Ένας από τους αγαπημένους μου διαδικτυακούς προορισμούς είναι το Περί...Γραφής ( http://www.peri-grafis.com/ ). Ένας φιλόξενος, προσεγμένος και ποιοτικός χώρος που ασχολείται, κατά κύριο λόγο, με τη λογοτεχνία και τα εικαστικά. Η αγάπη μου για τις συγκεκριμένες τέχνες, λοιπόν, είναι αυτή που πολύ συχνά με οδηγεί εκεί. Σε μία από τις συχνές επισκέψεις μου στο site βρήκα ένα υπέροχο παραμύθι, μου άρεσε και αποφάσισα να το μεταφέρω στο μπλογκ μου, τον Οκτώβριο του 2006 (http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=yokor&pid=691#vc). Αυτό το παραμύθι, μετά τόσους μήνες, οδήγησε τον κύριο Πάτροκλο Χατζηαλεξάνδρου, που το είχε γράψει, στις δικές μου Ηλιαχτίδες. Έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία…

……………………………………………………………………………………….

Σήμερα ο Πάτροκλος μου δίνει τη χαρά να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μου, ώστε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το Περί…Γραφής και να γνωρίσουμε καλύτερα τον ίδιο…

………………………………………………………………………………………….

Πότε και πως γεννήθηκε η ιδέα του site;

Ξεκινήσαμε μια μεγάλη λογοτεχνική παρέα από την Αθήνα, εξ αφορμής –και σύνδεσης- από μιαν άλλη παρεμφερή, διαδικτυακή, της Σαλονίκης. Γνωριστήκαμε κι είπαμε να προεκτείνουμε τα δρώμενά της κι εδώ στην Αθήνα και ζητήσαμε την άδεια για τούτο, που όμως απορρίφθηκεν όχι για σοβαρούς λόγους. Έτσι σκεφτήκαμε να στήσουμε κάτι δικό μας, καμμιά 20αριά άτομα. Πλην όμως στη πορεία μερικοί διαφωνήσαμε κι αρχίσαμε ν’ αραιώνουμε. Αποσύρθηκα κι εγώ έχοντας ωστόσο πάρει τη... ψείρα. Τούτο έγινε το καλοκαίρι του 2004. Τον Φλεβάρη του 2005 αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω κάτι ολομόναχος μιας κι ό,τι ονειρευόμουν/οραματιζόμουν είτε δεν υπήρχεν ακόμα ώστε να ενταχθώ, είτε δεν υπήρχεν άλλος συνταξιδιώτης στο ίδιον όνειρο.
Έσπευσα στους ειδικούς, ρώτησα, μελέτησα, κι αμέσως έδωσα το πράσινο φως, μερικές οδηγίες περί του τι θα θελα να κάνω ή να βάλω και για το είδος του Στεκιού -μή έχοντας ωστόσο γνώσεις όσον αφορά στα τεχνολογικά-, κι έδωσα και τη... προκαταβολή. Μετά τα τυπικά, η σελίδα μπήκε στη διάθεσή μου, χωρίς ναναι ακόμα ορατά ανεβασμένη στο διαδίκτυο, αρχές Ιουνίου 2005. Τότε άρχισεν ο μαραθώνιος αναρτήσεων που συνεχίστηκε κι όταν η σελίδα εμφανίστηκε, στις 2 Σεπτέμβρη 2005 και συνεχίζεται ακόμα και μέχρι σήμερα, και θα συνεχίζεται όσο ακόμα υπάρχω.

