Πιστεύω, αν και δεν είμαι καθόλου θρησκευόμενος, ότι όλοι έχουμε ένα φύλακα άγγελο πάνω από το κεφάλι που πεταρίζει.

Πολλές φορές ίσως σου χαλάει το μαλλί, άλλες ίσως μεταμορφώνεται σε κουνούπι που δε σ’ αφήνει να κλείσεις μάτι, άλλες πάλι την έχει κάνει με καμιά Αγγελίνα και βγάζει τα μάτια του, αφήνοντας σε  έρμαιο του κάθε τυχάρπαστου.

Επιστρέφει όμως την στιγμή που πρέπει, βάζοντας στη θέση του τόσο το διαολάκι όσο και την τρίαινα που κουβαλάει που όμως όλοι ξέρουν πως δε μπορεί να τρυπήσει ούτε πατάτα.

Οι μάχες που δίνει για σένα είναι ομηρικές. Αλλά επίσης όλοι ξέρουν πως είναι και στημένες αφού τον υποστηρίζει ο Θεός.

Το διαολάκι από την άλλη ξέρει την αδικία που παίζεται, γι’ αυτό χτυπάει και φεύγει.

Είναι οι αψυχολόγητες ενέργειες που κάνουμε και τις μετανιώνουμε σε λίγα δευτερόλεπτα.

Το κακό όμως έχει ήδη γίνει. Το συγνώμη δεν πιάνεται καθώς αυτό υπάρχει μόνο στο μυαλό του ανθρώπου. Σαν το έμπλαστρο που κόβει το τσιγάρο ένα πράγμα.

Η τελική έκβαση δεν το αφορά, καθώς ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι πονόψυχος- κοινώς κοροΐδο- και  θα  τρέξει από τις τύψεις να κάνει μετάνοιες, να συνδράμει σε τηλεμαραθώνιους και να δακρύζει βλέποντας στο deal το ηλίθιο αγόρι με την υστερικιά μάνα  να κερδίζουν τα 500,000 ευρώ.

Μπορεί λοιπόν να κερδίζει ο φύλακας άγγελος το διαολάκι, αλλά αυτό δε σημαίνει και πολλά, καθώς εκ του αποτελέσματος κρίνουν οι δειλοί.

Το διαολάκι είναι σαφώς πιο φιλοσοφημένο. Έχει καταλάβει πως το νόημα της ζωής δεν είναι ντε και καλά ο προορισμός. Εξάλλου τον ζει και έχει καταλήξει στο  συμπέρασμα ότι πολύ διαφήμιση για το τίποτα. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές ποντάροντας στις αντιδράσεις των ανθρώπων, οι οποίες τον καταθλίβουν  καθώς τις κρίνει ως αφόρητα πανομοιότυπες.

Θεωρεί σχιζοφρενική τη ρήση ‘ζωή μετά θάνατον’. Αν το λεγε αυτός ξέρει καλά πως θα τον κοροϊδεύαμε. Σνομπάρει τον φύλακα άγγελο που πάει παντού ‘με το σταυρό στο χέρι’.  Θεωρεί τους ανθρώπους μικροαστούς και ανερμάτιστους καθώς ενώ τον γουστάρουν και τον προκαλούν συνεχώς, έπειτα τον ξορκίζουν. Τους άντρες τους βλέπει με οίκτο γιατί ενώ τον χρησιμοποιούν καθημερινά, μετά τον καταγγέλουν και τον αφορίζουν. Τις γυναίκες με καχυποψία γιατί φοβάται  μην του πάρουν τη θέση.

Στο μόνο θαύμα που πιστεύει είναι της Ελλάδας που πήρε το Euro. Πιστεύει στη δικαιοσύνη, όχι πάντως στην ελληνική. Πιστεύει στους παπάδες όταν δεν κάνουν κακές παρέες με αρχιεπίσκοπους. Πιστεύει στους πολιτικούς στην τελευταία τους συνέντευξη πριν πεθάνουν. Πιστεύει στον έρωτα όταν δεν τον φορτώνουν με χίλια δυο αυτονόητα παραμύθια.

Και γουστάρει τον παράδεισο κι ας έχει γεμίσει με αυθαίρετα. Κι αν δε του ανοίγουνε και τι έγινε? Ανοίγει με αντικλείδι, άλλωστε τι διαολάκι θα ήτανε!