Πάντα κάτι μένει έστω και μικρό
στα συντρίμμια ένα παιδί χλωμό
μαχαιριά στην ανυπαρξία,
που κρατά φυλακισμένο το μυαλό
σε έναν κόσμο ακίνητο νεκρό
της φαντασίας μας δημιουργία.

Δονεί μια ανάσα μια ατέλειωτη πνοή
στην πλάτη μας χτυπάει μοιάζει με υποταγή
καθήκον βαρύ.

Δονεί μια ανάσα μια ατέλειωτη πνοή
φυσάει τη θλίψη που είναι τόσο βολική
σκόνη στην ψυχή.

Πάντα κάτι μένει έστω και μικρό
στέκεται ακόμα ζωντανό
εκεί που όλα δείχνουν να ναι χαμένα
έρχεται μία νέα διαδρομή
αλλάζουν τα δεδομένα.

Πέφτει ένα αστέρι κάνε μια ευχή
πέταξε τα βάρος κράτα την πνοή
βρες το παιδί.

Πέφτει ένα αστέρι κάνε μια ευχή
πέταξε τα βάρος κράτα την πνοή
βρες το παιδί.

Πάντα κάτι μένει έστω και μικρό
στέκεται ακόμα ζωντανό
έρχεται μία νέα διαδρομή
τη λύση θα τη δώσει η ζωή.

Χέρια κρατούν
χέρια κινούν
της αγάπης τα νήματα
και την ιχνηλατούν.

Χέρια κρατούν
χέρια κινούν
της αγάπης τα νήματα
και την ιχνηλατούν.

Με έσφιξες
με χέρια δυνατά
που σμιλεύουνε
σε βράχο μια καρδιά.

Με άγγιξες
με χέρια τρυφερά
που προσφερουνε
γαλήνη ζεστασιά.

Χέρια μου έδωσες
δύναμη ένωσες
για να κρατήσω
τον κόσμο ψηλά.

Χέρια μου έδωσες
δύναμη ένωσες
για να κρατήσω
τον κόσμο ψηλά.

Φωτεινές επιγραφές
μ' εντονους χρωματισμούς
της ρουτίνας μας σκηνές
χάνονται αδιάφορες
απ' τη γκρίζα μας ζωή
που έχει κάπου ξεχαστεί
κουρασμένη, να κρατάει
σ' αιχμαλωσία την ψυχή.

Έρχονται κάποιες στιγμές
πεταλούδες να πετούν
χρώματα αντανακλούν
και στο πέτο ακουμπούν
τις ψυχές ψηλά ωθούν
σ' έναν κόσμο αληθινό
που ξυπνάει, που κρατάει
της αγάπης το ρυθμό.

Κι όλα τριγύρω
ξαφνικά αλλάζουνε.
Κι όλα τριγύρω
ξαφνικά αλλάζουνε.
Πεταλούδες φτερουγίζουν
χρώματα αντανακλούν
την ψευτιά βαθιά κοιμίζουν
τις ψυχές ψηλά ωθούν
την αγάπη αφυπνίζουν
την καρδιά καλά ακούν
πεταλούδες που στο πέτο ακουμπούν

Έτσι έρχεσαι κι εσύ
πεταλούδα μου χλωμή
από δρόμους σκιερούς
γκρίζους μελαγχολικούς
μ' ένα βλέμα να φωτίζεις
αντιθέσεις να σκορπάς
με το άσπρο σου το χρώμα
την αγάπη κουβαλάς.

Κόσμος χτισμένος σε ποτάμια λευκά
ξεχασμένα απ' των ανθρώπων το βλέμμα,
ρουφούν απ' το δέρμα υγρές αναπνοές
αθόρυβα τις παίρνει το ρεύμα.

Με κοίταζες κρυμμένη σε υπόγεια σκοτεινά
να πίνω απ΄του κόσμου τη στέρνα,
φοβόσουν ν' ακουμπησεις τα αόρατα νερά
πληρώνεσαι εργασία με κέρμα.