Υπάρχει, εκτός από σας, κάποιος άλλος τακτικός συνεργάτης;

Είμαι ο μόνος ιδιοκτήτης, υπεύθυνος και φυσικά ο πληρώνων. Όμως θαναι κρίμα να μην αναφέρω πως υπάρχουν άτομα (Μπάμπης Δερμιτζάκης, Δάφνη Χρονοπούλου, Θοδωρής Βοριάς, Ευρυδίκη-Γκρατσιέλα Ντε Σάλβο, Ηλίας Πολίτης, Μετέωρος Άγγελος, Κατερίνα Κατσίρη, Μόνα, Ηλίας Φλωράκης), που πιστά στο Στέκι, βοηθάνε παντοιοτρόπως: στέλνουνε συνεχώς δουλειές τους, στέλνουν ό,τι πιάσει το μάτι τους και νομίζουνε πως μ’ ενδιαφέρει, στέλνουνε συμβουλές, προτάσεις, διορθώσεις, παρατηρήσεις. Μπορεί να μη τους ανήκει το Στέκι, με τη πλήρη έννοια του όρου, μπορεί να μην έχουνε την ευθύνη της τελικής επιλογής των αναρτήσεων, μπορεί να μη συμμετέχουνε οικονομικά, μα ωστόσο κάνουνε κόπο και δείχνουν να νοιάζονται τον χώρο μου και τους έχω ευχαριστήσει πολλάκις, δημόσια, μέσα από το μηνιαίο εντιτόριαλ σημείωμά μου.

Από ποιον γίνονται οι επιλογές του υλικού που καταχωρείται;

Απάντησα ανωτέρω. Η επιλογή είναι δική μου. Πάντως δεν έχω αρνηθεί ποτέ, σε κάποιον/α που θα μου αποστείλει δουλειά του και δε πρόκειται να το κάνω ποτέ, εκτός κι αν είναι υβριστικό, συκοφαντικό, προσυλητιστικό ή πολιτικού περιεχομένου κείμενο. Δηλαδή κάτι που να εμπίπτει στον Νόμο ή στο δημόσιον αίσθημα ή ναναι προϊόν πνευματικής κλοπής. Αυτό το τελευταίο δε μπορώ να το ελέγξω και τόσον εύκολα μα αν μου καταγγελθεί το κατεβάζω αμέσως μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα. Άρα για τις αναρτήσεις αυτές των συγχρόνων μας, δεν υπάρχει επιλογή, απλά φιλοξενία. Τούτο, γιατί πιστεύω στη πολυφωνία και στη ποικιλία των γούστων.

Ποιος και κάθε πότε ενημερώνει τη σελίδα;

Εγώ κι ανάλογα τον χρόνο που διαθέτω. Τους τελευταίους 3 μήνες διέθετα αρκετόν ελεύθερο χρόνο και την ενημέρωνα καθημερινά. Από 1η Μάρτη το πρόγραμμά μου έσφιξεν αρκετά, μα και πάλι θα ξεκλέβω χρόνο, γιατί αν δε μπαίνω, μου... λείπει!

Ποιος καλύπτει τα έξοδα της σελίδας;

Εγώ 100%. (600 ευρώ κόστισε το Στέκι, σαν κατασκευή κι ο πρώτος χρόνος, και κάθε χρόνο πλέον για συντήρηση, κοστίζει 250)

Τελευταία ανάμεσα στους μπλόγκερς κυκλοφορεί το εξής παιχνίδι: καθένας από εμάς λέει 5 πράγματα για τον εαυτό του, με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας. Θα θέλατε να μας πείτε 5 πράγματα για την σελίδα σας, που θεωρείτε τι θα έπρεπε να μάθουμε και 5 πράγματα για τον εαυτό σας, ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα ποιος βρίσκεται πίσω από το όμορφο αυτό Στέκι;

5 πράματα για τη σελίδα:

α). Τώρα που ξέρω κάπως περισσότερα από τεχνολογικής άποψης, φρονώ πως θα μπορούσε ναχε σχεδιαστεί καλύτερα, χωρίς να επιρρίπτω ευθύνες στους κατασκευαστές, παρά μόνο στη τότε άγνοιά μου. Ενολίγοις, ό,τι ζήτησα, αυτό και μου κάνανε οι άνθρωποι κι εγώ είμαι από τους... ξεροκέφαλους! Έτσι λοιπόν πάντα θ’ αναζητώ τρόπους να βελτιώσω όσα πιάνει το μάτι και μπορεί το χέρι μου κι αντέχει η τσέπη μου. Εδώ, κάθε βοήθεια από συμβουλές, παρατηρήσεις, διορθώσεις, προτροπές κλπ, ευπροσδεκτότατη.

