Την εχεις?

Την εχω...

Παμε να τερματισουμε...

Τι είναι Πάσχα για τον καθενα μας?

Μια απλη μερα αργιας?

Μια μέρα θρησκευτικής ελληνορθόδοξης εορτής κατα την οποια  οικογένειες σμίγουν και μοιράζονται μπουκιές παραδοσιακής κουζίνας και χρόνο μαζί?

Απλά Κυριακή?

Για μενα ειναι η μερα που οι δρομοι της Αθηνας ειναι τελειως άδειοι και της εξοχης γεματη τσικνα απο τις αυλες που ψηνουν μεζεδακια...

Που και που καποιο βαρελοτο να σκαει και να ξαφνιαζει την ατμοσφαιρα με μια ριπη κροτου...και μια οσμη μπαρουτιου...

Ειναι ημερα αναδρομης...τι εκανα το Πασχα αλλων ετων...ποιους εχω καιρο να δω...ποιους δνε θα ξαναδω ποτε.

Χρονικος σταθμος αναμνησεων δηλαδη.

Πασχα ισον περασμα μου εμαθαν στο σχολειο.

Χρωματιστα φαναρακια που φιλοξενουσαν το Αγιο Φως της Αναστασης.

Εξοχη.Χωριο.

Μια ομορφη εκδρομη.

Κωμικη προσπαθεια να ορισω πληθυντικο  ''Τα Πασχατα''

Αυτο το Πασχα λοιπον ειναι ιδιαιτερο.

Ενα περασμα.Μια κηδεια ενος παλαιου κοσμου για να αναστηθει ενας καινουριος.

Στον παλιο ο εαυτος μου δεν ειχε μαθει ορισμενα πραγματα καλα.Ενα απο αυτα ηταν να αγαπαει τον ιδιο του τον εαυτο περισσοτερο κι απο τους αλλους αν χρειαζοταν.

Ειχε μαθει μονο να υπεραμυνεται με επιθετικοτητα και να υποχωρει κατα βαθος.Απλα ο εγωισμος του δεν τον αφηνε να δειξει οτι ειχε υποχωρησει.

Αβασταχτο.

Αυτο αλλαξε σταδιακα και σημερα κανοντας ενα απολογισμο μπορω να πω πως ειμαι αρκετα βηματα(χωρις θυματα) μπροστα

Ο πονος για χαμενες δηθεν αγαπες εχει ξεθωριασει.

Ηθελε δουλεια αυτο και υπομονη.

Κυριως για να δεις τη συνεχεια της ζωης σου απαγκιστρωμενη απο ολες αυτες τις βαριες αναμνησεις.

Καλο ειναι να εχουμε μνημη.Σημειο ζωης.Μονο οι νεκροι δεν θυμουνται,μα τους θυμουνται.

Αυτο το Πασχα με φερνει ακομη πιο κοντα στην δικη μου αποσταυρωση.

Βλεπω το χρονικο διαστημα της φυλακισης μου να μικραινει ολο και πιο πολυ.

Κανω αναδρομες.''Σαν βγω απο αυτη τη φυλακη''

Μυριζω αερα ελευθεριας.Το επομενο Πασχα θα ειμαι ελευθερος...τι ευτυχια...

Ελευθερος,με τραυματα αλλα και πιο δυνατος και πλουσιος...

Καθε εμπειρια της ζωης ειναι πολυτιμη.

Εμαθα να εκτιμω αυτα που εχω και οχι να σιχτιριζω για αυτα που εχασα η θα θελα να εχω και δεν μπορεσα να αποκτησω.

Η ζωη ενα αιωνιο κυνηγι...

Αυτες οι σκεψεις μου αυτη την ημερα...

Χριστος Ανεστη...

Πραγματικα νοιωθω πολυ δυστυχισμενο.

Θα γινω μεζες σε ανθρωπινα στομαχια και εκει μεσα, θα κανω παρεα με αυγα και τσουρεκια...