Περπάτησα ένα βράδυ σε όχθες για να βρώ
αυτά που απ' την πλημμύρα χαθήκαν,
με χώματα και λάσπες καλύφθηκαν βαθιά
τιμές που δεν μας απονεμηθήκαν.

Με κοίταζες κρυμμένη σε υπόγεια σκοτεινά
να πίνω απ΄του κόσμου τη στέρνα,
φοβόσουν ν' ακουμπησεις τα αόρατα νερά
πληρώνεσαι εργασία με κέρμα.

Ψηλώσανε της πόλης πατώματα οροφές
στα μέτωπα βαθιές αυλακώσεις,
γεμίσανε οι κοίτες λευκές επιταγές
δε σου μεινε τίποτ' άλλο να δώσεις.

Φεύγεις από έναν κόσμο θολό
μες την καρδιά σου βόλι αγαρηνό
κι όμως αντέχει τον μεγάλο τον πόνο
δε λυγάει, μετράει τον χρόνο
η καρδιά σου κρατά
χτυπάει πιο δυνατά
κι όμως αντέχει τον μεγάλο τον πόνο
δε λυγάει, μετράει τον χρόνο
η καρδιά σου κρατά
χτυπάει πιο δυνατά.

Φεύγεις από έναν κόσμο θολό
μες την καρδιά σου βόλι αγαρηνό.

Έρχεσαι σε έναν κόσμο φωτεινό
και κλείνει η πληγή σου στον ταξιδεμό
το πέταγμά σου δίνει τον τόνο
με το κουράγιο ανοίγεις τον δρόμο
τι όνειρα άραγε κυνηγάς
που σε κανένα δεν μαρτυράς,
το πέταγμά σου δίνει τον τόνο
με το κουράγιο ανοίγεις τον δρόμο
τι όνειρα  κυνηγάς
που δεν τα μαρτυράς.

Έρχεσαι σε έναν κόσμο φωτεινό
κλείνει η πληγη σου στον ταξιδεμό

Μια νίκη που δεν ξέρεις αν είναι νίκη
Και μια ήττα που είχε θύματα πολλά
Πάντα φέρνουν μια καταδίκη
Εγκλεισμό σε περιθώρια στενά.

Ένα ταξίδι με βέβαιο προορισμό
Με ακριβή κατάληξη την Ιθάκη
ή το Βατερλό

Μια ειρήνη που δεν ξέρεις αν είναι ειρήνη
Και ένας πόλεμος αποκρουστικός
Να τη η νέα Παλαιστίνη
Ο κόσμος γίνεται εφιαλτικός.

Ένα ταξίδι με βέβαιο προορισμό
Με ακριβή κατάληξη την Ιθάκη
ή το Βατερλό

Μια κατάσταση που να μην ξέρεις
Αν είσαι νεκρός ή ζωντανός
Πρέπει όμως να τα καταφέρεις
δεν είναι ανίκητος αυτός ουλαμός

Ένα ταξίδι με βέβαιο προορισμό
Με ακριβή κατάληξη την Ιθάκη
ή το Βατερλό

Κύμα που μας φέρνεις του πόλεμου  τη φρίκη

σώματα ξεβράζεις μαζί με γκρίζα φύκη

κύμα που διαγράφεις καρδιές από την άμμο

μαθαίνεις στους ανθρώπους τον πόνο τον μεγάλο

Το κύμα εξαπλώνεται

και δεν εξημερώνεται

το ξέρει η Ατλαντίδα

που έγινε φυσαλίδα.

Το κύμα  δεν εμποδίζεται

ο αέρας στροβιλίζεται

έρχεται η πλημμύρα

ευθύς απ' την Παλμύρα

Κύμα που ταξιδεύεις στης γης τα μήκη και τα πλάτη

τι μέλλον να μας κομίζεις  από τη Βαγδάτη

κύμα που γκρεμίζεις της άμμου τα παλάτια

τι έχουνε να δούνε μικρων παιδιών τα μάτια.