β). Το Στέκι μου δεν έχει κανένα κερδοσκοπικό χαρακτήρα κι ούτε πρόκειται να δεχτεί διαφημίσεις ή ποπαπς. Από τα χρήματα, υπάρχει πολύ πιο μεγάλη προσδοκία, κάτι σαν να πούμε: Το καλύτερο Στέκι του Κόσμου! Εεε τόσο λίγο! :-} Δόξα τω Θεώ, υπάρχει χώρος ενός γίγα κι έχουν καλυφθεί μόλις τα 150 μεγαμπάιτ –ήδη υπάρχουνε πάνω από 5000 φωτογραφίες/120 μεγαμπάιτ-, άρα οι αναρτήσεις δε πρόκειται να σταματήσουνε ποτέ, μιας κι υπάρχει δυνατότητα επέκτασης.

γ). Στόχοι του Στεκιού μου είναι: Ν’ αναρτήσω σιγά-σιγά, όλα τα δικά μου γραπτά, -κι ακόμα υπάρχουν ήδη κάμποσα που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, χώρια όσα θαχουνε γραφτεί στο μεταξύ. Ν’ αναρτήσω ακόμα περισσότερους καλλιτέχνες, από τους μεγάλους των αιώνων, ζωγράφους, γλύπτες, λογοτέχνες, αρχαίους κλασικούς -αν κι ήδη δεν υπάρχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη συλλογή ζωγράφων, από τη Πινακοθήκη μου κι αυτό είναι κιόλας μια πρώτη νίκη, και το λέω υπεύθυνα. Να προσθέσω επίσης όσο πιο πολλά λαογραφικά στοιχεία, κυρίως όμως της χώρας μας, και το ίδιο και στη Διασκέδαση, στο Φανταστικό, στην Ερωτική Λογοτεχνία και φυσικά, ν’ αγκαλιάσω ακόμα περισσότερους σύγχρονους καλλιτέχνες, σ’ όλους τους προαναφερθέντες τομείς. Τέλος, δεν είναι στους στόχους μου ν’ αναρτήσω κείμενο σε άλλη γλώσσα, πλην της ελληνικής, χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη μετάφραση. Το Στέκι είναι αμιγώς ελληνικό.

δ). Κάποια στιγμή θαθελα να κινηθούνε και τα Λογοπαίγνιά του, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι αρκετά καλές ιδέες. Δε πρόκειται ποτέ να βάλω φόρουμ, ή έστω να να επιτραπεί άμεσος σχολιασμός, σε πραγματικό χρόνο. Οι λόγοι είναι προφανείς: ο χρόνος είναι πολύτιμος, για να κάνω τον αστυφύλακα, σε τυχόν κακοήθεις που τοχουνε κάνει τάμα να καβγαδίζουνε για ψύλλου πήδημα, ή να μοιράζουνε κακεντρεχή σχόλια, καθώς επίσης, ό,τι αγαπώ τόσο πολύ το Στέκι μου, που δε θαθελα να το μαγαρίζει καθένας από τους προαναφερθέντες. Μου αρέσει να νιώθω τον επισκέπτη, να σεργιανά στους χώρους του, ήρεμα, σα να βαδίζει σε κάποιο κήπο και να κοιτάζει το κάθε τι κι αν του αρέσει να στείλει τη δουλειά του, χωρίς να φοβηθεί πως θα τύχει ειρωνικών σχολίων. Αυτά τα λέω από τη μακρόχρονη πείρα μου σε φόρουμ κι ελπίζω να μη ξενίσω κανένα.

