Μία απ’ τις πολλές διαφωνίες με το σπίτι μου ήταν σχετικά με το επάγγελμα που θα ακολουθήσω. Δεν ήμουν κακός στα μαθήματα, κι όπως σε όλα τα πράγματα, αν κάτι το κατέχεις, όλοι πέφτουν πάνω σου να πάρουν κάτι απ’ αυτό, να εκμεταλλευτούν την κλίση σου…

Έτσι τους την είχε βιδώσει να πάω να μπω στην αστυνομία…

-         Πήγαινε να γίνεις αξιωματικός, σίγουρη καριέρα, σίγουρα λεφτά, μπες στην αστυνομία!

-         Ρε σεις να μπω, πώς βγαίνω όμως μετά!

Ποτέ το όνειρό μου δεν ήτανε να γίνω μπάτσος. Πάντα τους σνόμπαρα και δεν τους είχα σε εκτίμηση, κι ας έχουν φτιάξει όλοι αυτοί τη ζωούλα τους απ’ τα 19 τους, ενώ εγώ στα 27 μου κι όχι το δρόμο μου δεν έχω βρει ακόμα, ούτε καν τι θα φορέσω…

Στο σόι μου όλων το όνειρο ήταν να βολευτούνε. Δε ξέρανε να γράφουν το όνομα τους, και τη ψάχνανε ώστε να βρούνε κάτι ξεκούραστο, σίγουρο, και το κυριότερο να μη χρειάζεται μυαλό…

Έτσι μπήκαν όλοι στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις. Σ’ οποιοδήποτε τομέα όμως δε χρειάζεται μυαλό, δε σημαίνει ότι σου αφήνουνε απείρακτο το πάνω μέρος του κεφαλιού…σου το παίρνουνε, στο πετάνε στο καλαθάκι των «υπ’ όψιν» και στη θέση τους σου βάζουν μια ταμειακή μηχανή. Της δίνουν εντολές και συ απλά εκτελείς. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι εκτός πραγματικότητας κι αυτό τους αρέσει, γιατί αν τολμήσεις να βγάλεις τον πραγματικό λογαριασμό, ή θα τον πληρώσεις εσύ, ή θα σε στείλουν να κυνηγάς πρεζάκια στην Ομόνοια προς παραδειγματισμό…

Ένας ξάδερφός μου δεν ήξερε σε τι χρησιμεύει το στυλό. Αρχικά νόμιζε ότι είναι εξοπλισμός για φυσοκάλαμα. Εν συνεχεία κι αφού ανακάλυψε ότι έχει μελάνι μέσα, πήγε να το μπερδέψει με τα καλαμαράκια. Όταν ανακάλυψε ότι  το στυλό αφήνει ίχνη όπου κι αν το ακουμπήσεις απογοητεύτηκε. «Γιατί λένε ότι είναι τόσο χρήσιμο, αφού όπου και να τ’ ακουμπήσεις λερώνει!»

Εν τέλει του δείξανε πως λειτουργεί κι αυτός έμεινε εντυπωσιασμένος… «Ρε τι κάνει η τεχνολογία!»

Αυτός τώρα κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις στο σώμα. Συχνά έρχεται σπίτι, αλλά σπανίως ανοίγουμε τέτοιες κουβέντες. Γιατί ξέρω ότι θα συγχυστώ. Γιατί δε ξέρει τι σημαίνει «ανοίγω κουβέντα...»

Παλιά ήτανε σε τμήμα. Πριν εκτιμήσουν οι ανώτεροι…το δαιμόνιο ένστικτό του και τον τοποθετήσουν στο 8ο όροφο του μεγάρου…

-         που λες Γιώργη χτες το βράδυ άσε τι να σου λέω…

-         ε μη μου λες…

-         πήγαμε και μαζέψαμε κάτι μαύρους με cd, τους φέραμε στο τμήμα και τους σακατέψαμε!

-         Ξύλο μετά μουσικής που λένε…

-         Και μαζέψαμε φυσικά και τα καθιερωμένα πρεζάκια της ημέρας…

-         Μπράβο, συγχαρητήρια, από τις πιο δύσκολες αποστολές σας…

-         Μα υπάρχει σχέδιο ξάδερφε! Έτσι δίνουμε χαριστική βολή στους εμπόρους! Μαζεύοντας τα πρεζάκια, δε θα χουν που να πουλήσουν!

-         Και γιατί δεν πιάνετε κατευθείαν τους εμπόρους?

-         Μην αλλάζεις κουβέντα ξάδερφε! Τα πρεζάκια είναι το θέμα μας…

-         Και μετά τι τα κάνετε?

-         Εξαρτάται, ή τα πετάμε σε κανένα κελί, ή αν τα δούμε πολύ τελειωμένα, τ’ αφήνουμε…τρώνε και καμιά ψιλή…

-         Κι αν τ’ αφήσετε, πού πηγαίνουνε?

-         Στους εμπόρους.

-         Και γιατί δεν πιάνετε τους εμπόρους?

-         Μην αλλάζεις κουβέντα ξάδερφε! Για τα πρεζάκια μιλάμε τώρα! Τα αμολάμε στην Ομόνοια και μετά τα ξαναπιάνουμε…

-         Γιατί τα ξαναπιάνετε?

-         Γιατί αγοράζουν ναρκωτικά! Κι αυτό είναι παράνομο!

-         Και να πουλάς είναι νόμιμο?

-         Όχι φυσικά!

-         Και γιατί δεν πιάνετε τους εμπόρους?

-         Α ξάδερφε δε μπορεί να μιλήσει κανένας μαζί σου, είσαι εκτός θέματος!