Δροσοσταλίδα
του προσώπου υγρή κουκκίδα,
σε σύννεφα σταθμεύεις,
με το κύμα ταξιδεύεις,
και με αετούς μιλάς,
τι τους μαρτυράς,
των ματιών ψιχάλα,
πόνε της καρδιάς
των ματιών ψιχάλα,
πόνε της καρδιάς.

Δροσοσταλίδα
του προσώπου υγρή κουκκίδα,
σε σύννεφα σταθμεύεις,
με το κύμα ταξιδεύεις,
και με αετούς μιλάς
τι τους μαρτυράς.

Δροσοσταλίδα
διάφανη γλυκιά φακίδα,
ξερά φύλλα θωπεύεις,
στους ωκεανούς χορεύεις,
τις λίμνες ακουμπάς,
τα ποτάμια αγαπάς,
του γιασεμιού πνοή,
του ουρανού βροχή,
του γιασεμιού πνοή,
δάκρυ δροσίζεις τη ζωή.

Πήραμε το τραίνο για πολιτείες ξένες
άλλο δεν μας σήκωνε το κλίμα εδώ
φτιάξαμε βαλίτσες ακριβοπληρωμένες
με  των προσδοκιών μας τον μισθό.

Αφήσαμε πίσω την Αθήνα στο γκρίζο
χαιρετήσαμε φίλους και στέκια παλιά
τώρα στο βαγόνι το μέλλον μας διυλίζω
την προοπτική μας τυφλώνει η αντηλιά.

Φτάσαμε σε εδάφη υγρά ποτισμένα
με την αμφιβολία παλεύει το μυαλό
που τα έχει όλα κοστολογημένα
και μέσα του κουβαλάει παιδί ντροπαλό.

Σμιλέψαμε σε βράχο τη λέξη υπομονή
κάθε πρωί τα μάτια να την βλέπουν
δυο πτυχία και μια διατριβή
την επιστροφή δεν επιτρέπουν.

Πήραμε το τραίνο για πολιτείες ξένες
σε μια αναζήτηση νέων προορισμών
αγώνας επιβίωσης Δευτέρες βουρκωμένες
σε επιβεβαίωση σιβυλλικών χρησμών.

Ουρανέ, στο γκρίζο μελαγχολικέ

τι μας κρύβεις άραγε.

Ουρανέ, κλαις ντροπαλέ θεέ
τι να βλέπεις άραγε.

Ουρανέ, αστράφτεις βασιλιά τρανέ
τι ετοιμάζεις άραγε.

Ουρανέ, στο γκρίζο μελαγχολικέ
τι μας κρύβεις άραγε.

Ουρανέ, δε λες πολλά
ουρανε, ούτε μιλιά
ουρανέ, γιατί τόσα μυστικά.

Ουρανέ, τόσες ερωτήσεις
ουρανέ, που θα βρω απαντήσεις
ουρανέ, κάτι πρέπει να πεις.

Χρόνια τώρα σε μια φάρσα που μπορεί να πάλιωσε
την επιάσαμε στα πράσα όμως δεν τελείωσε,
τα ντουλάπια που την κρύβαν διάπλατα ανοίξαμε
μα δεν είχαμε δυνάμεις και τα ξανακλείσαμε

Μείναμε από ιστορία σε έναν κόσμο π'άσπρισε
άγνωστη είναι η αιτία ποια μοίρα μας κράτησε.
Μείναμε από ιστορία σε έναν χρόνο άγνωστο
ζωή γεμάτη ατολμία με νόσημα αδιάγνωστο.

Κλοιό μας κάναν τα θηρία κύριοι ευηπόληπτοι
μας φάγαν με πολυλογία δήθεν αμερόληπτη
και οι μεγάλοι δημοκράτες μας ζητούσαν ανοχές
αβαρία σε πελάτες και θυσία οι Κυριακές.

