Καμιά φορά λοιπόν, βλέπεις δυο ανθρώπους και θαρρείς πως κάποτε υπήρξαν ένα. Δεν αναφέρομαι σε ζευγάρι. Αναφέρομαι σε μια μορφή.. την Άννα-Μαρία.

   Δεν ξέρω το λόγο, μα εκείνη χωρίστηκε στα δυο... Και έτσι λοιπόν γνωρίζω δυο νεράιδες από κόσμο διαφορετικό. Την Άννα και την Μαρία. Και γεμίζω χαρά και ανακαλύπτω νέα νοήματα και αξίες.

     Ενώ η ώρα περνά, η Μαρία έρχεται δίπλα μου. Μόλις έχω κατέβει απ' τη σκηνή και ανάβω ένα τσιγάρο. Μαρία. Όμορφη, γλυκιά γεμάτη καλοσύνη. Δεν μπορείς να της πάρεις το χαμόγελο απ'τα χείλη. Καλύτερα να παλέψεις με μια τίγρη, παρα να της κλέψεις το χαμόγελο. Δεν μπορείς... Μιλούσε και θαρρείς ότι απ'τα λόγια της θα πάρεις λίγο μέλι, έτσι, για να δοκιμάσεις τη γεύση απ' τη ζωή της. Για λίγο έμεινε δίπλα μου, αφού την καλούσε κόσμος μυστικός και παραμυθένιος. Έπρεπε να φύγει. Μου δίνει ένα φιλί στο χέρι και απομακρύνεται ώσπου και χάνεται...έτσι απλά, όπως ήρθε.

   "Είναι φοβερό μου είπε, να βλέπεις κάποιον μόνο 2-3 φορές και να νιώθεις πως τον νοιάζεσαι, πως τον αγαπάς!"  Απίστευτο...

      Απέναντι, σε κάποιες ξύλινες κερκίδες που ξέχασε ο χρόνος να πάρει μαζί του, η Άννα ταξιδεύει...Η μελαγχολία, τις περισσότερες φορές δεν της αρέσει όμως ήδη στη δεύτερη στροφή αρχίζει και σιγοτραγουδά..."Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω....". Κοιτάζοντας την, θαρρείς πως θα δεις την σκέψη της να φεύγει για τόπο μακρινό, ονειρεμένο, όπως εκείνη αγαπάει. Με τρόπο μυστικό και ήσυχο, το βλέμμα της τρυπάει τον τοίχο και φεύγει. Θα 'θελα να δω που ταξιδεύει...για που βάζει πλώρη και αφήνεται..ελπίζω πως κάποτε θα με πάρει μαζί της να μου πει...

        Και οι δυο, ίσως είναι πρόσωπα της φαντασίας μου που είναι το πιο πιθανό. Γιατί τέτοια μικρά νεραϊδάκια δεν είδα ποτέ ως τώρα κι ας ταξιδεύω κάθε βράδυ προς άγνωστα λημέρια που λένε πως κρύβονται μικρές νεράϊδες. Έπειτα, όλα έγιναν με την πρώτη δειλή ηλιαχτίδα της αυγής και τότε λένε πως παίρνουν σώμα και πνοή, άγγελοι που νομίζεις πως θα τους πιάσεις , πως θα τους αγγίξεις... 

         Θα ορκιζόμουν όμως πως τις είδα! Και τις δυο! Ολοζώντανες, γεμάτες φως κι αγάπη....τρυπώντας το σκοτάδι μου, με μια ριπή φωτός, όπως οι φάροι αιώνες τώρα.

      Άννα και Μαρία, ευχαριστώ...

        Κοιτάζω τις ζάρες στο πρόσωπό σου, το πλαδαρό δέρμα στο λαιμό σου και χάνομαι μέσα στο χρόνο. Αγαπώ τις ζάρες σου και το πλαδαρό σου δέρμα όσο αγαπούσα κάποτε το λείο αλάβαστρο του κορμιού σου.

     Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο ανύποπτοι για τις θύελλες και τις καταιγίδες που μας περίμεναν στο ταξίδι, κι οι αναταράξεις μάς προκάλεσαν τρόμο. Ευτυχώς, δεν είχαμε παραδώσει την ελπίδα στον ιμάντα, δεν τη στείλαμε στο αμπάρι.

             Αυτήν και το πιο ζωηρό μας όνειρο: να αγαπιόμαστε πάντα. 

         Το πρόσωπο του "καθυστερημένου" συνεχίζει να χαμογελά, τα χείλη του σχηματίζουν κάποιες λέξεις: "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ"...

      Πάρε τούτο το μαγικό κλειδί που το λένε ΑΓΑΠΗ. Χρησιμοποίησέ το. Πες στον καθένα "Σ'ΑΓΑΠΩ". Θα δεις τις καρδιές να ανοίγουν σαν το τριαντάφυλλο στο φως της αυγής...

Κι ύστερα χάνεται.

      Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. Τόσο απλό. Τόσο θαυματουργό. Γυρίζω την πλάτη μου στη μούχλα του Χειμώνα και τη σαπίλα, τραβάω για τον κόσμο που μ'έκλεισε έξω, που τον έκλεισα έξω. Βγάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω. Τόσο απλό. Το είχα πάντα μέσα μου. Σκουριασμένο απ' την αχρησία, χαμένο μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια, κάτω απ' την απληστία, τη φιλοδοξία, τη ματαιότητα. Ανασύρω το χρυσό κλειδί από το σωρό, το ξεπλένω και λάμπει, όπως πάντα το χρυσάφι.

          Κι ο κόσμος μου, γεμίζει φως...

(από το βιβλίο, Η αγάπη είναι το μυστικό, Όμηρος Αβραμίδης)

                 ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΕΚΕΝΕ!

(Το Υπουργείο Υγείας προειδοποιεί: H συνεχής ποιότητα και σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία. Συμβουλευτείτε τον Φαρμακοποιό σας.)

   Χθες, έκανα ένα ακόμα ταξίδι. Αφορμή, ένα τραγούδι που με πήγε τόσο μακριά...δεν ήθελα να γυρίσω. Ελάτε, ελάτε να σας πάω ως εκεί...

   Νοσταλγώ λοιπόν στιγμές που δεν έζησα ποτέ. Κι όμως ήμουν εκεί λέει, φορούσα τα καλά μου ρούχα, είχα γυαλίσει τα παπούτσια μου και έβλεπα πράγματα πολλά να περνούν από μπροστά μου.

   ... Μάγοι με μεγάλα καπέλα, ωπ! Μια κίνηση κι απ' τα καπέλα έβγαιναν χιλιάδες πουλιά...

     Παλιάτσοι στη σκηνή με δάκρυ ζωγραφιστό, μαζί κι αληθινό, με έκαναν να χαμογελώ, μαζί και να δακρύζω....μα τι κάνουν αυτοί??..Είναι υπέροχοι, πόσο τους αγαπάω Θεέ μου...

     Καλικάτζαροι με κόκκινα σκουφιά αυτή τη φορά, σε πειράζουν, πάντα είχαν τη ζαβολιά μεσ'στο αίμα τους...είναι μικροί σατανάδες...!

    Ωραίες γυναίκες με μεγάλα λευκά στήθη, πουλούν γλυκίσματα, καλαμπόκι και ένα ρόφημα ζεστό που δεν είχα ιδέα τι είχε μέσα...ήταν ωραίο, ακόμα έχω τη γεύση του στα χείλη μου νομίζω..

      Δεν έζησα ποτέ εκεί, σ'αυτό το παραμύθι. Κι όμως θαρρώ, ξέρω το κάθε δρομάκι απ'έξω, μπορώ να σε πάω όπου θες...έκανα άλλωστε και πολλές φιλίες εκεί, δεν θα χαθούμε ποτέ, μη με φοβάσαι...

