1995:τότε ήταν που ο DJ Bobo τραγουδούσε "there s a party"...

Ένας φίλος μου από το φροντιστήριο,μου μαθε το δρόμο με τους αγγελικούς διαβόλους...

Την οδό Φυλής...

Πως αλλοιώς  να σβήναμε την καύλα μας όταν βλέπαμε την κωλάρα της φιλολόγου μας να φεγγίζει μέσα από το διαφανές μάξι φόρεμά της ενώ ένα προκλητικότατο μαύρο στρινγκ τη χώριζε σε δύο πρόστυχα κωλομέρια;

Ακόμη θυμάμαι τη διαδρομή:Σπυρίδωνος Τρικούπη μέχρι να στρίψουμε αριστερά στη Δεληγιάννη...

Κατήφορος προς την Ηπείρου αφού προσπερνούσαμε το Μουσείο στο αριστερό μας χέρι...

Κι αφού αφήναμε πίσω μας Πατησίων,3ης Σεπτεμβρίου και Αριστοτέλους,κόβαμε δεξία...

Στην αρχή της η Φυλής έμοιαζε με άλλη μια οδό του κέντρου της Αθήνας...

Όταν όμως πέρναγες τις πύλες της Ιουλιανού...ένας άλλος κόσμος ξεδιπλωνόταν μπροστά στα ματια σου...

Ένας δρόμος γεμάτος πορτούλες που είχαν στην είσοδό τους ένα λευκό φως...

Σε πολύ λίγες ήταν κόκκινο...

Ξεκινήσαμε την μπουρδελότσαρκά μας...

Η πόρτα άνοιγε κι έκανε ένα μεταλλικό θόρυβο από τα κρεμάμενα κουδουνάκια που είχε ώστε να ειδοποιείται η κυρία του σπιτιού για την άφιξη πελατών

Καθόμασταν στο φθαρμένο ετοιμόρροπο δερμάτινο καναπέ στο παλιακό σαλόνι και χαζεύαμε μέσα από το ερυθρό ημίφως τις ντισκομπάλες και τις αφίσες με τα εξώφυλλα εξωτικών κοριτσιών...

Από το στέρεο τα χιτ της εποχής στόλιζαν την ατμόσφαιρα..

Κάποια στιγμή,μια πόρτα άνοιγε κι ήχος τακουνιών έσπαγε την ηχητική ρουτίνα...

Σε λίγο ξεπρόβαλλε μια εντυπωσιακή κοπέλα με εσώρουχα ενώ η κυρία του σπιτιού,η τσατσά ανακοίνωνε το πρόγραμμα της κοπέλας...

"Αυτό είναι το αστεράκι...πιτσιρίκα γάλακτος...τσιμπουκάκι,πισοκολλητό,ελεύθερα πιασίματα..."

Αυτό ήταν...ένοιωσα ερωτευμένος...όχι με τη γυναίκα...αλλά με την σκοτεινή γεμάτη λάγνα πάθη ατμόσφαιρα...

Μ αυτή τη μυρωδιά τσιγαρίλας ανακατεμένη με το άρωμα χλωρίνης την οποία χρησιμοποιούσε η τσατσά για να σφουγγαρίζει το πάτωμα από τις ακαθαρσίες του σώματος των περαστικών...σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο ημίφως του χώρου,το οποίο πρόσδιδε απαστράπτουσα φωσφορίζουσα λάμψη σε ότι ήταν ανοιχτόχρωμο...τέτοια ήταν και τα λευκά εσώρουχα της πόρνης,η λάμψη των οποίων τη μεταμόρφωνε σε φωτεινή μα ''υποχθόνια'' ''σκοτεινή'' νεράιδα του υποκόσμου...

Το κορίτσι...πανέμορφο...αγγελικό στο πρόσωπο...διαβολικό στο σώμα...

Και με τρία μόλις χιλιάρικα(δραχμές)μπορούσες να κάνεις σεξ μαζί της και έπειτα αυτή ω!!εκ του θαύματος να εξαφανιζόταν και να σε άφηνε μόνο να απολαύσεις την ανακούφιση της εκτόνωσης των Διονυσιακών σου ορμών...

Μετά μπορούσες να πας με άλλη ιερόδουλο ή και να καλέσεις στο δωμάτιο δυό μαζί...

Ύστερα από μερικές μέρες γάμησα για πρώτη μου φορά εκεί...στα μπουρδέλα της οδού Φυλής...

Αφού πρώτα έκανα αυτή την αναγνωριστική βόλτα γνωριμίας...

Άγχος,φόβος για το άγνωστο μα και ίντριγκα είχαν πλημμυρίσει την εφηβική μου ψυχούλα που πάσχιζε να αποτινάξει αναστολές και κοινωνικές επιταγές ''καθωσπρεπισμού''...

Η ιδέα του σεξ επί πληρωμή με μια τελείως άγνωστη γυναίκα ήταν άκρως ελκυστική...

Μετά από δύο χρόνια έκανα έρωτα με κανονική κοπέλα...

Ήταν ωραίο,μα δεν ήταν τόσο μαγικό όσο το γαμήσι στα πορνεία...

Μετά από ένα χρόνο αποχής ξεκίνησα πάλι να τα επισκέπτομαι

Κι ας είχα κοπέλα.

