Η Segolene Royal ήρθε από το πουθενά για να ταράξει τα νερά της δοκιμαζόμενης- αυτή τη στιγμή- Ευρώπης.

Η χρυσή δεκαετία του ’90 πέρασε ανεπιστρεπτί. Να πούμε ότι ήταν η δεκαετία με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, οικονομική ευημερία, και η κοινωνική απελευθέρωση είχε προχωρήσει σε σημείο αξιόλογο.

Οι λαοί της Ευρώπης βρέθηκαν στην καλύτερή τους φάση οικονομικά, κάτι το οποίο βιώναμε και μείς εδώ στην Ελλάδα. Θυμάμαι έβγαινα για  Σάββατο βράδυ δεκαοχτώ χρονών παιδί και είχα στην τσέπη μου 40,000 δρχ πχ, και τα άλλα παιδιά περίπου τα ίδια, χωρίς να ήμασταν πλούσιοι.

Δεν ήταν συμπτωματικό πως εκείνο τον καιρό μεσουρανούσαν οι Σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Ο Ζοσπέν στη Γαλλία με την επανάσταση του 35ωρου, ο Σρέντερ στη Γερμανία με την μεγάλη του συμβολή στην  ευρωπαϊκή ενοποίηση και την ανεξαρτησία της από τα δεσμά των Αμερικανών, ο Πέρσον στη Σουηδία με τις σπουδαίες μεταρρυθμίσεις του στην Σουηδική κοινωνία,  και άλλοι.

Μετά ήρθε η πτώση, και η άνοδος των κυβερνήσεων της δεξιάς ήρθε ως ντόμινο από χώρα σε χώρα. Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης  βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από τέλους ψυχρού πολέμου, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός επανήλθε δριμύτερος, οι μετανάστες και οι φοιτητές στη Γαλλία έγιναν θύματα του ακροδεξιάς λογικής του μαστιγώματος και της καταδίκης κάθε ανέντακτης φωνής που ζητά τα αυτονόητα. Λίγο καλύτερη ζωή από τη σημερινή.

Στην Ελλάδα δε, η αστυνομία αποφάσισε με την ανοχή της κυβέρνησης να λάβει πιο δραστικά μέτρα, σαπίζοντας στο ξύλο εκείνο τον Κύπριο φοιτητή που οι γονείς του τον στείλαν στην Ελλάδα να τους τον προσέχει, κι όχι να τον μαζεύουν κομμάτι κομμάτι από τους τις λεωφόρους. Και με περηφάνια να βγαίνουν στις τηλεοράσεις αδιάντροπα να επιβραβεύουν τους εγκληματίες χωρίς κανένας να τιμωρήσει κανέναν.

Θα ρθει όμως ξανά η πτώση τους καθώς δεν έχουμε καιρό για άλλα δάκρυα. Η αλλαγή ξεκίνησε από τον Θαπατέρο στην Ισπανία. Πρόντι στην Ιταλία. Ρουαγιάλ στη Γαλλία? Της το εύχομαι…