Λένε ότι λίγο πρίν πεθάνεις, περνάνε μπροστά απ'τα μάτια σου, όλες οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Λένε επίσης πως ο κόσμος θα καταστραφεί μες στο 2012. 

Δεν ξέρω ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.  Αλλά ας πούμε πως ο κόσμος όντως διαλύεται. Τι σκέφτεστε λίγο πριν το τέλος?

Γέλια ή κλάμματα? Μαμά ή μπαμπά? 

Μην το σκεφτείς. Πές.

Όσες φορές έχω κάτσει να το σκεφτώ, το μυαλό μου ξεφεύγει. Και πάντα καταλήγει σ'ένα κενό. Το δημιούργησα? Μου το δημιουργήσανε? Θα σας γελάσω. Το πρόβλημα είναι ότι τα θυμάμαι όλα πολύ καλά. Όλα αυτά που θα ήθελα να ξεχάσω.

Το παρελθόν υποτίθεται ότι ανήκει πίσω, και ότι εμείς που ζούμε στο παρόν, πρέπει να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Γιατί λοιπόν, συνειδητά ή υποσυνείδητα, το παρελθόν πάντα θα γυρίζει να σου χτυπαέι την πλάτη και να σου λέει ''γειάάάάά...εγώ είμαι πάλι. Ήρθα να σου θυμίσω όλα αυτά που σ'έκανε να περάσεις αυτό το τυπάκι. Και το άλλο το τυπάκι πριν απ'αυτόν. Το θυμάσαι? Και να μην το θυμάσαι δεν πειράζει! Εδώ είμαι εγώ να στο θυμίσω! Και τον άλλον παλιότερα! Κάτσε να σου θυμίσω! Και τότε που είπες ''δεν πειράζει! ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό!(τι μαλακία θεέ μου..)'', και μετά έκλαιγες σ'εμβρυακή στάση γιατί η ατάκα σου δεν έπιασε? Εδώ είμαι εγώ να στα θυμίσω όλα! Θα περάσουμε τέλεια!!!''

Και αμέσως μετά, αφού κοντεύεις να πνιγείς σε μια θάλασσα αναμνήσεων, ξυπνάς και το βλέπεις πεντακάθαρα μπροστά σου. ''Δεν θέλω να νοιώσω''. 

Όχι ρε φίλε δεν θέλω! Γιατί να νοιώσω? Μόνο προβλήματα δεν φέρνει? Και γιατί να βάλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να συμβιβαστεί? Αφού αυτό γίνεται. Ο έρωτας? Πού πήγε ο έρωτας? Πού ακριβώς το χάσαμε? Στην καλύτερη περίπτωση να βολευτούμε μ' έναν ψευτοενθουσιασμό. Μια-δυο βδομάδες να χαρούμε και μετά να σκάσει σαν τσιχλόφουσκα.

Και παρ'όλα αυτά, υπάρχουν μερικές στιγμές, που μέσα σου ξέρεις πως αν εμφανιζόταν ο έρωτας μπροστά σου, θα ξέχνούσες και αρνήσεις και δηλώσεις και τα πάντα. Αλλά πού είναι? Πού είναι αυτός που θα τον βλέπεις και θα λές ότι είναι έξυπνος, αστείος, όμορφος, όλο το πακέτο? Αυτός που θα τον σκέφτεσαι συνέχεια και δεν θα μπορείς ούτε να φάς, ούτε να κοιμηθείς? Αυτός που θα τον κοιτάς και θα ξέρεις ότι είναι όλα όσα φοβάσαι ν'αφήσεις τον εαυτό σου να θέλει..

Αντί αυτού, απλά καθόμαστε στην άρνηση, ή ''βολεμένοι'' σε μια σχέση που δεν πλησιάζει καν σ' αυτά που θα μας έκαναν χαρούμενους. Και το ξέρουμε. Αλλά δεν φεύγουμε. Εκεί. Μαζοχισμός. Να κάτσουμε να πιεστούμε κι άλλο. Γιατί συνηθίσαμε. Γιατί αγαπάμε αυτό που γνωρίσαμε στην αρχή. Δν μας απασχολεί να δούμε πως έχει εξελιχθεί τώρα. Ξέρεις ότι δεν θ'αλλάξει, αλλά επειδή αγαπάς/φοβάσαι/συνήθισες, δεν σηκώνεσαι να φύγεις. 