Αυτο το Πασχα θα ειναι ισως το τελευταιο μου...

Ω μα τι χαρα!!

Δεν θα με σφαξουν φετος!!

Μολις ακουσα την οικογενεια των ανθρωπων που με φιλοξενουν και με τρεφουν,να κλεινουν τραπεζι σε καποια ταβερνα και πως δεν θα ψησουν φετος στο σπιτι...

Ξεκινησα να θρηνω για καποιο συμπροβατο μου,αλλα και παλι ηρθε μια δευτερη ανακουφιση...

Στο τραπεζι δεν θα εχει καθολου αρνι...

Δεν ξερω τι σοι πασχαλινο τραπεζι θα ειναι αυτο,αλλα νοιωθω χαρα που κανεις δεν θα πεθανει φετος και που η Ανασταση του Κυριου κατι θα σημαινει και για εμας τα ανυπερασπιστα προβατα!!

Μπεεε

Ας παρω τηλεφωνο την κοπελα μου την προβατουλα και ας παμε μια βολτα στην εξοχη...

''Που σαι προβατουλα??Σου εχω καλα νεα για φετος!!Δεν εχει γυρισμα!!''

Μονο ο καιρος εχει γυρισματα...

Αυτα θα εγραφα αν ημουν προβατο με ανθρωπινη συνειδηση...

Ομως ειμαι ανθρωπος και εχω δυο συνειδησεις...μια ενος προβατου και αλλη μια ενος λυκου...

Εχω να κανω λοιπον μια ευχη...ας ειναι οχι ο ανθρωπος για τον ανθρωπο λυκος,αλλα ας βρει ο καθενας μας τον καλο του εαυτο...

κι ας τον αναστησουμε,αντι να τον σουβλισουμε...

Καλη Ανασταση!!

(Πειναω σα..Λυκος,μαγειριτσα σου ρχομαι χαχαχα)

...αυτη ηταν μια απο τις δευτερες σκέψεις μου πέρα από την προσωπική  τραγωδία του Eric Clapton να χάσει τον μονάκριβό του γυιό,μετά από ένα τραγικό δυστύχημα...

Διάβασα...πως λύγισε από το σοκ τη στιγμή που έμαθε τα άσχημα νέα...

Δεν έχω παιδιά για να νοιώσω ακριβώς τον πόνο του...

Είχα όμως κάποτε μια αγάπη που γκρεμοτσακίστηκε με παρόμοιο τρόπο...ένα όνειρο που το έσπρωξαν από την κορυφή ενός ουρανοξύστη που έσκιζε περήφανα τους έβδομους ουρανούς...και πάγωσα και πέτρωσα όταν το είδα κομμάτια στην κρύα χειμωνιάτικη τότε άσφαλτο...και σκίστηκα στα δυό απαρνούμενος οτιδήποτε όμορφο υπάρχει εκεί έξω για πολύ καιρό...

Σήμερα μια μέρα πένθους...τυχαία έπεσα πάνω στο παρακάτω βιντεάκι...

Ένα υπεροχο τραγουδι το συνοδευει...

tears in heaven...εκεί όπου ένα όμορφο μωρό...παίζει με όνειρα που για τον εδω κόσμο πέθαναν,αλλα για τον εκει ζουν και βασιλευουν....

Καλή μας Ανασταση...

Ωραία ταινία με τον Δημήτρη Χορν στο ρόλο ενός φτωχού υπαλλήλου τραπέζης...

Φτωχού στην τσέπη πλούσιου στην καρδιά...

Κάποια στιγμή ανακαλύπτει ένα πλεόνασμα 101.101.100 και 10 δραχμών στο ταμείο της εμποροπιστωτικής τράπεζας που εργάζεται και...το τσεπώνει για να κερδίσει την καρδιά τςη αγαπημένης του ΒιΒής...

Τα λούσα τα γλέντια οι χοροί και οι κρεπάλες της ζωής,όπως όλα τα εφήμερα έχουν ένα τέλος όμως...

