Οι ωρες στο νησι των διακοπών μετρημένες...οι αποσκευές σιγά σιγά πακετάρονται.Το καράβι θα αναχωρήσει για Πειραιά σε κάμποσες ώρες...

Ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τη θλίψη της τελευταίας μέρας...όσες θετικές σκέψεις ή καλη καρδια και να χα...

Αλλη μια φορα και η φετινη.

Δεν αλλαζουν πολλα.

Μια τελευταια τζουρα απο την αισθηση απλα του να καθομαι ησυχος στην αυλη του σπιτιου μου...παλιο αρχοντικο δυο αιωνων με καθυσηχαζει με τη σοφια που κουβαλα...μου ψυθιριζει πως θα τα ξαναπουμε..."σε περιμενω και του χρονου...το κρεβατι σου στρωμενο,το σαλονι με τα πολυκαιρισμενα επιπλα αλλης εποχης και η αυλη με τις λεμονιες παντα ετοιμα να σε υποδεχθουν...αυτο δεν κανω καθε χρονο απο πιτσιρικας που ησουν?...χαλαρωσε μικρε κι απολαυσε το προνομιο των εναλλαγων...της αναμονης και του να υπαρχω εγω εδω καθε χρονο να σε περιμενω...Στο μωσαικο του γερικου πατωματος μου εχω νοιωσει το μωρουδιστικο μπουσουλιμα σου,την παιδικη τρεχαλα σου και τα ανδρικα σου βηματα...

"Μη σταματησεις να περπατας..."

Αποχαιρετω το σπιτι.

Καθομαι για πρωινο στο κοντινο καφε που σε μια θεα αγκαλιαζει ολο το μερος των διακοπων μου.

Βλεπω τον ηλιο να πεφτει καλοκαιρινος και οι αχτιδες του να βαφουν το γαλαζιο της θαλασσας...με ζεσταινει...αερας διακοπων ακομη φυσα...

Κλεινω τα ματια...σ ενα χρονο απο τωρα...ξανα εδω...

Αντιο Αγιε.

Σ ευχαριστω για αλλη μια φορα για τη φιλοξενια σου.

Τα λεμε συντομα.

Φυσα και φερε στο κουτελο μου δροσια...ανοιξε τους οριζοντες του μυαλου μου...βαλε μεσα ομορφες παραστασεις...

Καλοκαιρι φευγει...διακοπες τελειωνουν...εννοιες οχι ταυτοσημες για μενα,αλλα ωστοσο...μια υπενθυμιση οτι ολα ειναι ενας κυκλος...

Γλυκο φθινοπωρο σε περιμενω πως και πως...θα βαψεις τον καμβα της πραγματικοτητας μου με αλλα χρωματα...θα στολισεις τον αερα που αναπνεω με αλλα αρωματα...

Θα ριξεις φυλλα ξερα απο το δεντρο του μυαλου μου...θα μαζεψεις συννεφα και θα πεσει βροχινο νερο στα μαλλια μου...μια τεραστια ντουζιερα...

Θα κρυωσεις την ατμοσφαιρα λιγο...θα με ωθησεις να αναζητησω ζεστα μερη με ομορφους ανθρωπους...

Θα μυρισω οσμη καμμενου ξυλου και υγρασιας...

Θα πονεσεις το χειρουργημενο μου γονατο...

Θα μου θυμισεις να το προσεχω

Θα με κανεις να νοιωσω μαθητης...το ανοιγμα των σχολειων...

Εμπρος λοιπον στα θρανια...ολοι μαζι!!

Στα πρασινα εδρανα μα φυτεψουμε λουλουδια γνωσης...οχι να φυτεψουμε τους εαυτους μας ως....φυτα εεε???

Εμπρος για διδακτικα σκονακια...εμπρος για κοπανες μορφωσης...

Την κοπαναω κι εγω απο τις διακοπες...

Ραντεβου σ ενα χρονο...

Στα ιδια μερη...με την ιδια θεα...τον ιδιο αερα να φυσα...φυσα αερακι...φυσα με...