Ας πούμε ότι η αγαπημένη ταινία του καλού σου, είναι ''Ο Οιωνός'''(μεγαλύτερη μπαρούφα ever). Και κάθε τρείς και λίγο σου λέει '' αγάπη μου δεν μπορώ τώρα. Βλέπω την αγαπημένη μου ταινία!''. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα, όταν είναι στεναχωρημένος, όταν είναι χαρούμενος..Συνέχεια! Σοβαρά τώρα, μπορείς να προσποιείσαι πως σ' αρέσει μια ταινία, που βασικά μισείς, σε όλη σου τη ζωή? 

Αυτά σκέφτομαι λοιπόν. Και το μυαλό μου βρίσκεται σ'ένα ατέλειωτο συναισθηματικό τσουνάμι.

Δεν ξέρω λοιπόν αν ισχύει το ότι λίγο πριν πεθάνουμε, βλέπουμε τις σημαντικές στιγμές της ζωής μας να περνάνε μπροστά απ'τα μάτια μας. Ούτε ξέρω αν ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012. 

Το μόνο που ξέρω είναι πως μεγαλώνουμε. Και πρέπει να προχωρήσουμε. Αλλιώς, με το να μη φεύγεις απ'τα συνηθισμένα,απλά κολλάς στο παρελθόν και μένεις εκεί. Το ξέρω. Το μέλλον είναι τρομαχτικό. Αλλά δεν μπορείς να γυρνάς στο παρελθόν μόνο και μόνο επειδή σου είναι οικείο. Είναι δελεαστικό..Αλλά είναι λάθος.

Διαλύεται λοιπόν ο κόσμος. Και εσύ έχεις ένα άτομο να τρέξεις για να το περάσετε μαζί.

Πού πάς? Μην το σκεφτείς.Πές.

Λίνα

To Muay Thai είναι μια πολεμική τέχνη που έχει τις ρίζες της στην Ταϊλάνδη. Δημιουργήθηκε για την προάσπιση της ελευθερίας του Ταϊλανδέζικου λαού και την αυτοάμυνα των πολεμιστών Thai στις δύσκολες περιόδους των πολέμων για να εξελιχθεί στο σήμερα σε ένα άθλημα με εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο και με αξιώσεις Ολυμπιακής συμμετοχής στο άμεσο μέλλον.

Στο σύγχρονο Muay Thai, μπορεί κάποιος να προετοιμαστεί για 6-8 μήνες σε ένα τοπικό Muay Thai camp μαθαίνοντας βασικές άμυνες και λακτίσματα και μετά μπορεί να μπει ενεργά στον συναγωνισμό. Εκείνοι όμως που ασχολούνται με το αρχαίο αυθεντικό Muay Thai πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 2-3 χρόνια προετοιμασίας πριν γίνουν δεκτοί ως πραγματικοί μαθητές.

Στο Muay Thai ο αθλητής χρησιμοποιεί όλα τα μέλη του σώματός του ως αγωνιστικές επιλογές-όπλα. Όπως όλα τα αθλήματα προωθεί τις πνευματικές και φυσικές ικανότητες, αναπτύσσοντας επιπλέον πειθαρχία, ηθική και πνευματική παιδεία.

Υπάρχουν τρεις βασικοί κανόνες-στόχοι:

• Η συμπλοκή να τελειώνει με τον γρηγορότερο και το πιο σίγουρο τρόπο.
• Να καταβάλλεται όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια.
• Να εξασφαλίζεται ότι ο αντίπαλος θα πληγεί αν όχι ολοκληρωτικά, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό.

Κάποιες σχολές-camps στις οποίες μπορείτε να γνωρίσετε το Muay Thai από κοντά είναι οι παρακάτω:

Savage Camp
Α.Μεταξά 26
Εξάρχεια
2103301665

Γ.Σ.ΠΑΛΑΙΣΤΡΑ
Λαζαράδων 6-8, Ν.Κυψέλη κ
Μεταμορφώσεως 4 & Λαυρίου, Γλ.Νερά

Coriolanos
Σκιάθου 26 & Μόσχου 1, Ηλιούπολη

Καλό θα ήταν, αν έχετε καταλήξει στο ποια πολεμική τέχνη σας έλκει περισσότερο αλλά και σας καλύπτει σαν ιδεολογία, να βρείτε ένα χώρο με αποκλειστικότητα σε αυτή. Υπάρχουν διάφορα camps ανά την Ελλάδα που εστιάζουν στη διδασκαλία του Muay Thai και μόνο. Συγκεκριμένα το Savage Camp στα Εξάρχεια (Αθλητικός Σύλλογος Κεραυνός), έχει διοργανώσει και διάφορα σεμινάρια και γενικότερα εξειδικεύεται στη διδασκαλία του Muay Thai.