         Συνέχισε τα "κόλπα" σου ψευτο-μάγε μου. Μα μην κλαις γιατί η μάσκα σου θα φύγει και θα δουν το πρόσωπό σου! Κι αν κάποιο τρικ σου αποτύχει, δεν θα σε γέλασω,δεν θα κοροιδέψω.

           Επειδή τα δικά μου κόλπα ποτέ δεν πιάνουν...

         Αν δεν κάνω λάθος, ο Καζαντζάκης κάποτε είχε γράψει ότι όταν ήταν παιδί και έπλενε τα κεράσια για να τα φάει, εκείνα μέσα στο μπωλ με το νερό, φαίνονταν τεράστεια...! Μα τι κρίμα...'Οταν βύθιζε το χέρι του στο μπωλ και τραβούσε ένα απ' το νερό, εκείνο ξαφνικά "μίκραινε" και ο μικρός απογοητευόταν πολύ. 

    Μέγαλα τα κεράσια μέσα στο μπωλ [δοκιμάστε το! :-) ], μικρά έξω απ'αυτό...

   Ώσπου ο πιτσιρίκος μια μέρα βρήκε τη λύση. Καθώς έβαζε το χέρι του στο νερό για να πάρει ένα, πριν το τραβήξει έξω, έκλεινε με το άλλο του το χέρι τα μάτια του και το έβαζε στα τυφλά στο στόμα του...τελικά, ξεγελούσε τον εαυτό του και τα κεράσια ήταν πάντα υπέροχα και "χοντρά".

       Θα 'θελα να ξέρω τι προτιμά ο κάθε άνθρωπος που βρίσκετα γύρω μου. Πάλι ρωτήθηκα κάποτε τι κάνω εγώ στη ζωή μου. Και πάλι βιάστηκα να απαντήσω, όπως άλλωστε και με τον λύκο μου. Είχα απαντήσει τότε πως θέλω να βλέπω τα πράγματα ως έχουν κι ας κλείνομαι στον εαυτό μου, κι ας στενοχωριέμαι. Ψέματα.

      Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι αυτό που αγαπώ πιο πολύ, είναι μια αυταπάτη. Ένα τίποτα, μια φαντασία. Στα τραγούδια που τραγουδώ δεν κάνω τίποτα άλλο απ΄το να πλάθω κόσμους παραμυθένιους, ψεύτικους, και εκεί ξεγιελιέμαι. Ξεγέλασμα είναι η τέχνη. Κλείσιμο των ματιών, γιατί τα κεράσια είναι πολύ μικρά...και την αλήθεια δεν την αντέχεις. Οπότε άλλαζεις κόσμο (προς στιγμή!) και ταξιδεύεις.

        Φοβερό κι όμως αληθινό. Τελικά, προτιμώ καθώς φτάνουν τα κεράσια στο στόμα μου, που και που, να κρυφοκοιτάζω απ' τα δάχτυλα και να βλέπω τι θα φάω...έτσι, δεν θα φάω και κανα σκουλήκι... 'Αλλες φορές,δεν θέλω να βλέπω τίποτα. Και κάπου εδώ μου 'ρχονται κάποια στιχάκια που αγαπάω τόσο πολύ...

                                               "Στην αυταπάτη μέχρι τέλους...  

                                                        και στην αλήθεια ως τη σταλιά!"  

       Καλό ξημέρωμα. 

   Κάθε βράδυ εύχομαι, να ξυπνήσω απ' την κραυγή σου. Τότε που όλοι θα κοιμούνται και θα ονειρεύονται. Θέλω να σε χαιδέψω στο πρόσωπο,να με αφήσεις να σ'αγκαλιάσω έτσι όπως εγώ φαντάζομαι ότι θα σου αρέσει. Μα τα χέρια μου ακόμα είναι κοντά και 'κει που σε πλησιάζω, εσύ χάνεσαι στην ομίχλη..κάθε βράδυ το ίδιο γίνεται!...

