Εξετάσεις προφορικές εξαμήνου στην Ενετοκρατία. Η κοπέλα βγαίνει στενοχωρημένη και ψάχνει κάπου να πει τον πόνο της…

Εγώ καθόμουνα σε μια γωνιά δίνοντας ομηρικές μάχες με τον απολιθωμένο καφέ μου που τον είχα πάρει τρεις ώρες πριν, ρουφώντας τον με λύσσα σα μυρμηγκοφάγος μπας και βρω καμιά σταλιά ακόμη και με ισιώσει λίγο, που απ’ το πρωινό ξύπνημα στεκόμουνα σαν τον Πύργο της Πίζας…

Η κοπέλα με πλησιάζει αγχωμένα. Εγώ την κόβω από μακριά. «Ώπα! Φιντανάκι!» σκέφτηκα. Την είδα αγχωμένη, στρεσαρισμένη, δίναμε μαζί το μάθημα, άρα το πρόβλημά της εύκολο να το μαντέψω. Δεν τα πήγε καλά. Προετοιμάζω γρήγορα-γρήγορα το ειδικό λεξιλόγιο για τέτοιες περιπτώσεις.

Ο ρόλος του παρηγορητή ποτέ δε μ’ άρεσε. Αλλά είναι γνωστό σ’ όλους ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από μια κοπέλα σε φάση αδυναμίας. Αν και ιδεολογικά λοιπόν πάντα είμαστε εναντίον αυτών των τακτικών, όταν σου έρχεται από μακριά με φάτσα σα πατημένο χαλάκι του μπάνιου, και το μόνο που της λείπει είναι να την απλώσεις μπας και στεγνώσει απ’ τα δάκρυα, αυτό το σκηνικό σε ιντριγκάρει και πέφτεις στην παγίδα…

Παίρνω λοιπόν το ανάλογο έμπειρο αλλά και ψιλοπροβληματισμένο ύφος. Η ατάκα για το τέλος της συζήτησης έτοιμη, κάτι πολύ κοινότυπο, που συγκινεί όμως,  και μετά απ’ αυτήν την ατάκα, το τηλεφωνάκι είναι θέμα χρόνου. Της πετάς ένα  αλά Ναταλία Γερμανού στο dream show  «θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου», και η δουλειά τελείωσε…

-         Ρε Γιώργο ξέρεις τι με ρώτησε? (δακρυσμένη)

-         Ενετοκρατία είχαμε…να υποθέσω….για τους Ενετούς μήπως?

-         Όχιιιιιιιιιιιιιιι…

-         Για τους Έλληνες τότε ίσως?

-         Ούτεεεεεεεεε…

-         Ε δε ξέρω! Πες μου…

-         Τι με ρώτησε, αν ήξερες, τι με ρώτησε!!! Μπουχουουουουουου…

-         Τι σε ρώτησε βρε χριστιανή μου πια? πώς κάνεις extensions? Ή πώς το τρίβουν το πιπέρι?

-         Με ρώτησε πώς γίνεται το φουλ του άσσου με ρηγάδες και αν του πω μου είπε, μόνο τότε θα μου βάλει το 10!!! (κι όμως ναι! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το ρώτησε!) Καθηγητής πράμα! Άκου ερώτηση, πώς γίνεται το φουλ!

-         Σιγά το δύσκολο! Τρεις άσσοι και δύο ρηγάδες. Αυτό ήτανε όλο κι όλο?

-         ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΚΑ! μπουχουουουουουουου

-         Κι εγώ που ξέρω, το χω δει ποτέ νομίζεις? Όλο ζευγάρια μου ‘ρχονται, άντε και καμιά κέντα! Έχω να δω δυο μήνες φύλλο!!! Κι αυτός εκεί ο Κύπριος, έχει μια ρέντα αδερφάκι μου, μας έχει ξεφραγκιάζει!!! Και δεν αντέχω άλλο μ’ ακούς? Αλλά σήμερα είναι η τελευταία τους!!! Αν δε σηκώσω την μπάνκα στον αέρα, να μη με λένε Γιώργο!

-         Καλά, μην κάνεις έτσι…δε συνέβη τίποτα σοβαρό…

-         ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ??? ΝΑ ‘ΧΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΡΕ ΤΗΣ ΝΤΑΜΑΣ, ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΡΗΓΑ??? ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ? Μπουχουουουουουουουου

-         Καλά, μην κάνεις έτσι, θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου…

-         Ε? Τι είπες?

-         Είπα, «θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου»….

-         Ώπα! Τι έγινε ρε γαμώτο? Πάλι μας τη φέρανε?

Γιατί το να χάνεις στην πόκα, πάει στα κομμάτια! Το να χάνεις από μια που δε ξέρει να παίζει όμως, αυτό πάει πολύ…