Επίσης να ξέρετε ότι όποιος σας πει ότι το Muay Thai είναι ανδρική υπόθεση, κάνει μεγάλο λάθος. Σε πολλά camps εκπαιδεύονται τόσες γυναίκες, όσοι και άντρες. Πολλές ελληνίδες έχουν προκριθεί εκτός Ελλάδος και όποιος άντρας υποστηρίζει ότι οι πολεμικές τέχνες είναι ανδρικό σπορ (συγκεκριμένα είχα διαβάσει σε κάποιο blog "αν δεν ξέρεις τι είναι το muay thai, άρα είσαι ή φλώρος ή γυναίκα[...]") είτε δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε camp, οπότε καλύτερα ας γράψουν κάποιο άρθρο για το Lineage, είτε είναι πολύ εγωκεντρικοί και θα ήθελα πολύ να κλείσουμε ένα ραντεβού στο ring.

Παραθέτω ένα video από μία σειρά που ασχολείται με το Muay Thai και κάποια άλλα MMA.

Χαρά.

σκέφτομαι...
πόσα είναι τα πράγματα
που προσπαθούμε να ξεχάσουμε

και πόσα είναι αυτά
που θέλουμε να μείνουν στο μυαλό μας
για πάντα

αν όμως τελικά τα καταφέρουμε
...και ξεχάσουμε

θα είμαστε οι ίδιοι?

«μείνε, θα σου φωνάζω

μείνε, στάσου

μείνε…και πάψε να κλαις»

τα ξωτικά

δεν μπορείς να τα κρατήσεις

για πάντα

όσο και να φωνάζεις

09 Μαρτίου 2008

Χαρά.

δεν γράφω πολύ συχνά τώρα τελευταία

μιλάω πολύ λιγότερο

για όλα αυτά που θα ήθελα να κρύψω

ίσως όχι

δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

πάντα το ίδιο

πάντα οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικά πρόσωπα

έρχονται και φεύγουν



με έχει κουράσει η ρουτίνα

έχω μπλέξει μέσα της

σιχαμένη μύγα σε έναν τόσο καλοφτιαγμένο ιστό

φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μου αρέσει αυτή η παγίδα



στο είπα

δεν μου αρκεί αυτή η προγραμματισμένη επαφή

δυο νύχτες, ένας κυριακάτικος καφές και ίσως ένα γεύμα τη βδομάδα

κυριακή μεσημέρι

μου θυμίζει πακέτο διακοπών

σε φτηνό ξενοδοχείο

με πληρωμένη ημιδιατροφή



…δεν μίλησες



τα πήρα όλα πίσω γιατί σκοτείνιασες

και φύγαμε γρήγορα γρήγορα



…ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας

και τώρα σαν καλά παιδάκια μαζέψτε τα μπογαλάκια σας

και στα τσακίδια

27 Νοεμβρίου 2007

Χαρά

Η "οικογένεια", με την ευρύτερη έννοια, αποτελλείται από άτομα που υπάρχουν "εξ'αίματος" στην ζωή μας, από τη μέρα που γεννιόμαστε. Από 'κεί και πέρα, διαλέγουμε ποια άλλα άτομα θα συμπεριλάβουμε σε αυτήν και ποια θα είναι η σχέση μας με αυτά. Εγώ συγκεκριμένα, όποιο άτομο επιλέγω να βάλω σε αυτήν την ομάδα, είναι ισάξιο με την ίδια μου την ζωή. "Σόι", δεν έχω πολύ μεγάλο, ή τέλος πάντων, έχω επιλέξει να έχω πολλές επαφές με κάποιο μικρό υποσύνολο αυτού. Αυτό συμβαίνει και γιατί σε αντίθεση με την υπόλοιπη οικογένειά μου, εγώ και οι γονείς μου ζούμε στην Αθήνα, ενώ η καταγωγή μας είναι από τον παγωμένο Βορρά (της Ελλάδας :p).