Έχοντας προσφέρει 1000 λίρες για το φιλί της αγαπημένης του σε μια δημοπρασία κόντρα με κάποιους άλλους bussinessmen τελικα καταφερνει να κερδισει δυο μεταλλικα βραχιόλια που τον οδηγουν στη φυλακή...η απάτη ξεσκεπάστηκε...

6 μήνες μετα μόνος στη φυλακή περιμένει να δικαστεί για το έγκλημά του...

Κανείς δεν του κάνει παρέα στο κελί παρά μόνο ένας συμπαθής δεσμοφύλακας,ένα τσιγάρο και οι αναμνήσεις  μιας νύχτα έρωτος και στροφεγγιάς με την αγαπημένη του Βιβη,κατα τη διαρκεια της οποιας εκτος απο τα ρουχα του κορμιου της αφαιρέθηκαν και τα ρουχα της ψυχης της...''ένα ταξίδι στα κύθηρα με μια βάρκα που τη έσερναν αγγέλοι...''

Ξαφνικα,εντελώς από το πουθενά,δέχεται επισκέψεις στο μοναχικό του κελί...ένας κλητήρας του ανακοινώνει, πως εβρεθη τροπος αποπληρωμης του χρεους του, απο την επιτυχη εκβαση ενος συμβολαιου που ειχε υπογραψει με μια Γερμανικη αυτοκινητοβιομηχανια ενώ ήταν ακόμη υπό την επήρεια του πυρετού της κατάχρησης του '''λαθρου'' χρυσου...

Αποφυλακίζεται,αποπληρώνει τα χρεη του προς την τράπεζα και οι εφημερίδες τον τιτλοφορουν ψευδως ως επιχειρηματικη ιδιοφυια και μεγιστανα ξανα...

Ο ίδιος,μην έχοντας στον ήλιο μοίρα και στην τσέπη πενταρα,αφου ολα πηγαν στην εξοφληση των χρεων του,ετοιμαζεται να αποχωρισει για τα ξενα ακτοπλοικως...

Η παρακατω σκηνη ειναι στο καραβι...τον βρισκει η Βιβη νομιζοντας πως ειναι πλουσιος ξανα...

Ομως οι τιτλοι του κιτρινου τυπου την ειχαν παραπληροφορησει...

Το τελος αναπαντεχα συγκινητικο...απαρνιεται το κηνυγι του πλουτου και χανει τα μαργαριταρια που της βαραιναν το λαιμο για χαρη της αγαπης...ομως το δακρυ εχει κυλησει απο τα ματια της αργα...το καραβι εχει φυγει...

Δακρυα αγαπης τα πιο ακριβα μαργαριταρια,σκεφτηκα...

Δακρυα και στα δικα μου ματια...μα τι ομορφη παλια ταινια...

Η μοναξιά είναι σαν γυναίκα με μαυρα πενθους που απο μεσα φορα σεξυ εσωρουχα και ζαρτιερες...θελει τροπο να τη γδυσεις...θελει τολμη να της κανεις ερωτα...

Φοαραει ασχημο μακιγιαζ κατω απο το οποιο το πρόσωπό της είναι πανέμορφο...

φιλα την με παθος και θα ριξεις τη μασκα της...

Μην σε παρει ο υπνος μονο...μην αδρανήσεις ποτέ...μη σταματήσεις να χορεύεις μαζι της...γιατι τοτε θα σε δαγκωσει θανατηφορα...

Σκοτεινό μπαράκι με αρκετό κόσμο.

Μόνος σε μια γωνιά να πίνω το ballantines μου...

Η μπαρ γουμαν εκφυλη με φουστιτσα κοντη και καλσον ενω στα μπουτια της ειχε ενα ωραιο τατου...

Στη φατσα ψιλο χαλια αλλα δε βαριεσαι...