Και μετά και άλλη κοπέλα.Κι άλλη.Κι άλλη 

Καμμιά τους όμως δεν είχε αυτό το πρόστυχο...το βρώμικο...το σκοτεινό...

Όλες ήθελαν ένα φλερτ πριν πέσουν στο κρεβάτι μαζί μου

Μια επικοινωνία...να διεγερθούν εγκεφαλικά...δε σε άφηναν να απολαύσεις τη λάγνα σάρκα τους...μα σου πέταγαν στο πιάτο το σάπιο πνεύμα τους...

Κι αν τις εγκατέλειπες αμέσως μετά το σεξ...παρεξηγιόνταν...ήθελαν να ναι ξεχωριστές...το επίκεντρο της προσοχής σου...

Άσε το άλλο...όλες αρνητικές(πλην λίγων εξαιρέσεων)στην ιδέα να φέρουν μια φίλη για σεξ...

Αχ αυτός ο δρόμος με τα φωτάκια...λες και τ αστέρια έπεσαν στη γη...μαζί με τα αγέραστα παλαιά κτήρια...

Με τα δέντρα του τα αιώνια...

Με την ίδια αίσθηση όταν η πόρτα τους άνοιγε μπροστά σου...

Και τον DJ Bobo ακόμη να τραγουδά..."there s a party"....

Μια όμορφη λέξη στα δηθεν αληθινά και συγκινητικά κείμενα  κάποιων συγγραφέων από δω μέσα...στα οποία τα ''πρόβατα'' κάνουν like

Μια λέξη που λένε οι στίχοι τραγουδιών και γίνονται αφιερώσεις 

Λόγια δήθεν ερωτευμένων που ''και καλά αγαπιούνται'' ενώ απλά γαμιούνται 

Η σάπια συνήθεια μεταξύ παντρεμένων με τέκνα που επειδή τους πέρασε η κάβλα βάφτισαν την αηδία να βλέπουν ο ένας τη μούρη του άλλου ''αγάπη''

Δεν είναι αυτό που νοιώθουν οι γονείς για τα ανθρωπάρια που έσπειραν.Επιταγή της κοινωνίας είναι αυτό.Γιατί να αγαπώ το αίμα μου αν δε το αξίζει?

Η αγάπη είναι αυτό που μόνο αυτός που αγαπά αληθινά γνωριζει και δεν έχει να κάνει με συγγένειες,συνήθειες,ποίηση,έρωτα.

Ούτε το επιδιώκεις,ούτε το ζητάς για να δώσεις νόημα στη ζωή σου.

Σου συμβαίνει έτσι απλά και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό παρά να αγαπάς...

Σήμερα έμαθα πως πέθανε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Συγκινήθηκα γιατί με πήγε πίσω στο 1997 με το φοβερό triple crown στο οποίο οδήγησε το Θρύλο.

Ήταν μια χρονιά σημαδιακή και για μένα καθώς μόλις είχα τελειώσει το σχολείο,έπαιζα σε pc το doom,άκουγα prodigy και έκανα βόλτες στη μικρή μου Αθήνα διαβάζοντας παράλληλα για τις πανελλήνιες.

Είχα φίλους και ήμουν άνθρωπος.

Κάποιες Κυριακές επισκεπτόμουν τον όμορφο Πειραιά στο ΣΕΦ με τον Πέτρο,το Γιάννη και τον Αχιλλέα για να δούμε τον Ολυμπιακό να παίζει καλό μπάσκετ,να φάμε το χοτ ντογκ μας...

Πάντα με μάγευε ο Πειραιάς...

''Η αφετηρία ονείρων'' όπως τον έχω ονομάσει...γιατί στα γκρίζα μπαλκόνια των παλαιών κτιρίων του έχεις θέα τις αναχωρήσεις των καραβιών για τα υπέροχα νησιά μας...ονειρικοί προορισμοί ακόμη και για εκείνον που δεν ταξιδεύει...

Πέθανε ο κύριος Ίβκοβιτς και μαζί του πήρε και ένα κομμάτι των αναμνήσεων της παιδικότητας και της ανεμελιάς μου.

Μια εποχή ρομαντική,που δε θα ξαναγυρίσει.

R.I.P Ντούσαν

Δεν τελειώνουν ποτέ.

Τί νόημα έχει να ανησυχώ υπερβολικά για την επίλυσή τους και να φθείρω τον εαυτό μου.

''Άσπρισες'' μου είπε ένας πολύ μεγαλύτερος συνάδελφός μου ''μην τα πάιρνεις όλα τόσο πολύ στα σοβαρά''

Ουτοπική προτροπή ή συμβουλή ενός ανθρώπου που κάτι ξέρει παραπάνω για τη ζωή?

Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στο χρόνο...

Αν συνεργαστούν καλά θα δώοσυν λύσεις...

Για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση...

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να υποδεχτώ το δάκρυ της φύσης που αποχαιρετά το καλοκαιράκι απ το να μάθω το τραγούδι που με συντρόφευε στο ράδιο του αυτοκινήτου,όταν αναχωρούσα για τη δουλειά κάθε ξημέρωμα?Όταν ακόμη το φεγγάρι είχε βάρδια στον ουρανό και ο ήλιος δεν είχε καν δηλώσει την παρουσία του?

Η φωνή μου έχει καλυτερέψει και το τραύμα της έχει επουλωθεί...

Ταπεινά και σιγά σιγά...