Ίσως επειδή λοιπόν η "οικογένειά" μου ήταν μικρή, συγκριτικά με κάποιες άλλες, επέλεξα να συμπεριλάβω και λίγα ακόμα άτομα. Για μένα οικογένεια λοιπόν είναι καμιά δεκαριά άτομα ακόμα, χωρίς να υπάρχει εξ'αίματος συγκένεια.

Η οικογένεια που διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι είναι λίγο πιο δύσκολο να την διαχειριστείς. Οι παρεξηγήσεις μεταξύ φίλων, πρέπει να λύνονται επί τόπου. Αν διαιωνίζονται, περνάς στο στάδιο "καλά μωρέ... θα τον πάρω τηλέφωνο από βδομάδα", κάτι που, όσο περνάει ο καιρός, λες σε κάθε Παρασκευιάτικο μεθύσι, αλλά η νηφαλιώτητα της Δευτέρας, σε κρατάει λίγο πίσω.

Η βιτρίνα που διαλέγουμε βιτρίνα στην ζωή μας, που λέει και ο Σιδηρόπουλος, είναι άλλη κουβέντα. Σε μπλέκει σε μια ρουτίνα, που στην αρχή σε γλυκαίνει και σου προσφέρει στιγμές χαλάρωσης και στην πορεία σε σφίγγει από το λαιμό τόσο δυνατά και σου κόβει κάθε αναπνοή ελευθερίας. Και δε μιλάω για σχέσεις καταπίεσης, αλλά για σχέσεις συνήθειας. Αν με ρωτήσετε αν έχω αγαπήσει τον κατά καιρούς άνθρωπο που είχα δίπλα μου θα βροντοφωνάξω, με το χέρι στην καρδιά, ότι τους λάτρευα. Δεν έχω απατήσει ποτέ, δεν έμπλεξα κανέναν ποτέ σε ηλίθιες ιστοριούλες και όποτε ήθελαν τη βοήθειά μου, ήμουν δίπλα τους. Αυτό, άλλοστε, θα έκανα και με τους πολύ καλούς μου φίλους. Οπότε με ποια διαφορετικά κριτήρια επιλέγουμε τον άνθρωπο που θέλουμε για σύντροφό μας και τους φίλους μας;

