Κάποτε ήμουν περήφανος για τις καταγωγές μου. Γιατί δεν είναι όποιες κι όποιες! Η Ηλεία και η Κρήτη είναι μέρη με ιστορία που ξεχωρίζουν στα πέρατα του κόσμου από τρία χαρακτηριστικά: Σ’ αυτά τα μέρη οι άνθρωποι, πρώτον είναι περήφανοι, δεύτερον  έχουν περήφανη καρδιά, και τρίτον είναι γεμάτοι περηφάνια!

Εν έτει 2007 και τα δύο αυτά μέρη προσπάθησαν να τα διασύρουν, μια με τις πυρκαγιές, μια με τα Ζωνιανά. Αλλά η ιστορία είναι ο πιο αδιάσειστος κριτής…

Στην Κρήτη δημιουργήθηκε ο πρώτος μεγάλος ελληνικός πολιτισμός, ο Μινωικός. Γιατί καταστράφηκε? Ο πολιτισμός στις ακμές του άρχισε να απλώνεται και στα ενδότερα της Κρήτης. Ενδεχομένως να άγγιξε και τα αρχαία Ζωνιανά. Ήταν η αρχή του τέλους…

Γιατί με το που πήγε κατά κει ο πολιτισμός, η αυτοκρατορία πάπαλα. Γιατί είδαν οι Μινωίτες ένα φυτό που φύτευαν κει οι ντόπιοι που δεν ήταν σαν τα άλλα. Το έστριψαν, το ρούφηξαν και έζησαν για πρώτη φορά «την ώρα την καλή»…

Από κείνη την ημέρα, κολλήσανε κι άρχισε τα πάφα-πούφα σύσσωμη η αυτοκρατορία. Αντί για τείχη πια, φτιάχνανε τζιβάνες. Κι έτσι αραχτοί που ήταν πάνω στην «ώρα την καλή», μέσα στο όνειρο, σκάει ένα πελώριο κύμα που πνίγει την Κρήτη και σαρώνει την Αυτοκρατορία. Το καλό της υπόθεσης ήτανε ότι οι Μινωίτες που είχανε γίνει κόκκαλο, με το μπουγέλωμα συνήλθανε λιγάκι και φάγανε γλυκό. Το κακό ήταν ότι δεν ήτανε τελικά όνειρο…

  Εκεί σκάσανε μύτη οι Μυκηναΐοι, πελοποννήσιοι αναντάμ-παπαντάμ, που τους κυριεύσανε. Όχι δηλαδή ότι αυτοί ήταν καλά, απλά την πίνανε με ρέγουλα…μετά από 400 χρόνια κυριαρχία και πάνω από 2.000.000 τσιγαριλίκια μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, ήρθε κι αυτωνών το τέλος,  καθώς απ’ την πολλή μαστούρα, όταν ερχόντουσαν κατάφατσα με τον αρματωμένο αντίπαλο αντί να του κόψουν το λαρύγγι, του λεγαν «Στρίβουμε κανένα τσιγάρο ρε αδερφέ? Πώς κάνεις έτσι, δε μας κυνηγάει και κανένας!…»

Η σύγχρονη ιστορία και της Πελοποννήσου και της Κρήτης ήταν γεμάτη λαμπρές μέρες. Αν εξαιρέσουμε το καράβι απ’ την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία, το οποίο όμως τελικά αθωώθηκε από το εφετείο (όπως πάντα) γιατί αποδείχτηκε ενόρκως ότι το χόρτο που βρέθηκε στο αμπάρι ήταν για προσωπική χρήση των ψαριών…

Και φτάνουμε στο σήμερα, με εμένα πια υπόλογο των καταγωγών μου και θύμα των εσωτερικών φωνών που δέχομαι κι έρχονται από τα βάθη των αιώνων…

 Όταν οι άλλοι εαυτοί με την εσωτερική τους φωνή να φωνάζουν στα άλλα παιδιά του κόσμου: «ακόμα πιο ψηλά», «προσπάθησε ξανά», «τίποτα δεν πάει χαμένο», «βάλε υψηλούς στόχους» και να δίνουν κίνητρο στο μυαλό και στη ψυχή όλου του κόσμου, γιατί ο δικός μου εαυτός, το μόνο που βρίσκει  να μου φωνάξει είναι «ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ»?

Δεν είναι δίκαιο…