Η ειλικρίνεια έχει πολλά παρακλάδια.

Πχ ρωτήσανε τον Τσίπρα αν έχει δοκιμάσει ποτέ του χόρτο. Ο Τσίπρας, ως αρχηγός πια κόμματος, έπρεπε να πει όχι. Ως αριστερός νέος όμως που υποτίθεται ότι ζει μέσα στην κοινωνία, ανακατεύεται μ’ αυτήν και έχει κάποιες εμπειρίες στη ζωή του, έπρεπε να πει ναι.

Και τι είπε τελικά ο θεός? Ότι συναναστράφηκε μεν με παρέες που κάπνιζανε χόρτο, αλλά αυτός δε δοκίμασε ποτέ του. Δηλαδή, με άλλα λόγια, ήτανε σε ένα σπίτι όπου το τσιγάρο έκανε τον κύκλο του, σαν έργο του Δαλιανίδη της δεκαετίας του ‘80. Τράβαγε μια ο φίλος του ο Μπάμπης που μοιαζε με τον Γαρδέλη κι έλεγε “Πω πω μάγκα μου, έκανα κεφάλι!”. Πήγαινε μετά στην κολλητή του την Ασπασία που έμοιαζε στην Αλιμπέρτη και έλεγε “Τι θα πω στους γονείς μου στην Κατερίνη αν με ρωτήσουν τι μάρκα καπνίζω?” . Πήγαινε στη γκομενίτσα του την Ευτέρπη που μοιαζε με τη Ρένα Παγκράτη, κι έλεγε “Δικέ μου γουστάρω φάση, είσαι να τη βρούμε? . Πάει και στον Alexis που το παιζε Πάνος Μιχαλόπουλος μετά την πρώτη αποτοξίνωση...

- Έλα ρε...σειρά σου...

- Α πα πα πα πα πα! Δε γίνεται! Το πρωί θα κοινωνήσω!

- Τράβα ρε ξενέρωτε μία να φτιαχτείς και το χω κάνει σπέσιαλ!

- Δε μπορώ ρε σου λέω! Είμαι αρχηγός κόμματος, δεν πρέπει να φτιαχτώ!

- Εγώ στο χα πει φίλε Alexis, δεν είναι δουλειά αυτή που διάλεξες... Οι κωλόγεροι στη βουλή, τα συμβούλια και οι επιτροπές σε χαλάσανε...

- Δε με χαλάσανε! Με φτιάξανε! Εγώ θα γίνω ο νέος μεγάλος αριστερός ηγέτης! Εγώ θα γίνω ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου!

 - Ε πες ότι ήρθες φτιαγμένος τόση ώρα και κάθομαι και μιλάω!

Τώρα που είπα Παπανδρέου, θυμήθηκα το Γιωργάκη. Εγώ θα πάω κόντρα στο ρεύμα που τον περιγελάει και τον κοροιδεύει που έπεσε απ’ το ποδήλατο, και θα σταθώ στο πλευρό του. Αν και θα ομολογήσω ότι παρεξήγησε λιγάκι τα πράγματα. Όταν του ‘παν να απευθυνθεί στη νεολαία, δεν εννοούσαν ακριβώς να μιλήσει τη γλώσσα των πεντάχρονων...

Αν και τα πεντάχρονα κι αυτά, έχουν τα προβλήματα τους. Όταν πάνε στην παραλία πχ και φτιάχνουνε στην άμμο λακούβες ή πύργους, έρχεται ο κάθε χλέμπουρας, πατάει πάνω και τους το κάνει Βαγδάτη το παιχνίδι. Πάνε να διαμαρτυρηθούν στο πατέρα, εκείνη την ώρα βλέπει την απέναντι γκομενίτσα που κάνει τόπλες, δεν του απαντάει. Πάνε να μιλήσουν στη μαμά τους, εκείνη την ώρα ψάχνει το εννέα κάθετα, “πόλη του Βελγίου με δύο γράμματα, το πρώτο γράμμα είναι το Α και το τελευταίο το Τ. Ποια να ναι άραγε?” Ούτε αυτή δινει σημασία...

Έτσι τα πεντάχονα αποκτούν κόμπλεξ, καταπιέζονται και τους βγαίνει σε καταχρήσεις. Αρχίζουν να χλαπακιάσουν κατά κιλά τα φουντούνια και τις κουκουρούκου και δε νοιάζονται για το κοινωνικό σύνολο και περιθωριοποιούνται. Αλλά όλα αυτά έχουν ένα τέλος. Η αλλάγη έρχεται, με μπροστάρη το Γιωργάκη.

Μη ξεχνάμε άλλωστε, πως όσο περνά ο χρόνος, οι μεγάλες επαναστάσεις γίνονται από όλο και πιο μικρούς...

Πχ ο Μάης του ‘68 και το Πολυτεχνείο ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια. Στο μεγάλο εκπαιδευτικό κίνημα του 1992 πρωτοστατούσαν τα σχολεία. Ε τώρα η επανάσταση θα ξεκινήσει από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς!

Όλοι μαζί στον αγώνα! Ο καθένας με ο,τι έχει! Πάρτε ποδήλατα, πατίνια, χούλα χουπ, σχοινάκια κι όλοι έξω απ΄την βουλή ! Σπάστε τους τα νεύρα! Σίγουρα θα βγει κανένας κωλόγερας βουλευτής που τον έχει πάρει ο ύπνος στα έδρανα να μας φωνάξει νευριασμένος να κάνουμε ησυχία!

Μ’ αυτούς που μπλέξαμε, σίγουρα θα φάμε στη μάπα κι άλλο την κυβέρνηση των βρυκολάκων... Να χαρώ εγώ αριστερούς ηγέτες!!!

Τραγουδάκι πάνω, εξαιρετικά αφιερωμένο στον Γιωργάκη, γιόρταζε κιόλας...