ε). Η πληρωμή μου για όλα τούτα είναι η αύξηση της επισκεψιμότητας και το να διαβάζω καλά λόγια γιαυτό σε άλλους χώρους, -όπως πχ στο μπλογκ της Γιώτας- ή να το βλέπω προτεινόμενο από συγγενικούς και μη, άλλους ιστοχώρους. Και φυσικά, όλα τούτα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι το Στέκι μου πραγματικά αξίζει τον κόπο. Πάντως ήδη υπάρχουνε πράματα μέσα του, που δεν υπάρχουνε πουθενά αλλού, κι αυτό επίσης το λέω υπεύθυνα.

5 πράματα για μένα

α) Ονομάζομαι Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου, έχω 3 αγόρια 16, 15 & 8 ετών, που τα λατρεύω και με λατρεύουν –ο ένας μάλιστα έχει βάλει δικά του κομμάτια στο Στέκι-κι εκτός της λογοτεχνίας, λατρεύω τη θάλασσα, με ό,τι περικλείει αυτό, το ποδόσφαιρο κι ιδιαίτερα την Α.Ε.Κ. και μου αρέσει ν’ ασχολούμαι με τα κομπιούτερς, το Διαδίκτυο και τις δυνατότητές του, τα παιχνίδια στρατηγικής, η φωτογραφία, ο κινηματογράφος και το να οδηγώ αυτοκίνητο.

β) Ιδιαίτερη πατρίδα μου είναι η Παλαιά Φώκαια, που την αγαπώ πάρα πολύ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια κατοικώ στη πρωτεύουσα.

γ) Αγαπώ τη ποίηση και κυρίως έλληνες ποιητές, μα επίσης και τη ξένη πεζογραφία. Προτιμώ να γράφω πεζά αν κι έχω γράψει και μερικά –ας πούμε- ποιήματα. Οι κυριότεροι αγαπημένοι μου εξ αυτών, έχουν ήδη αναρτηθεί στο Στέκι ή πρόκειται ν’ αναρτηθούνε στο μέλλον.

δ) Δε νομίζω πως θα δεχόμουνα ποτέ να βάλω συνεταίρο στο Στέκι, όσο κι αν αυτό βοηθούσε οικονομικά κι από πλευράς κόπου και χρόνου, γιατί δε νομίζω να πετύχω ακριβώς συνοραματιζόμενο όμοια με μένα. Δυστυχώς δεν είμαι πλούσιος, γιατί τότε το Στέκι θαταν απείρως καλύτερο. :-} Είμαι ανοιχτός όμως σε κάθε καλή πρόταση συνεργασίας, με στόχο της εκατέρωθεν ωφέλειας που θα συνεπάγεται αυτό.

ε) Εκνευρίζομαι από κάποιους που κάθονται σε μιαν... έδρα και αμολάνε δώθε-κείθε κατηγόριες, χλευασμούς, ή ό,τι άλλο κακότροπο, αστήρικτο φυσικά, αρπαγμένοι από μια –κακή ίσως, το παραδέχομαι- λεπτομέρεια, παραγνωρίζοντας έτσι απλά και χωρίς ίχνος σκέψης, μια μεγάλη επίμονη, επίπονη, χρονοβόρα και κοστοβόρα διαδικασία, κι ένα σαφώς πολύ-πολύ μεγαλύτερο κομμάτι καλής δουλειάς. Χαίρομαι τους ανθρώπους που κοιτάνε το ποτήρι μισογεμάτο. Στο κάτω-κάτω, όλοι άνθρωποι είμαστε, όχι αλάνθαστοι φυσικά, και με σεβάσμιες απόψεις κι επιλογές.