   Κάποτε που λες, ένας φίλος μου με ρώτησε τι ζώο θα 'θελα να ήμουν. Και το τόνισε ο μπαγάσας..Μην βιαστείς να απαντήσεις!..σαν να το 'ξερε... Λύκος, είπα! Και έπεσα σαν ψάρι στην παγίδα και του λύκου και του φίλου μου,του Γιώργου...διαολεμένη ερώτηση...

  Μοναχική ζωή, άγρια, φονικό ένστικτο όπου χρειάζεται, ευγένεια, τρυφερότητα, μυστήριο...

  Σε περιμένω. Περιμένω τη στιγμή που θα έρθεις να με κοιτάξεις κατάματα και να μου πεις στ'αλήθεια επιτέλους τι στο καλό είσαι...κουράστηκα κάθε βράδυ να σε ψάχνω εγώ, να ακολουθώ τα χνάρια σου. Και εσύ...εσύ πάντα άφαντος. Μόνο όταν ουρλιάζεις ακούγεσαι. 

    Γιατί η μοναξιά σου φίλε μου, μερικές φορές, κρύες νύχτες, σου τσακίζει τα κόκαλα. Δεν την αντέχεις και σπαράζεις. Εγώ σ'ακούω αλλά ξέρω ότι ποτέ δεν θα μου φανερωθείς. Γιατί ξέρεις πως ούτε εσύ μ'αντέχεις, ούτε εγώ εσένα.

     Δεν θα σε ξανακαλέσω ποτέ. Ένα μόνο θέλω. Το ουρλιαχτό σου, η κραυγή σου που νεκρούς ξυπνά, αυτή η κραυγή.....να γίνει και δική μου.

   Καλό σου νυχτοπερπάτημα. Και πρόσεχε απ΄τα ίδια σου τα νύχια και τα δόντια. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 

       "...Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια και έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαιδεύω..."

    Μια φορά, μια γυναίκα μου ' χε πει:

Γιώργο, μαλάκες στη ζωή σου πάντα θα υπάρχουν, δεν μπορείς να τους διώξεις όλους ποτέ. Απλά μπορείς να επιλέξεις τουλάχιστον εσύ, ποιοί θα είναι αυτοί.

    Ένα βράδυ, ένας μουσικός μου 'χε πει:

Γιώργο, τον μουσικό δεν τον φτιάχνει η τεχνική. Χεσμένη την έχω την τεχνική. Μουσικός λέγεται εκείνος που παίζει οτιδήποτε, σ'οποιοδήποτε μέρος, για οποιοδήποτε μεροκάματο.

    Αυτές οι δυο φράσεις συγκρούονται στο μυαλό μου, μήνες τώρα, σαν να μην ξέρουν που να πάνε. Ή το μυαλό μου θα σπάσει γιατί χάνει ( και όποιος χάνει, στο τέλος την πατάει) ή θα τις διώξω και τις δυο, όπως.....δεν μπορώ "να διώξω την τιγρη από μέσα μου(βλ.πιο κατω). Ε? Καληνύχτα σας.

    Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη         

 που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ        

   τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει         

μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό....       

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου       

  κι εγώ για το καλό μου, για 'κείνη πολεμώ!     

Kι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω         

  για να της τραγουδήσω το πιο βαρύ καημό...        

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω        

  για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό..        

 Kι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της        

μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ...      

  Καμιά φορά που απ' το πιοτό πέφτουμε μεθυσμένοι       

  σχεδόν αγαπημένοι καθείς να κοιμηθεί       

   και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα                 

        σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί...

      Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε

    έχουν τρόπο και μου λένε

      για τον πόνο που πονούν..

     Μ'ενα βλέμμα λυπημένο

           πρωινό, συννεφιασμένο

      για την άνοιξη ρωτούν...

         Με κοιτάζουν, μου μιλούν κι απορούν

                               αχ τα μάτια σου...

       για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν,

                                αχ τα μάτια σου.....

           Μάτια παραπονεμένα

       μάτια που 'σαστε για μένα,

       θάλασσες υπομονής....

            Με κλωστούλες ασημένιες

       πλέκω τις κρυφές σας έννοιες

            σε τραγούδι της ζωής.....