Η αλήθεια είναι ότι η κοινή λογική δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία "κοινή". Γιατί διέπεται από τις αρχές του νόμου της ζούγκλας. Η πιο δυνατή φωνή, η πιο ωραία χροιά απλώνονται ευκολότερα στο κοινό, άσχετα με την ουσία των λόγων. Αντίθετα κατασπαράσσεται οποιαδήποτε φωνή τολμήσει να θίξει βραχυπρόσθεσμα συμφέροντα αγέλων και κλικών.

Τα οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μοίρασμα της λείας ενός νεκρού ελαφιού, του πιο ελεύθερου και ασυμβίβαστου ζώου μέσα στο δάσος της υποκρισίας.

Κι αν δεν πέθαινε από τις ορδές των βαρβάρων, ίσως να πέθαινε από ναρκωτικά που θα του πλάσαρε ο πίθηκος-dealer με τα μαιμουδάκια διάσπαρτα στα κλαδιά των δέντρων να φυλάνε τσίλιες μπας κι έρθει ο βασιλιάς των ζώων.

Γιατί ο βασιλιάς των ζώων δε γουστάρει τέτοιες ανωμαλίες. Του τη βιδώνει να βλέπει ελαφάκια να "κουμπώνονται"  και να περιμένουν ανήμπορα το γρήγορο θάνατό τους κάτω από τον κορμό ενός δέντρου.

Προτιμά τον αργό θάνατο ξεπουλώντας το μισό δάσος στους κατασκευαστές και κάνοντας συμφωνίες για εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας στα κεφάλια των πιο αδύναμων ζώων των υποβαθμισμένων περιοχών.

Η τίγρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη καταγγέλει το λιοντάρι στο συμβούλιο του δάσους ότι δεν πούλησε καλά. Οι τιμές ήταν χαμηλές και οι δόσεις πολλές. Η ιιδιωτικοποίηση του δάσους έγινε με αδιαφανείς διαδικασίες. Οι κατασκευαστές, τόνισε δε, πρέπει να δεσμευτούν ότι δε θα λειτουργήσουν κερδοσκοπικά αλλά προς όφελος της φύσης.

Αυτό το "κερδοσκοπικά" συγκίνησε το λαό του δάσους καθώς δεν είχαν ξανακούσει αυτή τη λέξη, αν και τους φαίνονταν πολύ οικεία. Με συνοπτικές διαδικασίες και με αλλάγη του εκλογικού νόμου, όπου ψήφιζαν πλέον και τα δέντρα, η τίγρης ανακηρύχτηκε σε βασιλιά. Το λιοντάρι κατασπαράχτηκε από τις λεοπαρδάλεις-τσιράκια εις ένδειξη παραδειγματισμού.

Οι συμφωνίες όμως συνεχίστηκαν. Η τίγρης μνημόνευε όπου σταθεί κι όπου  βρεθεί για τη συνεισφορά και τις παρακαταθήκες του προκατόχου. Οι λεοπαρδάλεις-τσιράκια έγιναν διευθυντές οργανισμών, γραμματείς υπουργείων, πρόεδροι νοσοκομείων.

Τα ναρκωτικά νομιμοποιήθηκαν ως προιόντα της φύσης. Οι ξυλοκόποι μετονομάστηκαν  σε "έμποροι χάρτου" και άνοιξαν εκδοτική εταιρεία. Στις κουφάλες των δέντρων φόρεσαν γυαλί και το ονόμασαν τηλεόραση όπου έδειχνε συνέχεια το νέο βασιλιά να σουλατσάρει ανάμεσα στις αμέτρητες φιλοζωικές  και στις οικολογικές οργανώσεις για τη φροντίδα του πράσινου, οι οποίοι κατείχαν το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχικού κεφαλαίου της εκδοτικής εταιρείας.

Όλα τα φτιαξε. Για το τέλος έπρεπε να φτιάξει και έναν εχθρό.

-Όσοι φοράνε κέρατα είναι απόγονοι του διαβόλου, είπε.

Η εκδοτική εταιρεία την επομένη πούλησε 300,000 φύλλα. Ο ρινόκερως που είχε τα μέσα έβγαλε μέσω υπουργείου χαρτί ότι αποτελεί "είδος προς εξαφάνιση" και τη γλίτωσε.

Το ελάφι δε διάβαζε εφημερίδες. Ούτε είχε κινητό. Δεν έπινε εμφιαλωμένο νερό αλλά από το ποτάμι. Όσους βλέπαν τηλεόραση τους αποκαλούσε "ζώα" κι όσους εμφανίζονταν "κουφάλες". Έβριζε τα υπόλοιπα ελάφια που την πίνανε κανονικά, αποκαλούσε τους πίθηκους εγκληματίες, τα μαιμουδάκια...μαιμουδάκια, τις λεοπαρδάλεις-τσιράκια ρουφιάνους και το ρινόκερω απλά κορόιδο.

Η τίγρης δεν έκανε τίποτα. Απλά τον έδειξε στο μανιασμένο πλήθος. Ο ελέφαντας ως δυσαρεστημένος υπουργός ζήτησε αυτοσυγκράτηση.

-Για άλλη μια φορά η δημοκρατία θριάμβευσε, δήλωσε η τίγρης. Σεβαστή η γνώμη του ελέφαντα, θα συζητηθεί την άλλη βδομάδα. Τώρα ας ξορκίσουμε το κακό!

Το ελάφι χλώμιασε. Όχι τόσο για το βέβαιο θάνατό του, αλλά για τη διαδήλωση που θα γινόταν στα σαράντα του εναντίον του καθεστώτος, από κείνους που τώρα τους τρέχουν τα σάλια βλέποντας τη νεανική του σάρκα.

Έτρεμε στη σκέψη ότι ίσως αύριο το κουφάρι του θα γινόταν σύμβολο της κοινής λογικής. Αυτής της "κοινής"...