Μπαλώνει...τρύπια όνειρα ένα μπαλόνι...σκασμένο...κι αναρρωτιέσαι γιατί τώρα δεν πετά...το ίδιο υλικό...

Γιατί δεν απογειώνεται?Η υλη ιδια...

Κι όμως στο αόρατο περιεχόμενό του οφειλόταν η μαγεία της πτήσης...

Σε κάτι που το μάτι δεν βλέπει...παρ όλα αυτα γεμιζει κενους χωρους...πνευμονια με αερα...καρδιες με ψυχη...

Αγκαλιες με ανθρωπους...δεντρα με φυλλα...ουρανους με αστερια ηλιους και κομητες...

Μπαλονι...το συμπαν που φουσκωνει...μπαλωνει...ενα τρυπιο μπαλονι...το κενο μιας απωλειας...και δεν ξαναφουσκωνει....δεν ξαναπετα...

Ζεματαω...ταχυπνοια...βελος με πετυχε στην πλατη...η φωνη μου τρομακτικη ξεσηκωνει τα πουλια απο τα δεντρα...χερια πανε να με σταματησουν οπως τρεχω...

Αφηστε με δεν θελω το κακο σας...θελω να παω στο ξεφωτο στο καταφυγιο μου...να αφαιρεσω το βελος...

Αφηστε με δε βλεπετε που ποναω??

Λιγο νερο να πιω...μια ανασα να παρω...

Δεν ειμαι θηριο.Εχω χαθει.Απλα θα πλυνω την πληγη...

Μακαρι Θεε μου να ειναι καλα οσοι αδικησα...σ ευχαριστω για την κριση σου

Δεν ημουν ταπεινος...προστατεψε τους αθωους.Χτυπα εμενα.Μπορω....

Πότε σε αγκαλιάζει και σε ταξιδεύει...πότε σε πνίγει...

Άλλες φορές σε πετά με ορμή σε αφιλόξενα βράχια και ξέρες...άλλες πάλι σε φέρνει σε βελούδινες σα χρυσαφένιο χάδι αμμουδιές...

Σε τρομάζει?Δεν υπόσχεται...δεν εγγυάται...μόνο πραγματοποιεί ταξίδια...με αβέβαιους προορισμούς...

Αντέχεις?

Η προτιμας το ησυχο λιμανι...την ασφάλεια...να χαζευεις περα απο το μωλο την αγρια θαλασσα και να νοιωθεις τυχερος που καποια απο τα κυματα της δε σε κατασπαραζει?

Να βλεπεις το φως της μερας και το μαυρο της νυχτας να στολιζουν το ιδιο σκηνικο?

Να ακους ιστοριες για φουρτουνες αλλα και εξωτικους προορισμους απο παλιους γεροντες ναυτικους?

Τι προτιμας?

Παντα κατι θα πληρωνεις σαν τιμημα...

Ερχεται το επομενο κυμα...

Εμπρος γενναιε σερφερ...παμε να το κατακτησουμε...

Στην παραλία κοντά στο κύμα...απαλή μουσική...να τη συνοδεύουν τα κουστά των κυμάτων...ταξίδι σκέψης μακρινό με ταχύτητες φωτος...τι όμορφα...

Περνάει η ώρα...η μια μπύρα θα γίνουν 2...τα χέρια μου 4 ο νους διπλος το στόμα μισό...με όλο και λιγότερα λόγια...

Προσιτά αστέρια που έχουν πέσει...ρυτίδες φωτός πάνω στο μαύρο της θάλασσας...

Ας βουτήξουμε...

Πολλές φορές οι άνθρωποι φορουν μάσκες...ξεγελούν...πιστευουν πως ειναι οι μονοι εξυπνοι του παιχνιδιου...βλεπουν τους συνανθρωπους τους ως πιονια...

Ευτυχως δεν ειμαι ενα απο αυτα.Βλεπω την παρτιδα απο αποσταση...και ξερω...ποιος θα χασει τελικα.