Μείναμε από ιστορία, στη μέση ενός ωκεανού
ναυαγοί και η σωτηρία στο έλεος του ουρανού.
Μείναμε από ιστορία σε έναν τζόγο εθιστικό
χάσαμε την πανοπλία, έχουμε αναισθητικό.

Χρόνια τώρα σε μια φάρσα που μπορεί να πάλιωσε
την επιάσαμε στα πράσα όμως δεν τελείωσε,
τα ντουλάπια που την κρύβαν διάπλατα ανοίξαμε
μα δεν είχαμε δυνάμεις και τα ξανακλείσαμε.

Μείναμε από ιστορία, και αφοπλιστήκαμε
λέμε κανα δυο αστεία σε κάλπη εγκλωβιστήκαμε.
Μείναμε από ιστορία κάνουμε ακροβατικά
να γελάει η ιεραρχεία που έφτιαξε τα σκηνικά.

Σ' έναν κόσμο ασύμμετρο
που ανοίγει πληγές
να καταλάβω δεν μπορώ
πως αντέχεις τις μαχαιριές.

Καρδιά, που χτυπάς ασταμάτητα
πως πνίγεις τον πόνο στο αίμα
Καρδιά, που ζητάς τ΄ακατόρθωτα
εμφυσάς τη ζωή μ' ένα νεύμα.

Μια αγάπη δε χάνεται
μένει μες την καρδιά
με τον σφυγμό εξαπλώνεται
για να φτάσει στη μαχαιριά.

Καρδιά, που χτυπάς ασταμάτητα
επουλώνεις πληγές στέλνεις αίμα
Καρδιά, που ζητάς τ' ακατόρθωτα
εμφυσάς τη ζωή μ' ένα νεύμα.

Πόσες μέρες έχω να σε δω
όσες τα γιατι που κουβαλώ
όλα αυτά που γίνανε με εμάς τους δυο
να τ΄αντέξω άλλο δεν μπορώ
πρέπει απ΄τη σκέψη να σωθώ
απ΄το παρελθόν ν΄απαλλαγώ

Έφυγες και έμεινα στο κενό
σε ένα σπίτι άδειο ρημαδιό
στους διαδρόμους να κυκλοφορεί
η ανάμνησή σου ζωντανή
να της κάνω έξωση δεν αντέχω
και στο παρελθόν μας ανατρεχω.

Πόσες μέρες έχω να σε δω
σ' έναν κόσμο του μυαλού μου ζω
που αναστηλώνει τα χαλάσματα
φτιάχνει εικονικά κατασκευάσματα
πότε θα απελευθερωθώ
απ' τον κόσμο αυτό θα λυτρωθώ.

Τα χρόνια περάσανε
οι πόλεις γεράσανε
μα εσύ παραμένεις παιδί
τρέχεις στους δρόμους
χορέυεις με ανέμους
πλατείες γεμίζεις με φωνή

Τα πάντα παλιώσανε
αιώνες τελειώσανε
μα εσύ τον χρόνο σταματάς
λουλούδια μαζεύεις
τον κόσμο χαζεύεις
όλα τα δυσκολα ξεπερνάς.

Φθίνουν τα πράγματα
χαθηκαν τα θαύματα
εσύ κρατάς τη δροσιά
πας κόντρα στο ρεύμα
είσαι μέσα στο θέμα
την ιστορία έχεις μάθει καλά

Τα χρόνια περάσανε
οι πόλεις γεράσανε
μα εσύ παραμένεις παιδί
τρέχεις στους δρόμους
χορέυεις με ανέμους
πλατείες γεμίζεις με φωνή

Είχες απλά τα χέρια στην τσέπη

και έκανες βόλτα σε μέρη γνωστά

ποτέ σου δεν ήσουν απ' τους καθωσπρέπει

η περπατησιά σου αργή και βαριά.

