Τις τελευταίες ημέρες νοιώθω ότι μέσα μου γίνεται μια επανάσταση. Και για να γίνω πιο σαφής (σ’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν έφαγα το βράδυ και απλά γουργουρίζει η κοιλιά μου) σκέφτομαι πράγματα που δεν τα έχω ξανασκεφτεί, ή μάλλον δε θα τολμούσα ποτέ μου να σκεφτώ…

Το ότι δεν έχω βρει το μέλλον μου ακόμα, ίσως φταίει το παρελθόν μου. Δεν κάνει φυσικά να μετανιώνουμε για πράγματα, λένε κάποιοι, αλλά εγώ τους απαντώ, εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπεις το πράγμα…

Γιατί το παρελθόν είναι σαν την αλογόμυγα. Αν είσαι άνθρωπος τη βλέπεις μύγα που μοιάζει με άλογο, τη σέβεσαι μεν αλλά δεν τη φοβάσαι. Αν είσαι μύγα όμως, τη βλέπεις σαν άλογο που μοιάζει με μύγα και γίνεσαι από το φόβο κεραμιδόγατος.

Έτσι κι εγώ. Νοιώθω με μύγα που το παρελθόν μου χρόνια με κυνηγούσε και με καταδίωκε, σαν τα ανθρωποφάγα άλογα του Διομήδη. Ευτυχώς που ήμουνα μύγα δηλαδή…

Γιατί το μέλλον δε ξέρεις από πού θα σου ’ρθει. Μπορεί να κρύβεται μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες στην πιο βρωμερή γειτονιά της Αθηνάς. Αυτό λέγεται ατυχία. Μπορεί όμως να κρύβεται και μέσα σε μια βίλα κάπου στην Κηφισιά πχ. Αυτό λέγεται κωλοφαρδία Μπορεί όμως (πιθανότερο σενάριο), να κρύβεται προκλητικά μέσα στον σκουπιδοτενεκέ έξω από τη βίλα της Κηφισιάς, οπότε αυτό λέγεται γκαντεμιά…

Κάποιος μου είπε κάποτε…

-         Για να ξεκινήσεις κάτι καλό, το μόνο που δεν πρέπει, είναι να αποκηρύξεις το παρελθόν σου. Γιατί χωρίς πόδια δε θα αγγίξεις ποτέ τον ουρανό!

Αυτό με τα πόδια δε μ’ άρεσε, τον θεώρησα προκατειλημμένο και δεν τον πήρα στα σοβαρά. Μάλλον γιατί ήταν ποδοσφαιριστής.

Γιατί για να φτάσεις τον ουρανό δε χρειάζονται πόδια. Τα πόδια σε τραβάνε κάτω. Ειδικά αν είναι 46 νούμερο σαν τα δικά μου…

Για να πετάξεις πραγματικά χρειάζεσαι φτερά. Φτερά είναι το βλέμμα της, κάτι που θα σου πει, κάτι που θα σου ψιθυρίσει με τη γλώσσα του σώματος, κι έτσι πετάς. Εμένα η τελευταία, ναι θα το παραδεχτώ, με κάτι που μου είπε, να ‘ναι καλά η κοπέλα, μ’ έκανε να πετάξω πραγματικά στον καταγάλανο ουρανό ξημέρωμα, μόλις χάραζε, κι έβγαινε δειλά-δειλά ο ήλιος κι ήταν πολύ ωραία. Μ’ είχε στείλει, θυμάμαι,  στο διάολο πρωινιάτικα…

Αν ισχύει πάντως  ότι το μέλλον μας καθρεφτίζεται στα μάτια μας, δεν το χω σε πολύ να γίνω emo…