Έχω να γράψω εδώ και πολλές μέρες. Μου έχει λείψει αλλά αυτά για τα οποία είχα σκοπό να γράψω μου φαίνονται πολύ ασύμαντα μπροστά στις δύσκολες μέρες που περνάω (δυστυχώς όχι μόνο εγώ).

Ξέρω ότι πολύ θα σκεφτείτε ότι υπάρχουν προφανώς και χειρότερα, πέρα από το τί να είναι ίσως αυτό που με προβληματίζει. Αυτό προσπαθώ να το σκέφτομαι κι εγώ, αλλά πολλές φορές σκεύτομαι ότι με βάση την προσωπικότητά μου και τις αντοχές μου τα χειρότερα δεν θα μπορούσα να τα αντιμετωπίσω. Πιστεύω, γενικά ότι ο καθένας μας αντιμετωπίζει κατά καιρούς προβλήματα ανάλογα με το ψυχικό/ συναισθηματικό/ σωματικό του σθένος και κάθε φορά γίνεται πιο δυνατός. Μπορεί να κάνω και λάθος.

Αυτή τη στιγμή το μόνο που σκεύτομαι είναι ότι πριν περίπου δέκα χρόνια είχα αντιμετοπίσει περίπου την ίδια κατάσταση και είχα ξεπεράσει τα προβλήματα. Επίσης, προσπαθώ να σκέφτομαι ότι πρέπει να είμαι δυνατή και για ένα άλλο πρόσωπο, όχι μόνο για μένα.

Θα ήθελα πάρα πολύ να γύριζα στην παιδική μου ηλικία και να ήμουν τώρα στην αγγαλιά του παππού και της γιαγιάς μου προστατευμένη απ' όλα, αλλά αυτό δεν γίνεται. Αυτό που γίνεται όμως, είναι ότι στο μυαλό μου στριφογυρίζει εδώ και δύο μέρες το "Τράβα μπρος" και λίγο σήμερα το "καν' υπομονή, μια λεμονιά ανθίζει στη γειτωνιά"! Ότι θα με βοηθούσε η Βουγιουκλάκη, βέβαια, αυτό δεν το περίμενα!!!

Ευτυχώς, έχω καλούς φίλους κι εδώ στο ΜΗ και εκεί έξω που με στηρίζουν πολύ και τους ευχαριστώ!

Συγγνώμη αν σας κούρασα, απλά ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις...