Είδα το Σάββατο στο θέατρο τον «Δον Ζουάν». Δεν έχω πολλά να πω πολλά γι’ αυτόν τον μυστήριο τύπο γιατί δε ξέρω πολλά, αλλά μου έκανε έναν περίεργο συνειρμό…

Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της αρχαιότητας είχε ένα όνομα. Αλκιβιάδης.

Γόνος πλούσιας οικογένειας και ανιψιός του κυβερνήτη Περικλή, μεγάλωσε στα έγκατα της εξουσίας, καθώς τότε η δημοκρατική παράταξη μεσουρανούσε στην Αθήνα. Ένα στυλ δηλαδή Αλέκου Τζανετάκου στις ταινίες, χωρίς σβέρκο-αεροδρόμιο φυσικά…

Δεν είχε αφήσει γυναίκα για γυναίκα στην Αθήνα, ενώ παράλληλα πού και πού «το αέριζε και το σεντόνι». Αλλά ζούσε κάτω απ’ τη σκιά του θείου του, κι έτσι μην έχοντας τίποτ’ άλλο να κάνει στη ζωή του, δεν είχε αφήσει πάρτυ για πάρτυ και συμπόσιο για συμπόσιο ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ανυπέρβλητο παρτάκια της εποχής, το Λάκη Γαβαλά…

Μετά όμως απ’ την ακμή έρχεται η παρακμή κι η Αθήνα πήρε την κάτω βόλτα. Πόλεμος με τη Σπάρτη, πεθαίνει ο Περικλής, κι η πόλη βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Κι εκεί που δε ξέρανε πώς καν θα αμυνθούνε, ο Αλκιβιάδης, ως επιπόλαιο τομάρι του κερατά, πετά την τρελλή ιδέα…

-         Πάμε να εκστρατεύσουμε στη Σικελία να τους πάρουμε τις περικνημίδες (τα σώβρακα)! Είναι σύμμαχοι των Σπαρτιατών! Δε λέει…

Εκεί πετάγεται ο συντηρητικός Νικίας…

-         Σοβαρά ρε μάστορα?  Είμαστε σε πόλεμο το χεις αντιληφθεί? ποιος θα φυλάει την Αθήνα απ’ τους εχθρούς για πες μας? Ο Γκλέτσος? Ένας είναι, πόσους μπορεί να δείρει πια?

-         Μα σαν χτυπήσουμε τη Σικελία, αν το σκεφτούμε πιο ώριμα, ουσιαστικά χτυπάμε στην καρδιά της Σπάρτης!

-         Σε λίγο θα μας πεις ότι είναι η Σικελία στη Σπάρτη είναι μεσοτοιχία! ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΡΕ ΤΡΕΛΛΑΡΑ??????

-         Ξέρω και δεν έχω πάει ποτέ. Και για τις Ιταλίδες έχω ακούσει τα καλύτερα!!! Ω άνδρες Αθηναίοι! Όπως λέει κι ο φιλόσοφος Καρβέλας «Μία είναι η λύση! Τα λεφτά, το φαί και το γ***σι!» Βάζω τις τριήρεις, βάζετε το κούπινγκ! Μέσα?

Με το μπλα-μπλα τελικά, έπεισε τους Αθηναίους να πάνε στη Σικελία. Αλλά καθώς έπλεε προς τα κει, μαθαίνει πως τον καταδίκασαν οι Αθηναίοι σε μια δίκη και τον καλούσαν πίσω. Παρατάει την εκστρατεία, και ως γνήσιο λουγκροειδές, τους παρατά, και πάει εκεί που δεν περίμενε κανένας…στη Σπάρτη!

Εκεί το παιζε παιδί από σπίτι. Παλάτι-γυμναστήριο, γυμναστήριο-παλάτι. Μαρτυρά και τα σχέδια των Αθηναίων στους Σπαρτιάτες καθώς έχασε στοίχημα στο τάβλι. Έτσι ο Άγης λοιπόν, ο βασιλιάς της Σπάρτης, με το σχέδιο του Αλκιβιάδη, εκστρατεύει στην Αθήνα. Καθώς είναι αραχτός στη σκηνή, σκάει μύτη ένας αγγελιαφόρος…

-         Αρχηγέ, αρχηγέ, συγχαρητήρια!!!!

-         Μα δεν κερδίσαμε ακόμα τον πόλεμο ηλίθιε αγγελιαφόρε!!!

-         Η γυναίκα σου…

-         Τι έπαθε? Πέθανε με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Όχι, όχι..

-         Έδειρε με τιμή κανέναν Μεσσήνιο σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε, ούτε…

-         Κέρδισε με τιμή στο κουν-καν σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε αυτό!

