κι ανακούφιση τα πρωινά μου δάκρυα.

Μπήκα στην εκκλησία, λίγο πριν λήξει η Θεία Λειτουργία κι όταν το κατάλαβα, ένιωσα χαρούμενη, όχι μόνο που μία Κυριακή ξύπνησα "νωρίς", ώστε να σηκωθώ να πάω, αλλά που έφτασα πριν τελειώσει. Τη στιγμή που πήγα ο παππάς καλούσε τον κόσμο να κοινωνήσει. Δεν είχα προετοιμαστεί. Νύστεψα ελάχιστα ως τώρα και να εξολομολογηθώ έχω κοντά 4 χρόνια. Αλλά ένιωσα εκείνη τη στιγμή αφενός ότι το ήθελα και το χρειαζόμουν ως τα βάθη της ψυχής μου, αφετέρου ότι δεν ανήκα στις δύο περιπτώσεις που μόλις είχε αναφέρει ο παππάς, λέγοντας "όλοι οι άλλοι να προσέλθουν". Αποφάσισα να πάρω μέσα μου τη χάρη Του, έτσι απροετοίμαστη, κι άρχισα να κλαίω, γι' αυτό και για τόσα άλλα. Έκλαιγα, χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ, έκλαιγα, ως την ώρα που ψέλισα το όνομά μου και Κοινώνησα... Μετά ηρέμησα.

Γύρισα σπίτι και τηλεφώνησα στους δικούς μου να τους ζητήσω, έστω και αφού κοινώνησα, να με συγχωρέσουν. Ξέρω ότι μέσα στην καθημερινότητα πολλές φορές τους στεναχώρεσα, σχεδόν όλες χωρίς να το θέλω. Έκλαψα πάλι. Δε στερεύουν σήμερα... Έχω τους πιο υπέροχους γονείς που θα μπορούσε να ζητήσει ποτέ ένα παιδί. Κι όχι μόνο τους έχω, το ξέρω κιόλας... Μίλησα για τον ίδιο λόγο και με άλλους δικούς μου ανθρώπους. Σκέφτηκα κι εκείνον, το διαγεγραμμένο εκείνον, από τον οποίο επίσης έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη για όλα τα μικρά (ίσως και τα μεγάλα που δε μου είπε ποτέ) αυτά, τα μεταξύ μας...

Και τώρα νιώθω ανακούφιση.. ως να καθάρισε το μέσα μου και να μπορώ πια να χαρώ στην προσμονή των όσων θα κάνω σήμερα: μία μέρα όλο ανεμελιά, βόλτα και διασκέδαση, με την υπέροχη ενέργεια που σου δίνει η συναναστροφή με φίλους αληθινούς, στους οποίους έχεις εδώ και χρόνια με εμπιστοσύνη ακουμπήσει την καρδιά σου και ξεκουράζεται, πάντα, no matter what. Τι πλούτος... τι θείο δώρο... τι τύχη...

Ευγνωμοσύνη.