Και κάτι έξτρα:

Όταν γνωστοποίησα σε μια παρέα, το σχέδιό μου να στήσω μια προσωπικήν ιστοσελίδα και πριν ακόμα προφτάσω να ολοκληρώσω τους στόχους της, κάποιος μου πέταξεν... αδάκρυτα πως αυτό μου το σχέδιο ήταν... αυνανιστικό!!! Μάλιστα όπως το γραψα: Αυνανιστικό.
Αν είναι δυνατόν!
Τα αστεία εδώ ποιά είναι; Πρώτον, ο εν λόγω κύριος είχε παντρευτεί ένα θαυμάσιο κορίτσι –το καλό και σωστό να λέγεται- που διατηρούσεν ήδη μια προσωπική ιστοσελίδα, που μέσα της είχε τα δικά της ποιήματα κι ελάχιστους, ίσως 4-5 ακόμα άλλους, ποιητές.
Δεύτερο και κυριότερο: Δε μπήκε ποτέ στο Στέκι μου σαν επισκέπτης, για να δει βρε αδερφέ, αν είχε δίκιο! Να δει τον ...αυνανισμό μου!!! ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Να σημειώσω ότι ο ίδιος ο Πάτροκλος δεν διαθέτει υπολογιστή στο σπίτι του και όλη η δουλειά για το Περί…Γραφής γίνεται από Ίντερνετ καφέ!!! Έπειτα από όλα αυτά πώς να μη θαυμάσει κανείς αυτόν τον άνθρωπο, που με τόσο μεράκι επιμελείται αυτή την σπουδαία σελίδα; Το «Στέκι» του, όπως συνηθίζει να λέει! Το «Στέκι» του, που φιλόξενα υποδέχεται όποιον το επισκέπτεται και που από σήμερα αγαπώ ακόμα περισσότερο!!!!!!!!

«Μερικοί βάζουν τα όνειρά τους σ΄ ένα κουτάκι και λένε: «Φυσικά κι έχω όνειρα». Κρύβουν το κουτάκι κι όταν το βγάζουν, κάθε τόσο, βλέπουν ότι βρίσκονται πάντα εκεί. Αυτά είναι σπουδαία όνειρα, αλλά ποτέ δεν βγαίνουν από το κουτάκι. Χρειάζονται κότσια για να βάλεις τα όνειρά σου σε εφαρμογή, να μάθεις πόσο καλός ή κακός είσαι. Αυτό χρειάζεται θάρρος.»

Πάτροκλε χίλια ευχαριστώ για όλα! Κυρίως  ευχαριστώ που μου υπενθύμισες  ότι τα όνειρα πρέπει πάντα να βγαίνουν από τα «κουτάκια» τους, να αναπνέουν κι έπειτα να παίρνουν το δρόμο τους , κι όπου βγάλει……………………………………………………………………………………………………………………….

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι’ αυτό να τη πληγώσει.

Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμμιά σκιά στην όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήσει, να το κόψει.

Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κι είναι σα να  ‘γινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.

Μια μαργαρίτα πούνε αμφίβολη
μ’ όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.

Κι άλλα λουλούδια πούνε σύμβολα
κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικά μόνον ανθούνε.

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα ‘ναι ανίδεος
κι ούτε γι’ αυτό θα μετανιώσει.