• Πρέπει να μας έλκει σεξουαλικά-εξωτερικά.
• Πρέπει να μας εμπνέει μια εμπιστοσύνη που δεν απαιτούμε από όλες τις φιλικές μας σχέσεις.
• Πρέπει να μην είναι ένας από τους φίλους που αγαπάμε μεν, δεν αντέχουμε όμως και κάθε μέρα.
• Πρέπει να νιώθουμε ότι μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις που δεν μπορούμε εμείς (στη δική μου περίπτωση, μία από τις λίγες αυτές καταστάσεις είναι να διώξει μια κατσαρίδα από το δωμάτιό μου, κυρίως την ώρα που θέλω να κοιμηθώ, πράγμα που περιορίζει τις επιλογές σε άντρες που μένουν πολύ κοντά στο σπίτι μου ή μαζί μου. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα κάποιος που μένει στην Αγ.Παρασκευή, να κατέβει ας πούμε μέχρι το κέντρο της Αθήνας για να το κάνει αυτό, πιστέψτε με, καμία γυναίκα δε θέλει δίπλα της έναν άντρα μ***όδουλο...)
• Σε καταστάσεις που μπορούμε να διαχειριστούμε, ακόμα και η πιο δυναμική γυναίκα, θέλει να νιώθει γυναίκα. Π.χ. Έχω αλλάξει λάστιχο πολλές φορές σε αυτήν την ζωή, αλλά όταν θα μου τύχει και θα είμαι με τον άντρα που επέλεξα να έχω δίπλα μου, σε καμία περίπτωση, η ιδανική εικόνα δεν είναι, εγώ να βγάζω τη ρεζέρβα από το πορτ μπαγκάζ και ο άλλος αγχωμένος να παίρνει τηλέφωνο γνωστούς και φίλους να ρωτάει αν ξέρουν, αν είχε βάλει και οδική βοήθεια στην ασφάλεια.
• Ναι, μας αρέσει να μας μαγειρεύουν, αλλά όχι να πρέπει να καθαρίσουμε εμείς μετά μια βομβαρδισμένη κουζίνα. Και στην τελική ρε φίλε, θες να το παίξεις ρομαντικός, κάνε όλο το πακέτο μια καταραμένη φορά.
• Όχι, δεν αγαπάμε "τα παιδιά" μέσα σας. Αυτό μας αρέσει στους φίλους μας! Μας αρέσει να λένε βλακείες και να γελάμε, μας αρέσει να είναι ατσούμπαλοι, μας αρέσει να είναι μια καταστροφή που κινείται, αλλά όχι, από τον άντρα που θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί του, περιμένουμε να έχει την παιδική γλύκα, αλλά όχι και την αγαθότητα και τη χαζομάρα ενός 7χρονου.
• Όχι, δε σας κάνει πιο γοητευτικούς ή πιο άντρες το να ρέυεστε και να κάνετε καραγκιοζιλίκια στο φαγητό. Πιο ανασφαλείς σας κάνει. Ακόμα και την ώρα του φαγητού προσπαθείτε απεγνωσμένα να τραβήξετε τα βλέμματα πάνω σας. Όχι απλά με τον λάθος τρόπο, αλλά και να καταφέρετε κάποια στιγμή να ρίξετε το άλλο σας μισό, δε θα το έχετε δίπλα σας για πολύ. Και δε μιλάω σαν καθώς-πρέπει-δήθεν-κυριούλα. Δε με νοιάζει αν γίνει κατά λάθος, μιλάω για όταν προηγείται η ατάκα "Άκου αυτό!"
• Όχι δε σας κάνει πιο βαρβάτους το να κοιμάστε με air condition από τις αρχές Μάρτη μέχρι τα τέλη Νοέμβρη. Ανώμαλους και σπάταλους σας κάνει. Όπως και το να βγαίνετε 5 φορές τη βδομάδα και να πίνετε μισό μπουκάλι Jack σας κάνει σπάταλους, ανεύθυνους και αλκοολικούς. Και ναι, κ εγώ "θυμάμαι εκείνη τη φορά στη Ρόδο, που είχαμε πιει 50 σφηνάκια sambucca και ούτε κατάλαβα πώς φτάσαμε σπίτι" αλλά ήταν ΕΚΕΙΝΗ Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΦΟΡΑ, δεν ήταν τρεις φορές την προηγούμενη βδομάδα και την προ-προηγούμενη και μία βδομάδα πριν από αυτή και μπλα μπλα μπλα...
• Όχι, δε μας νοιάζει ότι το δηλώσατε εσείς οι ίδιοι και πήγατε στα ΟΥΚ. Είστε καμένοι και αντί να κοιτάξετε να κάνετε τη θητεία σας πιο σύντομη και πιο παραγωγική για εσάς, λιώσατε στα καψόνια και ούτε καν διοριστήκατε στην Πυροσβεστική.
• Και τέλος, δε μας νοιάζει που ξαφνικά λατρεύετε τα τιγράκια και είχατε βρει ένα πεινασμένο στο δάσος στο χωριό σας και ήσασταν τόσο μεγαλόψυχος που το ταΐσατε και αυτό έγινε ο καλύτερός σας φίλος και "Α! Τι σύμπτωση... Έχεις μια φωτογραφία με ένα τιγράκι! Ταιριάζουμε! Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που δε λατρεύουν τα ζώα... Εγώ είμαι πολύ φιλόζωος". Πρώτον γιατί αν έβρισκες ένα πεινασμένο τιγράκι, τώρα δε θα είχες χέρι, δεύτερον, η φωτογραφία ήταν σε ζωολογικό κήπο, τρίτον αν ήσουν φιλόζωος, δε θα μου ξαναμίλαγες που πήγα σε ζωολογικό κήπο και τέταρτον και για συνταγές να μίλαγες, λιγότερο γελοίος θα φαινόσουν.

Υ.Γ. Ας μου λύσει ένας άνθρωπος μια απορία; Τα mesulid είναι χάπια που βοηθάνε μόνο στους πόνους της περιόδου ή είναι γενικότερης φύσεως αναλγητικό; Γιατί αν είναι μόνο για την περίοδο, θα αρχίσω να πιστεύω ότι είναι η νέα μόδα στο καμάκι. Μην τολμήσεις και πεις κάτι για πονοκέφαλο, θα πεταχτεί ένας μαντραχαλάς από δίπλα να σου προσφέρει mesulid.