Ζούσες σε μια κοινωνία  θηρίων

που όλα τα μετράει σε δόξα και λεφτά

με ύφος σε κοιτάει χιλίων καρδιναλίων

και σε σημαδεύει με όπλα αληθινά.

Σφαίρες σου ρίχνει

όλες στην καρδιά

στο έδαφος πέφτεις

παιδιά ορφανά

Νεκρός από αστυνομικά πυρά

εν έτει 2017

Σου άρεσε πάντα τη νύχτα να γυρνάς

Και ιστορίες να λες για μαγικά ταξίδια

Ποτέ δεν σε είδα κανένα να προσκυνάς

Μίλαγες ντόμπρα και ποτέ επιτήδεια

Σε κόσμο με παντιέρα την ελευθερία

Ζωή σκούρο στίγμα σε λευκό πανί

Θάνατος τεκμήριο για την υποκρισία

προσφέρουν παντεσπάνι ενώ είναι μαύρο το ψωμί.

(Με αφορμή τα συνεχιζόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας και τις εν ψυχρώ δολοφονίες αφροαμερικανών στην Καλιφόρνια και σε άλλες Πολιτείες των ΗΠΑ)

Στους γεμάτους δρόμους που με θόρυβο περνά η ζωή,
στους γεμάτους δρόμους η αγάπη είναι πιο ακριβή,
στους γεμάτους δρόμους γαλουχείται η αλλαγή,
στους γεμάτους δρόμους η ελπίδα θα αναστηθεί.

Εγώ που πόνεσα και αγάπησα,
που ταξίδεψα και πράγματα άφησα,
που μελέτησα και αφοσιώθηκα,
στους γεμάτους δρόμους εκπληρώθηκα

Καταστάλαξα, ερωτεύτηκα
αποφάσισα, δεσμεύτηκα,
αφυπνίστηκα ενώ αυταπατώμουν,
όταν στους δρόμους συναθροιζόμουν.

Στους γεμάτους δρόμους, στην πολυκοσμία
εκεί είναι που γράφεται ιστορία
στους γεμάτους δρόμους, δικάζεται η υποκρισία,
στους γεμάτους δρόμους δεν έχει νόημα η αμαρτία,
στους γεμάτους δρόμους γεννιέται η ελευθερία.

Εγώ που ανθρώπους γνώρισα και πλησίασα,
και κοινούς στόχους σχεδίασα,
που τόλμησα και κανόνες παραβίασα.
ανδρώθηκα,
στους γεμάτους δρόμους ολοκληρώθηκα.

Η ζωή σου στη ζωή μου
είναι μία όαση
όσα διεκδικώ όσα θέλω
μου τα δίνεις μονο εσύ.
Η ζωή σου μου χαρίζει
ευτυχίας άσυλο
με τη χάρη της διυλίζει
της καρδιάς το καύσιμο.
Ο αγωνας της ζωής σου
τις μπαταρίες μου φορτίζει
και η αυτοπεποίθηση σου
τόλμη κι αντοχή χαρίζει.
Σα σε χάνω παντά σε βρίσκω
στους δρόμους της επιμονής
ένα τίμημα πληρώνω
στους ναούς της προσμονής.
Της ζωής σου οι αξίες
με κρατάνε ζωντανό
χωρίς εσένα η οντότητά μου
πουκάμισο είναι αδειανό.
Η ζωή σου στη ζωή μου
είναι μία όαση
όσα διεκδικώ όσα θέλω
μου τα δίνεις μονο εσύ.

Φεγγάρι δεν με ξεγελάς

με τη λαμπρή πλευρά σου,

τι και αν το φέγγος σου πετάς,

δεν κρύβεται

δεν κρύβεται

η σκιά που κουβαλάς

δεν κρύβεται

δεν κρύβεται

η σκοτεινή μεριά σου.

