Σήμερα γιορτάζει η Ελπίδα. Ένα σπάνιο δώρο αυτή η γιορτή, που το χρειάζονται κάποιοι ειδικά σήμερα…

Εγώ. Στο άμεσο μέλλον δε φαίνεται τίποτα καθαρά, όλα είναι θολά και δε μπορώ να δω τι γίνεται μπροστά μου, δίπλα μου. Αυτά κάθομαι και σκέφτομαι στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ και καπνίζω σαν αράπης. Αισθάνομαι πια ότι δεν είμαι ικανός να καταλάβω αν αυτό που έρχεται κατά πάνω μου είναι εναντίον μου, ή απλά ακολουθεί τη δική του μοναχική πορεία κι απλά τυχαίνει κάπου να ανταμώσουμε. Κάποιοι μου λεν ότι λέγεται εσωστρέφεια. Κάποιοι μου λεν απλά ότι πρέπει να πλύνω επιτέλους το τζάμι του αυτοκινήτου μου που έχω να το ακουμπήσω κανένα χρόνο κι οι μικροοργανισμοί πλέον το χουνε κάνει πρωτεύουσα…

Ο Καραμανλής. Αυτός κι αν χρειάζεται ελπίδα. Αλλά δεν το σώζει πια ούτε κι αυτή. Γιατί δεν είναι τα σκάνδαλα που τον κατεδαφίζουν. Είναι η άκρα- δεξιά πολιτική του που πλέον παίρνει σάρκα και οστά. Φορολογούν σπίτια, αυτοκίνητα, χωράφια, τρόφιμα, βενζίνες, βιβλία, οδοντόβουρτσες, αποτσίγαρα, μπαλάκια του τένις. Παράλληλα χαρίζουν εκτάσεις, λίμνες και ένα σωρό στους ψευτοάγιους, οι οποίοι, κι αυτοί ακόμα έχουν αλαλιάσει με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης! Μάλλον θα έχουν πληροφορίες ότι θα φορολογηθούν και τα τζακούζι…

Η πιτσιρικαρία. Η οποία βλέπει τα πάντα να γίνονται μπετόν, να καίγονται δάση, να τους κλέβουν το οξυγόνο και να το φυλάνε στις πιο σκοτεινές αποθήκες. Τελικά είμαι υπέρ όλες οι δασικές εκτάσεις να δοθούν στο στρατό και να τις πάρουνε από τους μικροϊδιοκτήτες. Αμάν! Ο κάθε κακομοίρης και μη, έχει χτίσει και ένα αυθαίρετο. Εμείς καταστρέφουμε τους εαυτούς μας κι όχι κάποια σκοτεινή δύναμη. Το μόνο δάσος που μένει στην Αττική τελείως ανέπαφο, είναι εκείνο μέσα στις εγκαταστάσεις του ναυτικού, στο Σκαραμαγκά. Ευτυχώς ακόμα, πράσινα- πράσινα τα δέντρα στέκονται περήφανα μέσα στο δάσος σαν τους στρατιωτικούς. Δυστυχώς όμως, όσο μυαλό έχουν τα δέντρα, έχουν κι οι στρατιωτικοί…