-         Ε πες ρε μαλακιστήρι και μας έβγαλες την Ήρα πια!

-         Είναι έγκυος με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα!!!

-         Έγκυος? Αφού λείπω 20 μήνες…πώς γίνεται αυτό?

-         Δε ξέρω. Α! άσχετο αλλά έχεις και μήνυμα κι απ’ τον Αλκιβιάδη, να σας το διαβάσω? «Πού χάθηκες βρε κερατούκλη? Μας έλειψες…»

-         …

Όπως είναι φυσιολογικό, ο Αλκιβιάδης προτού τιμωρηθεί με θάνατο, φεύγει απ’ τους αιώνιους εχθρούς της πατρίδας του, και μην έχοντας πού αλλού, πάει στους άλλους αιώνιους εχθρούς των Αθηνών, στους Πέρσες, όπου γίνεται σύμβουλος του βασιλιά Τισσαφέρνη…

Εκεί με κατάλληλους χειρισμούς εμποδίζει τη συμμαχία Περσών-Σπαρτιατών εναντίον των Αθηνών, έχοντας βάλει πλώρη το νέο του μεγάλο σχέδιο! Την επιστροφή στην πατρίδα!

Ο Αριστοτέλης είχε γράψει για τους Αθηναίους και τον Αλκιβιάδη… «Τον αγαπούν, τον μισούν, αλλά δε ζουν χωρίς αυτόν!». Ο επαναπατρισμός του είναι θέμα χρόνου, και μπαίνει στην Αθήνα με νταούλια και κλακέτες, κι αναλαμβάνει κυβερνήτης εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου.

Η Αθήνα πάει από νίκη σε νίκη κόντρα στους Σπαρτιάτες. Σε μια ναυμαχία, εκεί που τους είχε πάρει αμπάριζα, του τη βιδώνει και σηκώνεται και φεύγει, αφήνοντας την ηγεσία στον πηδαλιούχο του πλοίου! Αυτός φαίνεται ότι δεν είχε δίπλωμα, κι έτσι γκρεμοτσακίζει τα αθηναϊκά πλοία, αφού φέρεται να φώναζε καθώς όρμαγε στις σπαρτιάτικες λεγεώνες… «ξέρει κανείς από πηδάλιο? Ξέρει κανείς από πηδάλιο?»

Ο Αλκιβιάδης θεωρήθηκε φυγάς απ’ τους Αθηναίους. Εξόριστος όπως ήτανε, μαθαίνει κρυφά τα σχέδια των Σπαρτιατών, πάει και τα καρφώνει στους Αθηναίους, αλλά τον πήρανε στο ψιλό, μη ξέροντας κανείς ο Αλκιβιάδης πια που ανήκει…

-         Εσύ δεν είσαι στρατηγός! Κι ο Ριβάλντο ακόμα ρε φίλε, σε λιγότερες ομάδες έχει πάει!

Οι Αθηναίοι κακώς δεν τον ακούσανε και χάσανε τον πόλεμο. Αλλά για τον Αλκιβιάδη δεν έμενε πολύς χρόνος ζωής ακόμα. Εκεί που πήγε πάλι, δεν άφησε απείρακτη ούτε θηλυκή καμηλοπάρδαλη. Τον πήρανε χαμπάρι όμως νωρίς, και οι συγγενείς μιας κοπέλας που της μάθαινε πώς ανοίγουν την πιπεριά στα γεμιστά, τον στείλανε αδιάβαστο ένα πρωί τ’ Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή…

Όπως το Δον Ζουάν δηλαδή, ίδιος ακριβώς θάνατος… είναι η μοίρα του τυχοδιώχτη, να ζει έντονα και να πεθαίνει νέος. Δυστυχής μες στην τελειότητα του. Ένας άλλος Ντόριαν Γκρέυ, ένας τέλειος Νάρκισσος…Συναισθηματικά πρακτικιστής, πρακτικά ιδεαλιστής. Γεννιέται μόνος, ζει για τον εαυτό του και πεθαίνει μόνος. Δύσκολο να το κάνεις, ωραίο να το διηγείσαι.

Και πάνω απ’ όλα μάταιο. Γιατί όπως λέγανε και οι Σπαρτιάτες, «Γίνεται να ζεις χωρίς τιμή. Αν ικανοποιείς τις υλιστικές σου ανάγκες, αν τρως, αν κοιμάσαι, ζεις. Αλλά δε γίνεται να πεθάνεις χωρίς τιμή! Γιατί τότε έρχεται ο απολογισμός…»