Απεναντι μου ενα ζευγαρι πότε να μιλάει πότε να φιλιέται...ένα όμορφος άνδρας με ένα μετριο ψιλο μπαζο η κοπελα του

Ακριβως στην 10 η μου ωρα μια παρεα δυο κοριτσιων να με κοιτανε και να με περιεργαζονται γελωντας...μια αχαρη καμηλοπαρδαλη ενα και ογδοντα και πολυ μακρυ προσωπο και λιιιγο μουστακι και ενα αθλιο κατσαριδακι η φιλη της

Κι ακριβως στις 180...ολο αριστερα μου...ενα υπεροχο προσωπο...σα φωτεινη ζωγραφια μεσα στο πληθος...ποτε λιγο θλιμμενη ποτε να ταξιδευει στον κοσμο της με ενα απλανες υφος...ποτε να χαμογελαει στιγμιαια στοςυ φιλους της...οσο διαρκει η λαμψη ενος πεφταστεριου...

Ξαφνικα βλεπω την παρεα της να αραιωνει...

ωχ σκεφτομαι...θα φυγει κι αυτη...κριμα...ηθελα να τη χαζεψω λιγο ακομη...μηπως μοπυ ρχοταν και καποια ιδεα να νικησω τις αναστολες μου και να την προσεγγισω...

Κι εκει που παει να σηκωθει...αυθορμητα μπηκε μεσα μου ενας αλλος εαυτος...πλεον δεν ελεγχα το σωμα μου

Με σηκωσε απο το γιακα και με πηγε εκει...

''Συγνωμη δεσποινις...μη φυγετε ακομη.Δεν προλαβα να σκεφτω τι θα σας πως για να σας πιασω την κουβεντα...σας κερναω ενα απο αυτο που πινετε,για να κατσετε να το πιειτε αργα...και να θαυμασω λιγο ακομη το ποσο ομορφη ειστε''

''Σας ευχαριστω πολυ για το κοπλιμεντο...δεν εφευγα ακομη...''

Σταματαω εδω την αφηγηση.Δεν εχει νοημα το τι ακολουθησε.

Ειτε πηρα το τηλέφωνο της,ειτε την ιδια...ειτε ολα αυτα εμειναν στο ονειρο και με βρηκαν να συνοδευω με δευτερο ποτο τη χυλοπιτα μου...

Ηταν τοσο νοστιμο το σκηνικο...που θα εδινε γευση στα παντα...σαν κανελα...η σαν καραμελα...η σαν κατι αλλο...το χαμογελο της...τα πρασινα ματια της που φωτιζαν μεσα στο σκοταδι...

Μου μεινε η γευση...τι ωραια στιγμη...

Μεσημεράκι και είχα αράξει στο κρεβάτι μου.

Πως μου ήρθε και ξεκίνησα να διαβάζω το μπλογκ μου από την αρχή ως σήμερα.

Εκτός από την κλάψα μου,την δήθεν γενναιότητα και ''βαριά'' μου φιλοσοφία που είναι χρήσιμη στη ζωή όσο στη μαγειρικη οφελεί να ανακατευεις με μια αδειανή κουταλα σκετο,διχως τιποτα μεσα,βραστο νερο...η ανάγνωση αυτή ήταν ένα ταξίδι συναισθημάτων και αναμνήσεων.

Σωστό καρτ ποσταλ του μυαλου και της καρδιας.

Στιγμιότυπα απο τις διακοπές τους να φορούν ριγε μαγιο...το μυαλο να την εχει παρει αγκαλια και να ειναι ετοιμοι να βουτηξουν σε θαλασσα λαθων χωρις μπρατσακια λογικης...

Να τρωνε μαζι σε γκουρμε ρεστοραν θαυμαζοντας τη θεα και στα πιατα τους να εχουν εναν ανδρα η καρδια μια γυναικα η λογικη και να τσιμπουν ο ενας απο το πιατο του αλλου...θυματα το ζευγαρι που ηταν καταδικασμενο να μην μοιραζεται το ιδιο πιατο,αλλα το ιδιο στομαχι σε κομματια...