Καλημέρα, καλή εβδομάδα.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΜΩΝΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε πολύ ψηλά στον ουρανό ένας μικρός ονειροπόλος άνεμος, που πίστευε πολύ στα παραμύθια. Ήτανε όμως πολύ δυστυχισμένος ο καημενούλης μας. Βίωνε ένα ατελείωτο δράμα. Γιατί κανείς δεν τον καταλάβαινε. Και ένιωθε τόσο μόνος… Έτσι το μοναδικό ενδιαφέρον που είχε ήταν να παίζει με ένα κουτάκι σπίρτα. Το παιχνίδι με την φωτιά άλλωστε πάντοτε τον γοήτευε. Όμως τα σπίρτα τελείωναν πολύ σύντομα. Ο Θεός των Ανέμων επέτρεπε μόνο περιορισμένο αριθμό σπιρτόκουτων στον πλανήτη του, κι αυτά με χίλια ζόρια, και μόνο κάθε χειμώνα. Γι΄ αυτό ο Άνεμός μας μισούσε την άνοιξη! Ήταν η πιο αφόρητη εποχή απ΄ όλες. Η μοναξιά του τον έπνιγε τότε περισσότερο από ποτέ…Και ένα βράδυ, που η αγρύπνια του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, άρχισε να νιώθει μίσος για όλα και για όλους, μίσος για τον ίδιο του τον εαυτό.  Έψαξε χιλιάδες τρόπους να περάσει την ώρα του, μα μάταιος κόπος….Τίποτα. Το κενό της ψυχής του δεν γέμιζε με τίποτα. Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Γενικά δεν του πολυάρεσε ένα τέτοιο ταξίδι, σήμερα όμως είχε την πίστη πως κάτι θα του συνέβαινε. Πως θα ζούσε επιτέλους το παραμύθι του. Έπρεπε να κατεβεί επειγόντως στη γη! Θα το έσκαγε κρυφά από τον πατέρα Άνεμο και από τον πλανήτη του. Η ώρα να αναζητήσει το παραμύθι του είχε φτάσει! Έτσι κι έκανε. Κατέβηκε αμέσως. Του πήρε όμως λίγη ώρα να προσαρμοστεί είναι η αλήθεια, αφού η μοναδική επαφή που είχε με τη γη τον τελευταίο  χρόνο ήταν μια φωτογραφία που του είχε χαρίσει η Ομίχλη. Όταν άρχισε να συνέρχεται από το ταξίδι του, βρέθηκε σε στέγες σπιτιών και έπαιξε με τα απλωμένα ρούχα των σχοινιών, χάιδεψε απαλά τα μαλλιά πολλών ξενύχτηδων, περιπλανήθηκε στους άδειους δρόμους αναζητώντας αυτό που τον είχε κατεβάσει στη γη. Μα τίποτα. Άρχισε πάλι να νιώθει ένα ανεξέλεγκτο μίσος για όλα. Βρισκόταν μπροστά σε ένα μικροσκοπικό φυτό όταν άρχισε από τα νεύρα του να φυσάει με όλη του τη δύναμη. Και τότε…Μεταμόρφωση! Το μικροσκοπικό φυτό άρχισε να ανθίζει! Και από τα σπλάχνα του ξεπήδησε ένα πανέμορφο λουλούδι! Το φύσημά του Ανέμου μας όμως εκτός από το λουλουδάκι ξύπνησε και τον Θεό Άνεμο. Έξαλλος με τα καμώματα του μικρού Ανέμου, που δεν ζήτησε τη άδειά του γι΄ αυτό το ταξίδι, άρχισε να φυσά με μανία προς το μέρος του. Βήχας έπιασε το μικρό λουλουδάκι. Μάταια πάσχιζε ο ονειροπόλος Άνεμος να το προφυλάξει. Ένα ένα τα πεταλά του έπεφταν νεκρά στο γρασίδι….Μια μαγική χρυσόσκονη απλώθηκε παντού…. Το μικρό Λουλουδάκι και ο Άνεμος του είχαν εξαφανιστεί………………………………………………………………………

Κάπως έτσι γεννήθηκε η Ανεμώνη. «Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του…» (http://www.valentine.gr/mythology_gr1.htm)

...Άγγελε, που παράστεκες την παιδική ψυχή μου,

που τα μεγάλα σου φτερά μου τ΄ άπλωνες σκεπή μου

τις άγριες νύχτες που η βροχή τα τζάμια κροταλούσε

κι ο μανιασμένος άνεμος όλο το σπίτι εσειούσε

κι εγώ αγρυπνούσα κι έτρεμε σαν το πουλί η καρδιά μου

μη σπάσουν τα παράθυρα-και μπουν στην κάμαρά μου

με χάχανα και μουγκρητά, για να σταθούν εμπρός μου

τζουτζέδες, καλικάντζαροι, στοιχειά του κάτου κόσμου...