Μακαρι να ταν σκακι που πεφτει ο βασιλιας...δυστυχως δεν ειναι...ειναι πραγματικη παρτιδα ζωης και χανεται η βασιλισσα...

Οταν αυτη η καταστροφη συμβει θα ειμαι μακρια...με ανθρωπους που αξιζουν...

Παρ ολα αυτα Θεε μου δειξε οικτο και στους μασκαραδες...ανθρωποι ειναι και αυτοι και θα μπορουσαν να ειναι καλα...

Δειξτους οικτο...μονο κρατα τους μακρια απο μας...

Δειξτους το σωστο δρομο και γλυτωσε τους απο την ψευδη σχεδον παραληρηματικη εικονα που εχουν για τα παντα...

...α και κατι τελευταιο...σ ευχαριστω που μ αγαπας κι ας ημουν κι εγω ενας μασκαρας...

Που διαφωνεις μαζι μου

καρδια μου σε μισω

Ξερει καλα η λογικη μου

πιο ειναι το σωστο

Κι αν συνεχισεις να ζητας

Ενα δικο της χαδι

Θα σε δικασω να πονας

Να ζεις μες στο σκοταδι

Θα σε σκοτωσω τελικα 

Μη τη ζητησεις πισω

Γιατι με ληθης πιστολια

Θα σε πυροβολησω

Το ποδηλατο μου μου αρεσε πολυ.Ειχε γαλαζιο χρωμα.

Ετρεχα πολυ ομως κι επεσα.

Χτυπησα και ματωσαν τα γονατα μου.

Κι εσυ ειναι αλλου.Σε αλλο ποδηλατο σε αλλο δρομο.

Ποναω

Σηκωσε με βαλε ιωδιο στα τραυματα.

Ολο ουλες.Κι αλλες ουλες.

Μονος.Σε αδειο ερημο δρομο.

Ακουω τον ανεμο.Μου ψυθιριζει απωλεια.

Ετσι ειναι η ζωη.

Μεγαλωνω.

ΜΕγαλωνει και η καρδια.

Ψηλωνει.Και ποναει οταν ψηλωνει.

ο Ηχος απο το κλιματιστικό στο γραφείο της νυκτερινής μου βάρδιας...ανάλαφρος δροσιστικός...με μεταφέρει στην καμπίνα του καραβιού...δίπλα κάποιες γυναικείες φωνές...αξαφανίζονται καθώς βυθίζομαι στον ονειρόκοσμό μου...

Ταξιδευω...ιδρωνω...ζεματαω...εχω πυρετο...

Νοιωθω μια ευτυχια...ενα παζλ απο πολλα κομματια συνθετει κατι παραξενα ελκυστικο...

Ειμαι σαν ναρκωμενος...λες κι εχω μεθυσει...

Πριν κατι μερες συνατησα ενα ιερο τερας απο κοντα...μου παρουσιαστηκε με την πιο ανθρωπινη μορφη του...με μεθυσε με τη μουσικη του...

Μου μιλησε για τη ζωη...για τις δοξες και τις χαμενες μαχες του...για το οτι κερδισε ομως τον πολεμο...

Η μουσικη του παραστασεις...ενα μαγευτικο ταξιδι διπλα στη θαλασσα.

Σ ευχαριστω.Ξερεις εσυ.

Τι αλλα?

Η ωρα πηγε σχεδον δυο και νοιωθω να αγαπαω αυτο το ιδρυμα εστω και για λιγο.Κυριως για τα αρωματα γιασεμιου που εχει στην αυλη του.Αυτο μου θυμιζει κατι απο το σπιτι των διακοπων μου.

Κι η καρδια μου συνεχιζει να δινει παλμο και αιμα στα δακτυλα να δακτυλογραφουν...

Αραγε ποιος θα ναι ο τελευταιος της χτυπος?

τακ τακ τακ τακ 

ηχοι σκεψεις...σκεψεις κανουν θορυβο...

και με κρατουν ξυπνιο...