ρεψιματα καρδιας,κλανιες λογικης εγιναν στο περασμα του χρονου.

Αυτα τα δυο ξωτικα κανουν ολο σκανδαλιες.Το κακο ειναι οτι μου ανηκουν και δεν εχω απολυτη εξουσια πανω τους.

Καρτ ποσταλ λοιπον απο ποζες τους.

Μια αλλη σκεψη.Πως περασε ετσι ο καιρος γρηγορα.

Πλεον μου μενουν μονο 8 μηνες και 26 μερες...Λιγοτερο απο εγκυμοσυνη...

Αντε γρηγορα να την κανω απο εκει περααααα

Θελω πολυ να μεινω ξανα εγω και ο εαυτος μου...me and my monkey...

Τι ωραια που μυριζει η πολη ψεκασμενη με αρωματα λουλουδιων...γιασεμι και νερατζι...απο τις μικρες φωλιες φυσης που επιβιωσαν στο αιωνιο τσιμεντο...

Φραπεδια γλυκια με γαλα στα Εξαρχεια.

Τσιγαρακι που αναψε αμεσως με αναπτηρα ζωηρο...

Τρεις γαλανοματες να ειναι εκει κοντα σε διαφορες παρεες...

Ποιος τη χαρη μου

Ανοιξη φιλε ανοιξη...

Κανει καλη παρεα στην καταθλιψη μου...

..ένα σωρό ερωτήματα δίχως λογική ή ξεκάθαρη απάντηση...

Ας δώσουμε όμως βήμα στον Παριο να μας περιγράψει τι ειναι ερωτας κατα τη γνωμη του σε μια υπεροχη μελώδια σε Bm μινορε κλιμακα...μια μουσική που μου γεννά μια θλίψη αν και περιγράφει κάτι χαρμόσυνο...δακρύζω ευχαριστα λοιπον στο ακουσμα της...Η καρδια μου παλλεται με ενα σφιξιμο στο στηθος...η ανασα γινεται ρηχη...και τα ματια βαθιες θαλασσες τρικυμιας...

Στην τελική ας μην βρω ποτε τον ορισμο αυτης της εννοιας..μακαρι να τον νοιωσω μοναχα εστω μια φορα στη ζωη μου σε ολο του το μεγαλειο...

Οι ομορφες αναμνησεις γινονται σταμπα μαυροασπρης φωτογραφιας στο αλμπουμ του μυαλου μας

Καθε που ανεβαινουν στην επιφανεια του συνειδητου σαν βουτηχταδες που χουν αναγκη να ρουφηξουν λιγο οξυγονο,πριν ξανακαταδυθουν στα βαθη του υποσυνειδητου,πεφτει το φως του ηλιου πανω τους και τις ξυπνα...

Τις βαφει με χρωματα,τους δινει κινηση και τους δινει τρεις διαστασεις...

Τις κανει παραστασεις...

Κι ακους ξανα τη μουσικη και μυριζεις ξανα τ αρωματα...

Μερικες φορες η μνημη ειναι οτι πιο υπεροχο...

Θυμαμαι...θυμωνω που δεν θα τις ξαναζησω μονο...

Τακ τακ τακ τακ τακ τακ η ταινια της προβολης τελειωσε

Ας συμμαζεψω τα φιλμ κι ας τα βαλω με επιμελεια πισω στη "μπομπινα"

Για νεες παραστασεις εχω πεινα.

Και ξυπνησα μια μερα και ενοιωθα κενος.

Ξαφνικα πατησα delete σε ολα.

Δεν ηταν ερωτας τελικα.

Ηταν απλα ενας ηλιθιος ενθουσιασμος και ο πονος προηλθε απο την αποτομη καταρριψη του.

Διεγραψα τα παντα.

Κατεστρεψα λευκωματα αναμνησεις.Εσβησα τηλεφωνα.

Για μενα πλεον δεν υπαρχεις.

Δε το λεω απο κακια.

Απλα η θυμηση σου δεν μου κανει πλεον ουτε ζεστη ουτε κρυο.

