Λοιπόν ειλικρινά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω τους εργαζόμενους. Φυσικά όταν συζήταγα οπουδήποτε κι έπεφτε θέμα, πάντα ήμουν στο πλευρό τους και υπεραμυνόμουν των διεκδικήσεών τους, αλλά πάντα έξω απ’ το χορό.

Τώρα, που ξανά μετά από ένα χρόνο ξεκίνησα να δουλεύω κανονικά σε εταιρεία, σταυροκοπιέμαι πραγματικά με τις υποτυπώδεις σκέψεις και διεκδικήσεις τους…

Διεκδικούν οχτάωρο. Είναι καλά? Εγώ μετά από 2,5 ώρες δουλειάς φυσάω- ξεφυσάω, μου κάνουνε αέρα και ο προϊστάμενος μού κρύβει τα ρολόγια μπας και τα βάλω μπροστά!

Διεκδικούν σαββατοκύριακο. Συγνώμη αλλά τι να φτάσουν δυο μέρες? Εγώ μετά από κατάκοπη εργασία… δύο ημερών, για να ξεκουραστώ χρειάζονται όλες οι μέρες των Χριστουγέννων φυσικά μαζί με την περίοδο εγκυμοσύνης της Παναγίας…

Διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Καλά, επικοινωνούνε τα ατόματα? Και τι που μου βάλανε και air-condition, και τι που ενώ δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε μένα γίνεται εξαίρεση??? (απλά δεν τους ρώτησα). Εγώ τους το πα…

-         ρε παιδιά δεν παίζει κανένα διάλειμμα?  Έχει πάει 2 παρά δέκα, και γω μετά τις 2 τα βλέπω όλα σαν ένα τεράστιο τοστ!

-         Εξαρτάται ρε φιλαράκο… απλά νομίζαμε ότι έχεις συμπληρώσει τα γέυματα της ημέρας σου, 13:30 που ρθες...

Διεκδικούν οι εργαζόμενοι, τα αφεντικά να είναι πιο επιεική όσον αφορά την τήρηση των ωραρίων. Εγώ όμως σήμερα που άργησα 25’ και δεν πήγα στην ώρα μου, αντί το αφεντικό να είναι επιεικές με τη μη τήρηση του ωραρίου, αντίθετα από το εργατικό δίκαιο, με πήρε τηλέφωνο και με μεγάλη θρασύτητα μου ζήτησε… να του φέρω ένα τοστ και ένα χυμό πορτοκάλι καθώς έρχομαι! Και εντάξει το θράσος του το καταπίνω, τον καφέ μου με τι χέρι να τον καταπίνω, τι επιλογές μ’ άφησε το ανεκδιήγητο  αφεντικό που δεν έχασε ευκαιρία να με γεμίζει ένα σωρό παραγγελίες μέσα σε νάιλον σακούλες λες και γυρίζω απ’ το Βερόπουλο και καθόλου κεφάτος?  

Γι’ αυτό το αποφάσισα… δεν παλεύεται να είσαι εργαζόμενος, μόνο στα όνειρά σου…

Αλλιώς…. Καλύτερα πλανητάριο παρά στο προλετάριο!

Υ.Γ. καθόμουν και σκεφτόμουν με αφορμή ένα γελοίο τραγούδι ονόματι «Χέρια ψηλά» του υπερβολικά μέτριου Χατζηγιάννη, τι στίχοι έχουν γραφτεί  και πώς αντέχουμε να συνεχίζουμε να τους ακούμε…

Πχ… «χέρια ψηλά κι όλα τα πιάνω, έλα να πάμε απ’ την αγάπη πιο πάνω!» (σιγά τον πολυέλαιο αδερφέ κι ο,τι θέλεις κάνε!)

«Αναπάντητες κλήσεις παντού…» (Πάλι δεν ήρθε η καθαρίστρια να σκουπίσει...)

ή και πιο παλιά άσματα….πχ «έχω ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη, το ξέρουνε οι κάμποι το χει μάθει το βουνό…» (σόρρυ δεσποινίς αλλά αυτό δεν είναι μυστικό, το εθνικό κτηματολόγιο είναι…)

και αδικούνται άλλα τραγούδια με στυλ, ταλέντο και πολύ βάθος φυσικά στο νόημα. Σαν αυτά που βρήκα κάπου και με κάνανε πραγματικά και δάκρυσα…

«Κι έχει ένα φεγγάρι

σα σπασμένο νύχι

άλλο να σου λέω

κι άλλο να σου τύχει…»

ή το άλλο…

«για να σ’ έχω πριγκηπέσσα

να περπατάς με πόζα

δουλεύω 12ωρο

απάνω στην μπουλντόζα»

Kαλημέρα...