Άγγελε, που δινες ζωή, λαλιά σε κάθε πράμα,

που κανες κάθε ημέρα μου καινούριο να ναι θάμα...

σαν περιστέρι να σε βρει στέλνω την προσευχή μου,

για να ρθεις παραστάτης μου και πάλι στη ζωή μου...

Άγγελε στείλε μου ξανά τα παιδικά μου χρόνια,

όπως γυρνάνε στις παλιές φωλιές τα χελιδόνια,

και στόλισέ μου τη ζωή την άχαρη με μάγια

όπως στολίζουν μια εκκλησιά με σμύρτα και με βάγια...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ :)

Παραμύθι από τη Σκανδιναβία

Υπήρχε μια φορά μια λαγουδίνα που έτρεχε χαρούμενη στα λιβάδια, κάνοντας τούμπες και φωνάζοντας: "Ζήτω!Ζήτω!Σήμερα παντρεύτηκα!".Μια αλεπού που την άκουσε, είπε:"Τι χαρούμενη που είσαι!Θα είσαι πράγματι πολύ τυχερή!"."Όχι, καθόλου!", απάντησε η λαγουδίνα."Ο άντρας μου είναι πολύ άσχημος.Έχει μακριά, γαμψά νύχια και απαίσια πόδια!"."Μα αυτό είναι μεγάλη ατυχία!", φώναξε η αλεπού."Κάθε άλλο! Έχει ένα υπέροχο σπίτι και είναι πάμπλουτος!". "Ε, τότε είχα δίκιο που είπα ότι είσαι τυχερή!". "Δεν πρόκειται για τύχη ακριβώς", εξήγησε η λαγουδίνα."Βλέπεις το σπίτι μας κάηκε μαζί με όλα μας τα πλούτη!". "Τι κρίμα!Τι ατυχία!", παραδέχτηκε η αλεπού. "Μα όχι, δεν είναι ατυχία!Το αντίθετο μάλιστα.Ο άντρας μου κάηκε μαζί με το σπίτι!", φώναξε η λαγουδίνα και δίνοντας ένα σάλτο χάθηκε στο δάσος....

(Κάθε μέρα κι ένα παραμύθι, Εκδόσεις Π.Τραυλος)

Τα συμπεράσματα δικά σας.........

(Κι αν βγάλετε άκρη, πείτε μου και μένα....:D)

Μέσα στη βουή του δρόμου

ήταν να ‘βρω τ’ όνειρό μου,

να το βρώ και να το χάσω

κι ούτε πιά που θα το φτάσω.

Μιά στιγμή πέρασε μπρός μου

κι ήταν η χαρά του κόσμου,

η χαρά που μας ματώνει

σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι.

Πέρασε όπως περνούνε

όσα δέ θα ξαναρθούνε

–πουλιά πού ‘χουν φτερουγίσει

σύννεφα μέσα στη δύση.

Κι άφησε στο πέρασμά του-

πέρασμα ζωής, θανάτου –

στην καρδιά μου σα σφραγίδα

ώ... την πεθαμένη ελπίδα.

Μιάν ελπίδα πεθαμένη

που μας ζεί και μας πεθαίνει

κι όλο μας τραβάει δώ κάτου

ώς την πόρτα του θανάτου.

Όνειρο γλυκό και ξένο

και παντοτινά χαμένο,

σε κρατώ στο νού μου ακόμα

σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.