Σε νοιωθω μια ξενη.Μια απο το πληθος.

Λες και δε γνωριστηκαμε ποτε.

Καιρος ηταν να τελειωσει κι αυτο.

Πηρες ενα νουμερακι και μια σειρα και καταταχθης στο πληθος.

Ευτυχως.Ας εισαι για αλλον ξεχωριστη.Για μενα τιποτα.

Ειμαι πολυ κουρασμενος...

Η ανασα μου αδυναμη

Ουτε ορθιος δε μπορω να σταθω

Δεν θελω να φαω μονο λιγο νερο για να μην ξεραθει το στομα μου...

Μαλλον θα κανω καιρο να ξαναγραψω

Δεν εχω εμπνευση και κινητρο.

Αυτα.

Καλο μου βραδυ.

...νεαρε!...

-Δεν πειραζει κυρια μου κατι να καπνισω θελω.Το χω αναγκη

-Παρε φωτια

-Εχω στο αμαξι...

Ψευτικο τσιγαρο,χωρις καπνο και γευση...

Μα εγω φυσαω και γινομαι φουγαρο.Ποιος ψευτικος καπνος?

Και καηκα απο την καφτρα...

Και γευση ειχε καλη...μια χαρα...

Δωστε μου αλλο ενα πακετο ψευτικα παρακαλω.

Και το ψεμμα αληθινο ειναι.Κι αν ξερεις να το φουμαρεις και να το φυσας σωστα στους καταλληλους ανθρωπους...μπορεις να ανακαλυψεις αληθειες...

Τι σε νοιαζει...ουτως η αλλως καπνος που εξαφανιζεται καταληγουν...αληθειες και ψεμματα...

...Κουράστηκαν...όλη νύχτα με ταλαιπωρούσαν...

Μια γυναίκα με ικανή αιμορραγία και μια άλλη ετοιμη να δωσει χαρα αλλα να το φερει βαρεως...στα προθυρα της ανατολης μιας νεας ζωης

Αυτη η ανατολητου ηλιου τα ηρεμησε ολα...

Εδιωξε τους δαιμονες...

Και ειμαι ηρεμος πινωντας καφε.

Η μαχη δεν τελειωσε.Αλλα εχω νικησει.

Οσο για τα αλλα που με βασανιζουν.

Εχω αρχισει και τα βαζω σε ταξη.

Τι θα λεγα στο γιο μου...

προσεχε μην ερωτευτεις ιεροδουλη γιατι ποναει.

Αυτες ειναι για να προσφερουν εκτονωση.

Το χα αναγγκη το ψευτοειδυλλιο τι να πω.

Και οχι τιποτα αλλο.Απο ενα σημειο και μετα χανεται ο ελεγχος.

Μετα ο εαυτος σου νοιωθει οτι αυτος θελει.

Κι επικρατει ενας διχασμος λογικης και καρδιας.

Το ποσο ξυλο τρωει ο ευαισθητουλης εαυτος απο τον σκληρο δε λεγεται.

Αυτος που αναπολει και γαληνευει με τη σκεψη της το χαδι της τον ερωτα της...κι ερχεται ο αλλος εαυτος να τον πλακωσει στα μπουκετα προβαλλοντας εικονες σκληρου πορνο,,,

κοιτα ποια αναπολεις...κοιτα ποια σου λειπει...η ερωμενη του διεστραμενου παλιογερου...αυτη που την ταπεινωσε ερωτικα...με την οποιαν εκαναν αγριο βρωμικο προστυχο σεξ κλεμμενο απο φτηνες πορνοταινιες που πουλουν σε πανερια στην ομονοια...

Αλλη μια γουλια καφε.

Που θα παει θα φυγεικι αυτος ο διαμονας.Που ερχεται απροσκλητος και ανεπιθυμητος.

Καλημερα...αυτοτο λυκοφως με εξαγνιζει.Την νυχτα τη φοβαμαι, τη μερα δε τη μπορω...