Τελικά κατέληξα... Ο μόνος άντρας που θέλω, είναι αυτός που θα μου διώχνει τα έντομα από το σπίτι... Ζητείται Ghostbuster!

Καλημέρα MusicHeaven, πάω να κοιμηθώ, γιατί μπορεί να χρειαστεί να αλλάξω κανένα λάστιχο σύντομα.

Χαρά

Με αφορμή το προηγούμενο κείμενο της Λίνας, είπα να θυμηθώ κι εγώ τα παλιά μου λάθη... Και από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Από τη μέρα που γεννιόμαστε είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε το ένα λάθος μετά το άλλο. Και μετά κάποια μέρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο.

Μερικοί άνθρωποι είναι σε χειρότερη μοίρα. Είναι αυτοί που πρέπει ΠΑΝΤΑ να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία. Έτσι είμαι κι εγώ. Κολλημένη σε μία δουλειά που μου αρέσει, αλλά με αφεντικά που δεν μπορώ να διαχειριστώ πλέον, γιατί κουράστηκα. Βαθιά χωμένη σε μία σχέση από τα 22 μου. Με φίλους που δεν κάνουμε τις "χαζομάρες" που κάναμε παλιά. Γιατί, όσο και να μεγαλώσατε εσείς, εγώ ακόμα θέλω να περάσω από μια παραλία στις 2 το βράδυ και να πω 'θέλω ΤΩΡΑ να κάνω μπάνιο" και ας μην έχω ούτε μαγιώ, ούτε πετσέτες. Θέλω ακόμα να χοροπηδάω σαν τρελή όταν βάζει το αγαπημένο μου τραγούδι. Θέλω ακόμα να πιω μία Παρασκευή βράδυ και να μη με αφήσεις να οδηγήσω. Θέλω ακόμα να σου κόβω τα μαλλιά εγώ και έτσι όπως είναι βρεγμένα μετά να ακουμπάς πάνω μου και να μην αγχώνεται κανείς για το αν θα βραχεί το μαξιλάρι. Θέλω να περπατάω ξυπόλητη όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα να ντύνομαι σαν φασουλής στο σπίτι. Θέλω να γελάς από τις αντιδράσεις μου όταν βλέπουμε θρίλερ και να μην ξεφυσάς που θέλω να δω το Caroline άλλη μία φορά. Και ΝΑΙ, αγαπάω τα Goonies και είμαι 25 χρόνων και θα τα βλέπω κάθε μήνα, όπως όταν ήμουν 10! Και ναι, θα ανέβω πάλι στη μηχανή και θα σου πω τι θα γίνει αν πέσω και σκοτωθώ... Θα 'ρθει ο Αγ.Πέτρος ή ο Άδης ή τα Χερουβίμ ή όποιος έρχεται τέλος πάντων και θα μου πει "Πού θες να πας; Στην Κόλαση ή στον Παράδεισο", κι εγώ θα βάλω το ωραίο μου χαμόγελο και θα του πω "ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ", γιατί ό,τι έκανα στην ζωή μου το έκανα με μεράκι, το ευχαριστήθηκα και δεν έχω απωθημένα.

Ενώ εσύ κυριούλα που στα 25 σου έχεις κάψει το μαλλί σου από τα ντεκαπάζ, το δέρμα σου από τα σολάριουμ και είσαι η ιδανική κόρη; Τελείωσες τη σχολή σου στα τέσσερα χρόνια, έκανες μεταπτυχιακό στα οικονομικά και τώρα δουλεύεις στην Eurobank για κάτι ψωροδεκάρες που κάνουν τη μάνα σου περίφανη, γιατί... "Η κόρη μου δουλεύει σε τράπεζα". Και ναι, σηκώνεσαι στις 7, πίνεις βιαστικά τον πικρό καφέ σου (μια ζωή δίαιτα ντε) και βουρ για το γκρι γραφείο σου, που θα κάτσεις μέχρι τις 9 το βράδυ για να παίρνεις κάτι κακόμοιρους να τους ενημερώσεις για το πόσα λεφτά χρωστάνε και πόσο καθυστέρησαν τη δόση στο στεγαστικό τους... Αλλά τουλάχιστον το κάνεις με πτυχίο. Και ναι, κάποια στιγμή θα βρεις και ένα καλό παιδί, γιατρό ή δικηγόρο, θα δέσετε τις μιζέριες σας και θα κάνετε δύο παιδιά που θα σας μεγαλώσει μιά ξένη κοπέλα ή στην καλύτερη η μάνα σου (που ήταν περίφανη για τη δουλειά σου στη Eurobank ντε...) και μετά από καναδυό μέρες... τσουπ! τα παιδιά σου θα είναι στην ηλικία μου και στην καλύτερη θα την βγάζουνε στα McDonalds να στέλνουν "sms" στους "friends" τους και να κανουν "poke" έναν που τους "trollάρει" στο "lol"...