Όταν πέρασες με πήρες

κι όλες μου άνοιξες τις θύρες

με το μαγικό κλειδί σου

του χαμένου παραδείσου.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα  :)

Το φετινό, εικοστό έβδομο, Συμπόσιο Ποίησης θα πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, από 28 Ιουνίου μέχρι 1 Ιουλίου, με θέμα «Γιατί η Ποίηση;».

Περισσότερες πληροφορίες για τον θεσμό του Συμποσίου εδώ: http://www.poetrysymposium.gr/view.php?article=37 .

Και εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82

Κι όταν φτάση η άνοιξη

κι έρθουν τα πουλιά

και γυρίσουν τ΄ άνθη,

σαν έναν καιρό

θα σε π ε ρ ι μ έ ν ω.

Κι όταν έρθη πάλι

και το καλοκαίρι

με το μαϊστράλι,

σαν έναν καιρό

θα σε π ε ρ ι μ έ ν ω.

Μα όταν το φθινόπωρο

ξαναφτάση υγρό

και συννεφιασμένο,

θ ά  ‘ρ θ ω να σε βρω΄

δε θα  περιμένω…

Κωσταντίνος Χατζόπουλος

; ) ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

-Θέλω τριάντα τρία ροζ ρουμπίνια!, είπε η πριγκίπισσα.

-Θα τα έχεις!, είπε ο ιππότης. Θα τα βρω και θα στα φέρω, τρισαγαπημένη! Περίμενέ με, δεν θα αργήσω!

Έτσι, λοιπόν, ο ιππότης Ρουλεμάν ξεκίνησε να βρει τα τριάντα τρία ροζ ρουμπίνια.Πέρασε από το Χνουδιστάν που ήταν γεμάτο με πολύχρωμα χνούδια και από το Αβγάτηγανιστάν,  που στα μαγέρικά του στρουμπουλοί μάγειροι σερβίριζαν τα πιο όμορφα τηγανιτά αβγά του κόσμου και λίγο παρακάτω συνάντησε…

Ο ιππότης συνάντησε έναν τσαλαπετεινόο που πούλαγε ακριβές τσατσάρες με δοντάκια και φτηνές χωρίς δοντάκια.
-Μήπως ξέρεις που μπορώ να βρω τριάντα τρία ποζ ρουμπίνια, τον ρώτησε.
-Στον κήπο της Ροζαλίας, απάντησε ο τσαλαπετεινός.
Μια και δυο ο ιππότης πήγε στον κήπο της Ροζαλίας.
Ο κήπος της Ροζαλίας είχε τριάντα τρεις ροδακινιές. Στην κάθε ροδακινιά κάθονταν τριάντα τρία πουλάκια που τα λέγανε ρουμπιτρούβ και το κάθε ρουμπιτρούβ κρατούσε στο ράμφος του ένα ροζ ρουμπίνι.

Ο ιππότης Ρουλεμάν στάθηκε μπροστά σε  μια ροδακινιά και κοίταξε τα ρουμπιτρούβ.

-Πως σας λένε, τρισχαριτωμένα μου πουλάκια;, ρώτησε ευγενικά.

-Ρουμπιτρούβ!, είπαν τα τριάντα τρία πουλάκια με μια φωνή και όπως άνοιξαν το ράμφος τους για να το πούνε, έπεσαν στο γρασίδι τα τριάντα τρία ροζ ρουμπίνια.

Ο ιππότης τα μάζεψε, γύρισε στο αλαβάστρινο κάστρο και τα πρόσφερε στην πριγκίπισσα Ελσιβίρα, που τα έκανε κολιέ και τα φοράει από τότε κάθε βράδυ γύρω από τον λυγερό λαιμό της. Οι γάμοι τους έγιναν την άλλη Κυριακή κι έζησαν από τότε ευτυχισμένοι στο κάστρο με τα καναρίνια.

ΤΕΛΟΣ

(Ευγένιος Τριβιζάς ,Τα 33 ροζ ρουμπίνια, Εκδόσεις Καλέντη)