Ξένο φως αντανακλάς

ενός ήλιου που καίει

και τις ακτίνες του κρατάς

πώς γίνεται

πως γίνεται

ενέργεια εσύ απορροφάς

πώς γίνεται

πώς γίνεται

κι η γη στη νύχτα πλέει

Φεγγάρι μου ολόγιομο

τις απορίες μου λύνεις

μέσα σε βράδι παγερό

έτσι γίνεται

έτσι γίνεται

να με κρατάς ρομαντικό

έτσι γίνεται

έτσι γίνεται

πόση χαρά μου δίνεις

Λάβαρα σηκωθήκαν, άναψε η πυρά
καλύπτει το σκοτάδι που την αναγεννά
κοιμήθηκε ο κόσμος, ξυπνήσαν τα θεριά
μαζί τους και το μίσος στη λήθη τα παλιά.

Πώς ν' αντέξεις στο σκοτάδι Κατερίνα,
όταν πάει ν' απλωθεί μες την ψυχή
κρέμασες του κόσμου όλο το κρίμα
στο λαιμό του, αλυσίδα αλγεινή
Πώς ν' αντέξεις το σκοτάδι Κατερίνα,
πώς μπορεί το φως να εκδικηθεί,
είσαι εσύ και η κάθε Κατερίνα,
που κρατάς ψηλά αυτού το κόσμου την τιμή.

Πόλεμοι δυστυχία, σημάδια των καιρών
η μοιρασιά του κόσμου και η σφαγή αμνών,
χρυσές είναι οι οβίδες και μαύρο το ψωμί
βαλθήκανε να πνίξουν κάθε ανθρώπινη πνοή.

Πώς ν' αντέξεις στο σκοτάδι Κατερίνα,
εσύ που στάθηκες μάνα σε τούτη τη ζωή
κρέμασες του κόσμου όλο το κρίμα
στο λαιμό του, αλυσίδα αλγεινή
Πώς ν' αντέξεις το σκοτάδι Κατερίνα,
πώς μπορεί το φως να εκδικηθεί,
είσαι εσύ και η κάθε Κατερίνα,

που κρατάς ψηλά αυτού το κόσμου την τιμή.

(Αφιερωμένο στη μητέρα που πήγε κόντρα στο αίσχος του Ωραιοκάστρου)

Η ιστορία φέρνει γεγονότα
που μοιάζουν,
που ταιριάζουν,
με όσα έχουν περάσει,
με όσα έχουν χαράξει,
τις ζωές,
τις ψυχές......

Πόνος θλίψη και πείνα
σαν επιδημία,
κρίση μεγάλη
σαν θεομηνία,
τύμπανα πολέμου...
όπως το είκοσι εννιά
όπως το είκοσι εννιά.
Πολλοί να χάνουν
και λίγοι να κερδίζουν
με κλεμμένη δουλειά
με κλεμμένη δουλειά

Σαν φάρσα οι επαναλήψεις,
το γρίφο πρέπει να λύσεις
αυτή η τραγωδία
πραγματική τραγωδία
κάθαρση να βρει
κάθαρση να βρει...

Όμως σε κάθε κύκλο
η ζωή προχωράει,
ανηφόρα τραβάει
και πάει πιο ψηλά
και πάει πιο ψηλά.

DNA, computer
και κυβερνοχώρος
τζετ σκι και σκούτερ
κβάντα, δορυφόρος,
πολλά έχουν αλλάξει,
πολλά έχουν αλλάξει,
όμως όλα μοιάζουν
τόσο σταθερά
επαναλαμβανόμενα.

Πόνος θλίψη και πείνα
σαν επιδημία,
κρίση μεγάλη
σαν θεομηνια,
τύμπανα πολέμου...
όπως το είκοσι εννιά
όπως το είκοσι εννιά.
Πολλοί να χάνουν
και λίγοι να κερδίζουν
με κλεμμένη δουλειά
με κλεμμένη δουλειά

Σαν φάρσα οι επαναλήψεις,
το γρίφο πρέπει να λύσεις
αυτή η τραγωδία
πραγματική τραγωδία
κάθαρση να βρει
κάθαρση να βρει...