Ενώ τα δικά μου παιδιά θα είναι στο τελευταίο παρκάκι της Αττικής, κάπου εκεί στη Ναυαρίνου, το τελευταίο οχυρό κατά του εκφυλιστικού μονόδρομου και ναι, θα τα συλλάβουν και θα τα βασανίσουν, μέχρι να σταματήσουν να χαμογελάνε και να τρομοκρατούν το κόσμο με παραθυράκια ζωής...

Χριστίνα.

Το θέμα με τα λάθη είναι οτι πολλές φορές, ενώ ξέρεις πως κάτι είναι λάθος, πρέπει να το κάνεις έτσι κι αλλιώς.

Αποδεδειγμένα. 

Για παράδειγμα, ανοίγετε το ψυγείο σας, βλέπετε ένα γιαούρτι που είναι εκεί από την αρχή του χρόνου και ενώ γνωρίζετε πως είναι χαλασμένο, την ώρα που φωνάζετε στη μάνα σας ''μάνααααααααα...αυτό το γιαούρτι είναι εντάξει?'', την ίδια ακριβώς στιγμή, έχετε βάλει κ την πρώτη κουταλιά στο στόμα σας. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, το γιαούρτι έχει εκτοξευθεί στον νεροχύτη. Και αυτή είναι η light,καθημερινή εκδοχή του λάθους.

Η πιο serious αλλά εξίσου καθημερινή εκδοχή είναι στις σχέσεις. Το ξέρεις ότι ο πρώην σου, δεν είναι για 'σενα, γιατί αν ήταν, πολύ απλά δεν θα είχε καταλήξει να είναι κ πρώην σου. Παρ'όλα αυτά, θα γυρίσεις και θα ξαναγυρίσεις και θα ξαναγυρίσεις, σ'έναν άνθρωπο και σε μια κατάσταση που ξέρεις ότι δεν σου ταιριάζει και έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί? Γιατί ακόμη νοιώθεις πράγματα. Λογική και συναίσθημα δεν πάνε μαζί. Αλλιώς θα 'χες μάθει απ'τα λάθη σου. 

Οπότε λογική ή συναίσθημα? Συναίσθημα. Και Λάθος. Ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να το συνειδειτοποιήσεις.

Υπάρχουν κάποιες φάσεις στη ζωή, όπου αισθάνεσαι ότι κάτι είναι λάθος, αλλά δεν είσαι και σίγουρος γιατί ο μόνος τρόπος για να βεβαιωθείς ότι κάτι είναι λάθος, είναι να πέσεις με τα μούτρα, να το κάνεις και μετά να γυρίσεις να πείς ''ναί, αυτό ήταν λάθος''. Οπότε στην πραγματικότητα,το μεγαλύτερο λάθος είναι το να μην κάνεις το ίδιο το λάθος. Γιατί μετά πολύ απλά, θα γυρνάς πίσω σε όλη σου τη ζωή, και θ'αναρωτιέσαι αν αυτό που ποτέ δεν έκανες, ήταν λάθος ή όχι.

Λίνα

Καλησπέρα.

Έχω να γράψω ενεργά στο MusicHeaven από τα τέλη του 2008. Κάποιοι απο εσάς μπορεί να με θυμάστε. Αυτήν την περίοδο αποφάσισα να επιστρέψω, γιατί γενικώς το να γράφουμε βοηθάει την εσωτερική μας ηρεμία.

Θα επιστρέψω με μία καινούρια λογική. Εγώ και η φίλη μου η Λίνα, θα γράφουμε μαζί σε αυτό το blog, γι αυτό έκανα κάποιες αλλαγές στο profile μου.

Ελπίζω να βρούμε καταφύγιο η μία στα κείμενα της άλλης.

Χαρά.